Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 13

Νικόλας Ευαντινός ή η πολλά υποσχόμενη έκπληξη

του Γιώργου Δουατζή
Και αίφνης εν έτει 2008 εμφανίστηκε στα γράμματα ο Νικόλας Ευαντινός, φέροντας “Μικρές αγγελίες και ειδήσεις” (εκδόσεις Γαβριηλίδης, σελ. 56), αγνοώντας φαντάζομαι ότι η σημαντική είδηση ήταν η ίδια η έλευσή του. Ακολούθησε το 2010 μία όμορφη έκπληξη, ένα CD με τραγούδια του (στίχοι, μουσική, φωνή, όλα δικά του) και όπως μαθαίνω σύντομα έρχεται η υπό έκδοση δεύτερη Ποιητική συλλογή του με τίτλο "Ρουβίκωνας στα μέτρα μας".  
Η είδηση είναι εδώ. Στην έλευση ένός πολυτάλαντου νέου ανθρώπου που λέει σεμνά παρών. Με φωνή νεανική (γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης το 1982), με εμφανές υπόστρωμα ωριμότητας, με γνώση της γλώσσας και της θεωρίας της λογοτεχνίας (λόγω πανεπιστημιακών σπουδών) και με κέφι δημιουργικό, το οποίο αναβλύζει από τον πρώτο του κιόλας στίχο.
Η γραφή του Ευαντινού έχει ταυτότητα, χρώματα, φαντασία και ήχους που σε ταξιδεύουν με κάθε καιρό, χωρίς ανασφάλεια. Σε ελάχιστες περιπτώσεις, συναντάς την ανισότητα – στοιχείο αποδεκτό και τρυφερό, νεανικών βημάτων - η οποία ευτυχώς δεν βαραίνει κατά, αφού οι αμέσως επόμενοι στίχοι σε κερδίζουν ταχύτατα. Ο Ευαντινός που γράφει “Όποιος έφτασε με τρένο επιφώνημα/ στο σταθμό του χορού“ δίνοντας την αίσθηση της εύκολης καταφυγής στο σουρεαλιστικό αποκούμπι των νέων συνήθως ποιητών, μπορεί και γράφει στο τέλος του ίδιου Ποιήματος (Ζητείται εθελοντής) τον υπέροχο στίχο: “Το ποίημα το χαρίζω./ Όχι όμως και ό,τι το ποίημα το κάνει” ή αλλού: “Ευρέθη πελαργός/ τόσο ευγενής, που/ στεκόταν στη βροχή/ όπως η θλίψη μας/ στου κόσμου τη βοή”, ή κλείνοντας το ποίημα με δύο ακροτελεύτιους στίχους: “Αθωώθηκε για όλους τους στίχους/ Καταδικάστηκε για τον τελευταίο” .
Αλλά, να γιατί μιλώ για υποσχόμενη έκπληξη στην περίπτωση του Ευαντινού.  Η πορεία προς την ωριμότητα προφανής, από το δείγμα στίχων του στην υπό έκδοση συλλογή. Γράφει σε έξαρση ποιητικής στο ποίημα “Δίχως βάρος” το εξαίσιο: “κι εμείς σε κοιμισμένα ύδατα κάναμε τον πεθαμένο/ για να γλιτώσουμε από το βάρος μας”. Εδώ, παραθέτω το ποίημα που ακολουθεί, δείγμα της γραφής του Ευαντινού που καταδεικνύει το ρόλο του Ποιητή, ο οποίος καλείται να επωμιστεί αγόγγυστα τα δεινά της ανθρωπότητας, αρνούμενος να κλειστεί στους τέσσερις τοίχους του, αρνούμενος ότι αυτός αποτελεί το κέντρο του κόσμου, αρνούμενος να διαβιώνει ευτελώς εγωπαθής, εγωκεντρικός, παθογενής...
ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΟΙΧΤΟ ΚΡΑΝΙΟ ΤΗΣ ΓΕΝΟΒΑ
ΣΤΟ ΑΝΟΙΧΤΟ ΣΤΕΡΝΟ ΤΩΝ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ
ΚΑΙ ΠΑΕΙ ΚΑΙΓΟΝΤΑΣ...
Ανάμεσα από τις στιλβωμένες μπότες
του αόμματου Νόμου,
περνά το βλέμμα του Χρόνου…
μια κόκκινη λίμνη
ξεχυμένη από κρανίο ανοιγμένο, φωσφορίζει.
Εκεί βουτούνε τα πουλιά το ράμφος τους
για να λαμπαδιάσουν για πάντα
σε κάποια γωνιά τ’ ουρανού.
Στάχτη η βροχή μας καλέ μου….
Μια μάνα με δαύτη ραντίζει το κεφάλι της
βουβή και λυγισμένη.
Κοιτάζει τις σκοτεινές φοράδες μέρες
να καλπάζουν προς τα παιδιά
– μην πλησιάζετε, θα σας καταξεσκίσουν!
Εκείνα δεν ακούν, παιδιά είναι σαν τον άτριχο Gregory
με τα δεκαπέντε διαφορετικά χαμόγελα,
τα δεκαπέντε “χαίρε” στον ξεδοντιάρη ήλιο,
τις δεκαπέντε ντρίπλες με την πορτοκαλί μπάλα της τρέλας
τα δεκαπέντε ορθογραφικά λάθη σε μια έκθεση
τις δεκαπέντε πρόβες για το πρώτο φιλί.
Ο Ευαντινός με την μέχρι τώρα δουλειά του δείχνει πως γνωρίζει ό,τι συνεπάγεται η επίγνωση του ποιητή και γι αυτό μας υπόσχεται έργο ουσίας. Γνωρίζει δηλαδή ότι ο δημιουργός διαθέτει ευαίσθητες κεραίες, τραγουδάει τον πόνο του διπλανού, δεν αγνοεί κοινωνικά αιτούμενα, πληγές που πρέπει και μπορεί να επουλώσει το τραγούδι του, αγκαλιάζει κάθε αγωνιζόμενο για το δίκιο του, στηρίζει και δυναμώνει τις φωνές διεκδίκησης των αδύναμων. Με δυο λόγια, ο γνήσιος Ποιητής δεν αγνοεί τα αισθητικά πρότυπα που καλείται να υπηρετήσει ο λόγος του, αρνείται όμως τη στείρα εσωστρέφεια η οποία εμποδίζει τη φωνή του να υψωθεί μαζί και προς... 
Δείχνει ο Ευαντινός να έχει καταλάβει αυτό που δυστυχώς ελάχιστοι ποιητές μας κατάλαβαν τα τελευταία είκοσι  τουλάχιστον χρόνια, ότι σημαντικά ποιητικά έργα είναι ενδεχομένως καταδικασμένα να αφανιστούν στην άκρατη εσωστρέφεια και ότι η εποχή μας διψάει για φωνές που πρέπει να φέρουν κατ' ελάχιστο μια στοιχειωδώς κοινωνική, αν όχι πολιτική – και σε καμιά περίπτωση κομματική - συνείδηση.
Τρίτη σημαντική ένδειξη μιας ποιοτικής πορείας, αποτελεί το στίγμα που μας δίνει, με το  μουσικό έργο “Πανταχού απών”, ως τραγουδοποιός, ο οποίος δεν απεμπολεί την ποιητική ιδιότητα, χάριν της βολικής στιχουργικής. Μπορώ να σας βεβαιώσω ότι θα χαρείτε, θα συγκινηθείτε, θα απολαύσετε τα περισσότερα τραγούδια. Με τη μουσική, τους στίχους, τη φωνή, ο ακροατής εισπράττει ένα μοναδικό μείγμα τρυφεράδας, στιβαρότητας, ελληνικότητας, μέσα από τη συνέχεια της παράδοσης και δη της Κρητικής, αφού στο όμορφο νησί ζει ο δημιουργός.
Καλώς μας ήρθες Νικόλα Ευαντινέ και καλή πορεία.