Σημείωμα (του Νέστορα Ι. Πουλάκου)
Τα γεγονότα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται. Ενίοτε σε μπερδεύουν. Και αυτό έχει πλάκα. Διότι το πραγματικό, που επιμένεις ότι είναι, εντέλει δεν είναι. Είναι φανταστικό. Τα έχεις μπερδέψει μάλλον. Τα σκάτωσες. Τουρλουμπούκι έχουν γίνει στο μυαλό σου. Και αναρωτιέσαι : το έχεις ζήσει αυτό, το άλλο, το δείνα, ή μήπως όχι; Είσαι αυτός που ήταν εκεί τη στιγμή που το μυαλό τα έπαιξε και η γλώσσα ακατάπαυστα τα έλεγε χύμα και τσουβαλάτα; Ή μήπως όχι; Και για να μιλήσουμε με ονόματα. Ο Σπύρος Παρασκευάς κάλεσε ένα κρύο βράδυ Παρασκευής στο στούντιο του tripradio στο Θησείο τον Νέστορα Ι. Πουλάκο και τον Νίκο Μπίνο, ώστε να μιλήσουν για το τεύχος 7 του Βακχικόν. Αντ' αυτού προτίμησαν να αναπαριστήσουν -ως άλλοι Όρσον Γουελς- το σκηνικό του νέου βιβλίου του μετρ Τόμας Πίντσον, παράλληλα διαβάζοντας Βακχικόν, αλλά και βρίζοντας τον... Πουλάκο και την παρέα του. Οι ρόλοι μοιράστηκαν. Ήλθαν και δυο σκηνοθέτες, από το φεστιβάλ της Δράμας φορτωμένοι με ταινίες τους, παίρνοντας μέρος στο πανηγύρι. Όπως λέγεται, το ραδιοφωνικό κοινό των ιντερνετικών ερτζιανών της πόλης εκείνο το βράδυ απόρησε τρικυμιωδώς. Παραπάνω ακούστε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από τη δίωρη εκπομπή, όπου εμπεριέχει τρομερές αποκαλύψεις... Όπως και το θεατρικό σκηνικό που έστησε ο Σπύρος Παρασκευάς με τρομερή επιτυχία... παρακάτω!
Είμαι αναγκασμένος να αναρτήσω χωρίς αλλοίωση το παρακάτω κείμενο για να μπορέσω να διεκδικήσω την προοπτική της φυσικής παρουσίας του ανεπανάληπτου Larry “Doc” Sportello, βασικού πρωταγωνιστή στο τελευταίο βιβλίο του Thomas Pynchon με τίτλο Inherent Vice, στο studio του tripradio και στην εκπομπή της τελευταίας Παρασκευής του Οκτώβρη μετά τις δέκα το βράδυ όπως συνηθίζω ως παραλογιζόμενος παρίας. Είμαι αναγκασμένος να ακούσω την ιστορία του, τις συνήθειές του και τα πάθη του μπας και κατορθώσω να μάθω κάτι περισσότερο για την τύχη της Shasta, του Mickey, του Coy, του τι συνέβη προχτές τη νύχτα και τι μας ξημερώνει. Τουλάχιστον από αυτά που γράφει συμφωνώ ότι το τελευταίο τεύχος του vakxikon.gr τα σπάει.
«Αν αφήνοντας το Σύνταγμα οδηγήσεις νότια, δεν θα σου πάρει παραπάνω χρόνο από όσο χρειάζεται για να απολαύσεις ένα με δύο τσιγάρα από την αγαπημένη σου μάρκα άντε ίσως και λίγο από το ουίσκι που κρύβεις στο φλασκί που σου χάρισαν εκείνο το βράδυ στο μπαρ με το όνομα «Στην Κόλαση Βαθιά» έτσι ώστε να φτάσεις στην παραλία του Βάκχου στο Π. Φάληρο. Θα ήταν βέβαια ορθότερο να αναφερθώ στην παραλία σε παρελθοντικό χρόνο ύπαρξης μιας και πια η περιοχή έχει καταπατηθεί, κτιστεί και ακριβύνει. Πολύ. Με λίγα λόγια έχει φτιαχτεί. Τότε βέβαια ήταν μόνο για φτιαγμένους. Αν με καταλαβαίνεις.
Οι γείτονες ήταν σέρφερς, χασομέρηδες, καταφερτζήδες, χασικλήδες, ροκάδες, μουσικοί, πρώην φυλακισμένοι με σκληρά τατουάζ και σιδερικά αλλά και αεροσυνοδοί κουκλάρες μιας και το αεροδρόμιο ήταν κοντά. Όλοι αυτοί σύχναζαν ενδιαμέσου αφίξεων και αναχωρήσεων ξανά, στα μπαρ που κατέκλυζαν τον δρόμο και από τις δυο μεριές. Για αυτό και σχεδόν κάθε βράδυ ήταν ένα παρατεταμένο πάρτι.
Για τις απαραίτητες συστάσεις λέγομαι Larry “Doc” Sportello και ξεκίνησα να δουλεύω σαν ιδιωτικός ντετέκτιβ, με όλες τις ιδιοτροπίες – τσιγάρα, ποτά, γροθιές, μουσικές, πιστολίδια, ατάκες, εξυπνάδες και γυναίκες – σε δύσκολες υποθέσεις με απάτες, απιστίες, παρακολουθήσεις και ξεκαθαρίσματα. Ήξερα όλους τους χαφιέδες και κρατούσα τη μερίδα του λιονταριού για τα ανυπόληπτα σχέδια των αστυνομικών να ξεσκεπάσουν την διακίνηση της ντρόγκας εξασφαλίζοντας για τον εαυτό μου το μετρητό μου με το παραπάνω. Αργότερα εγκαταστάθηκα στην περιοχή και χαλάρωσα. Πλέον αναλάμβανα υποθέσεις με λιγότερη προεξοφλημένη βία και ενοχικά μαστουρώματα. ‘Άφηναν φυσικά και λιγότερα φράγκα. Καμιά φορά και σχεδόν καθόλου. Ήταν πάντα αρκετά όμως για το καθημερινό φαγητό, τσιγάρο, καφέ, ποτό, δίσκο, βιβλίο και λουλούδι για την κυρά μου. Βέβαια το ότι ήταν αρκετά για μένα δεν σημαίνει το ίδιο και για την κυρά για αυτό και η τελευταία είχε την ενοχλητική συνήθεια να αντικαθίσταται πάντα για χάρη κάποιου κοντοκουρεμένου, χοντρούλη δικηγόρου με υποσχόμενη καριέρα.
Είναι υπέροχα -grouvy- ή τουλάχιστον ήταν. Πάντως εγώ περνάω μια χαρά. Για αυτά που γουστάρω να κάνω (π.χ. να ρεμβάζω τον ακαμάτη ήλιο από την παραλία μου), να διαβάζω (π.χ. το ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό Vakxikon.gr) και να ακούω (π.χ. τους καινούργιους ψυχεδελικούς δίσκους των Fuck Buttons και του συνονόματου Larry Gus) θα είμαι το βράδυ της τελευταίας Παρασκευής του Οκτώβρη στο ραδιόφωνο του tripradio.gr. Το τι θέλει να μάθει ο παραλογιζόμενος Friday με αφήνει αδιάφορο. Εγώ θα μιλήσω για αυτά που μου αρέσουν. Τα περνάω καλά και αυτό μου φτάνει. Δεν θέλω άλλα μπλεξίματα. Αν και αυτά με κυνηγάνε ακόμα. Λοιπόν μετά τις δέκα. Για να μιλήσουμε για αυτό το τέλος εποχής καθώς ο ελεύθερος έρωτας γλιστρά από τα ακροδάχτυλά μας και η παράνοια εγκαθίσταται παρέα με τη παγωνιά, τη μοναξιά και το κρύο (με φοβίζουν και μένα πολύ) σε αυτή τη Πόλη.*
*https://www.vakxikon.gr / Τεύχος #7 - Εφέτος στ' αλήθεια εφοβήθηκα την παγωνιά τη μοναξιά το κρύο.
Larry “Doc” Sportello, Παραλία Βάκχου, 29 Οκτώβρη 2009
