Μυθογονία, ποίηση, Κωνσταντίνα Κορρυβάντη, εκδόσεις Μανδραγόρας 2015
Από το κορίτσι που ήθελε να γίνει θεός/ στο αγόρι που της άλλαξε γνώμη.
Sylvia Plath και A.E.Stallings σηματοδοτούν το εισαγωγικό δίστιχο της πρώτης ποιητικής συλλογής της Κωνσταντίνας Κορρυββάντη, από τις εκδόσεις Μανδραγόρα με τίτλο Μυθογονία. Οι μεταμορφώσεις και οι αρχαίοι ελληνικοί μύθοι αποτελούν την κύρια θεματολογία της συλλογής. Αράχνη, Αλκμήνη, Σεμέλη, Λητώ, Λήδα, Ήρα, Καλλιστώ, Μέλισσα, Ρέα, Ιώ, Μέδουσα, Αφροδίτη, Ελένη, Ανδρομάχη, Άλκηστις, Σελήνη, Νέδα, Πηνελόπη, Μήδεια, Ερμοδίκη, Φαίδρα, Αριάδνη και Ανάφη, 22 γυναικείες οντότητες και ένα νησί ξεριζώνονται από το μακρινό τοπίο της μυθολογίας και δημιουργούνται εκ νέου στο νεοσύστατο, μυθογονικό βιβλίο της ποιήτριας. Στο ποίημα Καλλιστώ γράφει:
Οι γυναίκες που κοιτάζουν τ’άστρα
γίνονται αστερισμοί.
Πολύ πολύ μακριά από εκείνον
που πραγματικά τις αγάπησε.
Εκείνον που τώρα περιμένει
την πτώση τους
για να ξαναφτιάξει τη ζωή του.
Η συλλογή γέμει από εννοιολογικές μεταβάσεις μυθολογικών συμβόλων και από ετεροχρονισμένες βεβαιότητες που απευθύνει η ποιήτρια προς τις γυναικείες μορφές της. Γράφει στο ποίημα Μέλισσα:
Αλίμονο δεν ήταν
το δώρο του θεού προς τις γυναίκες- γελούσες.
Το κεντρί του ήταν
που ήταν χάρισμα στις νύμφες που τον έθρεψαν.
Σου είπε μαζί ως τον κίτρινο ύπερο,
σκέφτηκες ηδύτητα ηδύτητα
μπερδεύοντας απόλαυση και εργασία.
Ο χρόνος που μεσολαβεί βρίσκει τις γυναικείες υποστάσεις να επιδίδονται σε μια ωριμότητα και μια αποδοχή της προσωπικής τους της ιστορίας. Η Ελένη μοιάζει να αποποιείται του μεγέθους της αναφωνώντας: Τελικά δεν ήμουν σε τίποτα διαφορετική./ Αγνή, απαλή σχεδόν διάφανη./ Όπως όλες οι αγνές, απαλές, σχεδόν διάφανες/ πρέπει/ να γνωρίσω τον πατέρα μου/ να βρω τον άντρα μου/ να ξεχάσω τον πρίγκιπα.
Η Άλκηστις προδικάζει τη μοίρα της: Κάθε αφοσιωμένη σύντροφος/ ψάχνει έναν μικρόκοσμο/ για την αυτοθυσία της./ Κάθε αργοναύτης βρίσκει/ μια τέτοια σύζυγο.
23 γυναικείες εξομολογήσεις (συμπεριλαμβανομένης και της Ανάφης). 23 μικρές ψηφίδες τοποθετημένες και κολλημένες με ποιητικό τρόπο η μια πλάι στην άλλη, έτσι ώστε να φανερώνεται η μία και μοναδική μορφή της θηλυκής υπόστασης, αυτής της γενεσιουργού. Της δημιουργού που έχοντας στα χέρια της προαιώνια υλικά θα γεννήσει νέες ιστορίες και μύθους πλασμένους από πηλό με την βοήθεια του Τρίτωνα, του μόνου αρσενικού τίτλου του καταληκτικού ποιήματος της συλλογής:
Δώσε μου το χέρι σου
κράτησε την ανάσα μου.
Ποιος να φοβηθεί
κατακλυσμούς
όταν ανοίγουν οι ουρανοί;
Απόψε σμιλεύουμε έναν στρόβιλο
από πηλό.
Aναστασία Γκίτση
