Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 21

Μετά την ενηλικίωση της Ελένης Τζατζιμάκη

Μετά την ενηλικίωση, ποίηση, Ελένη Τζατζιμάκη, Εκδόσεις Μελάνι, 2012


«Τα βήματα των σκοπευτών είναι τα αναφιλητά / των δρόμων. / Οι δρόμοι ως γνωστόν, δεν κομπιάζουν ποτέ. / Οδηγούν και υποδέχονται. / Πάντοτε κι άλλους. / Με στραμμένο το κεφάλι στο στόχο. / -Είναι το μόνο που απέμεινε; / -Ήταν πάντα το μόνο που υπήρχε.»

Με δυναμισμό και ευαισθησία, οξυδέρκεια και παραληρηματική ροπή, σκληρότητα και γλύκα, ανησυχία και ωμότητα που εναλλάσσονται με διάθεση στιγμιαίας εφορίας και ζοφερής μελαγχολίας, νοσταλγίας ή ταραχής, η γραφή της Τζαζιμάκη εκπλήσσει, γοητεύει και συγκινεί. «Περπατάει με τα χέρια ανοικτά / πάνω στα μαχαίρια που τον συγκλόνισαν. / Για να τηρηθεί η ισορροπία / στην οφθαλμαπάτη / ανωφερούς / κατωφερούς/ κι ο απαράβατος κανόνας της φοράς του μαχαιριού. / Έτσι μόνο θα ξορκιστεί το κακό. / Χτυπώντας το μέταλλο στη φτέρνα.» Στην εν λόγω ποιητική συλλογή, η μνήμη αποτελεί σημείο αναφοράς, ανασκαφής, αναδόμησης. Δημιουργεί αρχή, μέση και τέλος στα πάντα. Ο θάνατος, η ματαίωση και η φθορά, οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες και το πέρασμα του χρόνου αποτελούν τα κύρια θέματα τα οποία επανέρχονται διαρκώς σχεδόν απολογούμενα εξαιτίας της λόγχης που κρατούν μέσα στις λέξεις κι ανάμεσα στα κενά στην πρώτη, δεύτερη, τρίτη ή τέταρτη ανάγνωση.

«Ο θόρυβος που κάνουν τα βήματα οφείλεται στα χρόνια / που σέρνουν πίσω τους. / Τα φαντάζομαι σαν σκουριασμένους τενεκέδες ψημένους / σε υψηλή θερμοκρασία όπως όταν αποστειρώνουμε / τη βελόνα που θα περάσει απ’ την κλωστή / κι από το αυτί της αρκούδας θα μας σύρει στην ύστατη / ταπείνωση / Μεγαλώσαμε». Με εξαιρετική χρήση της γλώσσας και γραφή που διεκδικεί ιδιαιτερότητα, η Ελένη Τζατζιμάκη συνθέτει ένα σύμπαν από αποστάσεις που κρύβουν συνδέσμους, από έλξεις που υποκύπτουν στην άπωση κι από ζωές που υπομένουν τον πόνο. Ο φόβος ως βασικό στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης επανέρχεται σαν απειλή που αντισταθμίζεται από την ελπίδα: «Ανέτοιμη και περιπετειώδης / Κάπου ανάμεσα / Απ’ τις νεκρές γωνίες.»  

Μετά την ενηλικίωση όλα είναι διαφορετικά: ενώ κατανοούμε και γινόμαστε φαινομενικά πιο ανεξάρτητοι, δεν εμπιστευόμαστε, δεν παρασυρόμαστε, δεν τολμάμε να εκτεθούμε. Παρά μόνο στο θέρος, στη μέθη, στο σκοτάδι, στη μνήμη. «Είναι η μνήμη ο πιερότος που χορεύει ημίγυμνος με τα χέρια / στο στήθος. / Είναι ζωή η μνήμη που σκοταδιάζει τον χρόνο. / Είναι ο χρόνος που χωράει και τη λήθη και την τρέλα.»

Τζούλια Γκανάσου