Νυχτερινός διαβάτης του Αλέξανδρου Κεφαλά

Την νεώτερη παράδοση του κοινωνικού διηγήματος που τελευταίως γνωρίζει επιτυχία και τα καλύτερα δείγματα της οποίας μεταφράζονται και στο εξωτερικό (ας θυμηθούμε το «κάτι θα γίνει θα δεις» του Χρήστου Οικονόμου) ακολουθεί ο Αλέξανδρος Κεφαλάς. Η ευαισθησία με την οποία επιλέγονται τα θέματα, ο βαθύς ρεαλισμός, η σκοτεινή αλλά πραγματική οπτική με την οποία απεικονίζεται η σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα, η επίκληση προβληματικών πλευρών της ανθρώπινης συμπεριφοράς όπως ο ρατσισμός, η αχαριστία κτλ δημιουργούν ένα πλήρες αφηγηματικό πλέγμα και μια σταθερή συγγραφική θέση και συγκαταλέγονται στα θετικά του βιβλίου. Ωστόσο η πολιτική ή μάλλον ιδεολογική τοποθέτηση του συγγραφέα είναι εμφανής και παρεισδύει στον λόγο και στην αφηγηματική σύνθεση και ενοχλεί, όχι γιατί υπάρχει, αλλά γιατί είναι υπερβολικά εμφανής και πρόδηλη.

  Ο Αλέξανδρος Κεφαλάς σχολιάζει δια χαρακτηρισμών, όποτε όμως αφήνει τον αναγνώστη να εξάγει τα συμπεράσματά του από την ίδια την ιστορία κι όχι από διδακτικά επίθετα και παρεκβάσεις, το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό. Ως παράδειγμα: «τα εμετικά σπαράγματα των θέσεων του περιπτερά». Ίσως θα αρκούσε «τα σπαράγματα των θέσεων του περιπτερά» και ο χαρακτηρισμός «εμετικά» να αφεθεί στον αναγνώστη. Η οπτική που επιλέγει, εκείνη του παντογνώστη αφηγητή, δεν ωφελεί κατά τη γνώμη μου το βιβλίο, καθώς οι μοίρες και οι χαρακτήρες των ανθρώπων δεν εξυφαίνονται αλλά παρουσιάζονται, τα γεγονότα δεν υπονοούνται αλλά ιστορούνται και, μοιραία, οι αφηγηματικές θέσεις δεν εξάγονται, αλλά επιβάλλονται. Όμως ο Αλέξανδρος Κεφαλάς με το πληθωρικό ταπεραμέντο που αναδεικνύει δίνει υποσχέσεις για μια πολύ καλύτερη συνέχεια.