Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 18

Ν.Γ. Λυκομήτρος: "Dead End: Μητροπολιτικό Ψυχόδραμα σε Τρεις Πράξεις"

Dead End: Μητροπολιτικό Ψυχόδραμα σε Τρεις Πράξεις, Θέατρο, Ν.Γ. Λυκομήτρος, Εκδόσεις Vakxikon.gr, 2012

[…]
Tristan: Είμαι ερωτευμένος!
[…]
Στέλλα: Να θυμάσαι μόνο, Tristan, ότι δε θα ’χεις άλλη ευκαιρία. Αν με πληγώσεις, τότε θα πρέπει να φύγεις απ’ τη ζωή μου. Δεν πιστεύω ότι είσαι ερωτευμένος. Έτσι κι αλλιώς, εγώ δεν έχω χρόνο για έρωτες. Αν, όμως, ενδιαφέρεσαι για μένα, θα περάσουμε καλά όσο κρατήσει όλο αυτό.
[…]
Tristan: …Αν εσύ δεν έχεις χρόνο για έρωτες, για μένα αυτή είναι μια από τις τελευταίες ευκαιρίες για να ερωτευτώ. Κουράστηκα και δε μπορώ να παλέψω άλλο. Θα τα δώσω όλα τώρα και ό,τι βγει.
[…]
Στέλλα: Είμαι αυτή που είμαι. Αν θέλεις να είμαστε μαζί πρέπει να με δεχτείς.
[…]
Tristan: Αν εκδοθούν τα ποιήματά μου, θα εγκατασταθώ εδώ μόνιμα και θα ψάξω να βρω δουλειά. Ίσως ήρθε η ώρα να κάνω ένα νέο ξεκίνημα.
[…]
Κασ/νός: Δε μπορούμε να επενδύσουμε σε νέους ποιητές αυτή τη στιγμή. Όπως γνωρίζετε, το αναγνωστικό κοινό της ποίησης είναι περιορισμένο. Θα ήταν πολύ τολμηρό εκ μέρους μας να στηριχτούμε σε άγνωστους στο ευρύ κοινό δημιουργούς.
[…]
Tristan: Άλλωστε, κάθε χωρισμός είναι κι ένας μικρός θάνατος, έτσι δεν είναι;
[…]
Tristan: Γιατί έπρεπε να τα καταστρέψεις όλα; Σ’ αγάπησα... Σ’ αγαπώ!
Σωτήριον έτος 2003. Τρεις φίλοι, φοιτητές στο σύνολό τους, συναντιούνται σ’ ένα προάστιο της Αθήνας και προσπαθούν να αποφασίσουν πώς να περάσουν τη βραδιά τους. Ένας από αυτούς, τακτικός θαμώνας των strip clubs της πρωτεύουσας, προτείνει στους άλλους δύο να πάνε σ’ ένα τέτοιο μαγαζί στην Παραλιακή. Ο ένας διστάζει καθώς δεν έχει ξαναβρεθεί ποτέ σε τέτοιο χώρο, ενώ ο άλλος είναι πιο ενθουσιώδης. Τελικά, ο πιο διστακτικός της παρέας κάμπτεται από τις πιέσεις των φίλων του και αποφασίζει να τους ακολουθήσει. Καθ’ οδόν προς το μαγαζί ακούει τις διηγήσεις του πιο έμπειρου της παρέας, τις οποίες συμπληρώνει με τις δικές του ο έτερος «βετεράνος» της ομάδας. Τα όσα θα διαδραματισθούν εκεί θα στιγματίσουν για πάντα τις ζωές των δύο από τους τρεις, καθώς ο ένας θα συνάψει μετά από λίγο καιρό ερωτική σχέση με μια κοπέλα που χόρευε σ’ ένα άλλο strip club της Αθήνας, ενώ ο άλλος θα αξιοποιήσει αυτή την εμπειρία με διαφορετικό τρόπο…Απότοκο εκείνης της βραδιάς είναι, εν μέρει, και αυτό το θεατρικό έργο.  Ουσιαστικά αποτελεί ένα αμάλγαμα αναμνήσεων από εκείνη τη νύχτα, διηγήσεων από τη σχέση του ενός από τους τρεις φίλους με μια στριπτιζέζ και ενός εύλογου ποσοστού μυθοπλασίας. Με σκηνικό περιορισμένο στα απολύτως απαραίτητα, με πενιχρά εκφραστικά και δραματουργικά μέσα (ελέω και του νεαρού της ηλικίας), το «Dead End» προσπαθεί, έστω και επιδερμικά, να διερευνήσει τα ζητήματα της μετανάστευσης, της εκμετάλλευσης των γυναικών, των σχέσεων των δύο φύλων, της τέχνης, των εκδοτικών κυκλωμάτων και της εικόνας της νεοελληνικής κοινωνίας σήμερα. Αξίζει, ίσως, να διαβαστεί ως μια καταγραφή μιας παράλληλης πραγματικότητας που διαδραματίζεται στο περιθώριο της ελληνικής κοινωνίας. Ένα ακόμη επεισόδιο από τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού…

Ν.Γ. Λυκομήτρος
Αθήνα, Σεπτέμβριος 2012