Η Ρένα Τριανταφύλλου μας μιλάει για “μεταβάσεις”. Όχι τόσο φανταστικές, όσο υπαρξιακές. Ποιήματα μιας εσωτερικής, κυρίως, αναζήτησης, που στόχο φαίνεται να έχουν τη “συναρμολόγηση” του εαυτού και, εν τέλει, την αποδοχή του. Οι “λεπίδες” της Ρένας γδέρνουν χαϊδεύοντας το δέρμα, ξεφλουδίζουν την επιφάνεια σπειροειδώς, ώσπου να φτάσουν στον πυρήνα του πραγματικού, και η ίδια να βγει απελευθερωμένη πια από την ανασφάλεια και την αμφιβολία.
Πιο συγκεκριμένα, με τις Μεταβάσεις ερχόμαστε αντιμέτωποι με το πέρασμα από την δυαδικότητα στην μονάδα, από τον διαχωρισμό στην ένωση, από το μαζί στο μόνοι, αλλά και αντίστροφα. Παλεύοντας επίμονα με αυτό το “μαζί”, η Ρένα συχνά διχάζεται, “υποσκελίζει” το “Εγώ” της, κάνει στην άκρη για να περάσουν οι άλλοι, μα ταυτόχρονα αδημονεί να “ξεδιπλωθεί” το νήμα της προσωπικότητάς της ακέραιο, χωρίς ενοχές.
Βλέπουμε, λοιπόν, το κλασικό δίπολο φωτός-σκότους , πότε απόλυτο και πότε σε γκρίζα ζώνη. Το παλιό και το καινούριο, το εσωτερικό παιδί που δεν θέλει να μεγαλώσει, η λήθη και το ξύπνημα. Η Ρένα Τριανταφύλλου βάζει τον εαυτό της ανάμεσα σε σημεία στίξης: ανάμεσα σε κόμματα, σε αποσιωπητικά, σε τελείες και παύλες. Αναζητά το χαμένο κέντρο βάρους της, για να πάψει να υφίσταται πια ως “εκκρεμότητα”. Ο “κύκλος” ψάχνει να βρει ένα τέλος στην φαυλότητά του και μεταμορφώνεται από κεντρομόλος δύναμη σε φυγόκεντρο:
Ποιο είναι λοιπόν αυτό το τέλος; Ποιό άλλο, από την συνειδητοποίηση της αμφιταλάντευσης του “θέλω-δεν θέλω”. Αέρας ή γη; Πώς ξεπερνιέται ο φόβος του αποχωρισμού; Τί σημαίνει να φεύγεις, όταν θέλεις όσο τίποτε άλλο να μείνεις; Πώς οι ρίζες γίνονται κλαδιά; Στο μεταίχμιο που ορίζεται από την διστακτικότητα απέναντι στην συναισθηματική προσκόλληση και την τάση για ανεξαρτησία, ένα δέντρο αποτελεί τον σύνδεσμο ανάμεσα στην γείωση και την αιώρηση. Ριζώνει χωρίς να δεσμεύεται, αγγίζει τον ουρανό χωρίς να χάνει την ισορροπία του. Έχει δικά του γη και ουρανό.
