Συνέντευξη στον Νέστορα Πουλάκο
Η Νίκη Κωνσταντοπούλου γεννήθηκε στην Πάτρα το 1981. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και έχει ολοκληρώσει τις μεταπτυχιακές της σπουδές στη Γαλλία.
Το 2014 εκδόθηκε η πρώτη της ποιητική συλλογή «Απόψε νιώθω μια ντροπή» (εκδόσεις Περί τεχνών). Ποιήματά της και μεταφράσεις της έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικά και έντυπα λογοτεχνικά περιοδικά και άρθρα της έχουν συμπεριληφθεί σε γαλλικά βιβλία.
Έχει γράψει κείμενα για μουσικές παραστάσεις που παρουσιάστηκαν σε θέατρα της Αθήνας και της Πάτρας. Ποιήματά της έχουν μελοποιηθεί και συμπεριλαμβάνονται στον δίσκο Προορισμός του Χρήστου Κωνσταντόπουλου.
Μιλήστε μας για το τελευταίο σας βιβλίο «Eγώ, απέναντι»...
Το «Εγώ, απέναντι» είναι η δεύτερη ποιητική μου συλλογή που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Βακχικόν. Απαρτίζεται από 23 ποιήματα που γράφτηκαν σε διάστημα τριών ετών και αφορούν πολλές πτυχές του σύγχρονου ανθρώπου. Προ(σ)καλεί τον αναγνώστη να σταθεί όρθιος απέναντι σε οτιδήποτε τον κατακερματίζει, έχοντας το θάρρος της θέσης του και της φύσης του, όντας πάντα ο εαυτός του. Έτσι, γίνεται, γενναίο, τρυφερό, άγριο, ευαίσθητο εναλλάσσοντας το υποκείμενο το οποίο, αν διαβάσει κανείς τα ποιήματα, θα δει ότι περνά από το Εγώ στο Εσύ και αντίστροφα, παραμένοντας ουσιαστικά το ίδιο. Αντιπαραβάλλεται στον μουντό κόσμο αλλά πορεύεται περήφανο και ανεξάρτητο μέσα σ’ αυτόν αναζητώντας την αλήθεια της ύπαρξης και προσεγγίζοντας με τόνο εξομολογητικό και ευθύ τον εσώτερο εαυτό μας.
Πώς αναζητάτε την έμπνευση μες στα χρόνια της κρίσης;
Το να εκφράζομαι στο χαρτί για μένα είναι ο πιο οικείος τρόπος έκφρασης. Από μικρή κατέγραφα τις σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου στο χαρτί. Ενστικτωδώς, οτιδήποτε μου συνέβαινε έτρεχα να το καταγράψω, όχι για να το θυμάμαι, αλλά για να το καταλάβω. Έτσι, η ψυχή μου αισθανόταν λυτρωμένη. Το ίδιο κάνω και σήμερα. Βέβαια, το αίσθημα της λύτρωσης δεν υπάρχει όπως παλιότερα. Μεγαλώνοντας, αντιλαμβάνεσαι και συνειδητοποιείς ότι τα δεινά, τα βάσανα, η αδικία αυτού του κόσμου θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Όμως, ο ποιητής είναι εκεί για να υψώσει φωνή. Δεν ξέρω αν αυτό λέγεται έμπνευση, αυτό που ξέρω είναι πως συνεχίζω να συσσωρεύω σκέψεις, οι οποίες κάποια στιγμή φωνάζουν να βγουν. Αυτή η στιγμή συνδέεται με κάτι που με στιγμάτισε, που με συγκίνησε, που με συγκλόνισε και με ακολούθησε για καιρό. Τα χρόνια της κρίσης έχουν, δυστυχώς, άπειρες τέτοιες στιγμές…
Ποια είναι η σχέση σας με τη λογοτεχνία;
Η σχέση μου με τη λογοτεχνία είναι μια σχέση μεγάλης αγάπης που ο χρόνος τη δυναμώνει όλο και περισσότερο και την κάνει πιο βαθιά. Είχα μια έμφυτη τάση στο διάβασμα χωρίς κανένας να με καθοδηγήσει απόλυτα. Δανειζόμουν βιβλία από τις δανειστικές βιβλιοθήκες και το αγαπημένο μου μάθημα στο σχολείο ήταν η λογοτεχνία. Επέλεξα να κάνω σπουδές στη Γαλλική Φιλολογία και ήρθα γρήγορα σε επαφή με πολλούς μεγάλους Γάλλους συγγραφείς, λογοτέχνες, ποιητές, φιλοσόφους. Στα 20 μου, διάβαζα Βινί, Μπαλζάκ, Μποντλέρ, Καμύ, Λαμαρτίν από το πρωτότυπο. Έπειτα, ξεκίνησα το ταξίδι στη ρωσική, την αμερικανική και την ελληνική λογοτεχνία και ποίηση. Κάποτε, έπεσε στα χέρια μου το ποίημα «Η πόλις», του Κ.Π. Καβάφη. Ξύπνησε μέσα μου μοναδικά συναισθήματα και ένιωσα πως συνάντησα την ποίηση. Από τότε διαβάζω ποίηση ανελλιπώς και καθημερινά. Μια μέρα χωρίς μελέτη για μένα είναι μια μέρα χαμένη. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι η ζωή είναι μικρή για να προλάβω να διαβάσω όλα αυτά που θέλω.
Μπορεί ένα καλό βιβλίο να «σώσει» την ψυχή μας;
Πιστεύω ότι ένα καλό βιβλίο μπορεί να έχει ευεργετικές επιδράσεις όταν η σχέση μας με αυτό δεν είναι εφήμερη και προσωρινή. Και από την πλευρά του συγγραφέα και από την πλευρά του αναγνώστη, χρειάζεται κόπος για να συμβεί αυτό, χρειάζεται να επιμένεις, να επιστρέφεις. Καμία σχέση δεν χτίζεται εξάλλου εν μία νυκτί.
Τα επόμενα συγγραφικά σχέδιά σας;
Είναι πολύ νωρίς να μιλήσω γι’ αυτό. Το «Εγώ, απέναντι» έχει λίγο καιρό που κυκλοφόρησε και η προσοχή μου είναι στραμμένη εκεί. Συνεχίζω να γράφω και να δημιουργώ και αν υπάρχει όντως λόγος, θα δείτε πάλι κάτι στο μέλλον από εμένα.
