της Κατερίνας Καντσού
Τα φώτα στο θέατρο Επί Κολωνώ σβήνουν και μία φιγούρα προβάλλει μέσα στο πλήθος να μας μοιράσει καραμέλες. Ανεβαίνει στη σκηνή και η παράσταση αρχίζει. Μια παράσταση που τα περιείχε όλα- γέλιο, κλάμα, τροφή για σκέψη, ατμόσφαιρα, εξαιρετική μουσική και μια ερμηνεία- διαμαντάκι.
Ένας μονόλογος μιας γυναίκας. Μιας γυναίκας εγκαταλελειμμένης απ’ τον σύζυγό της για χάρη μιας πολύ νεότερής του. Μιας γυναίκας που προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της, να καταλάβει το γιατί, να διασώσει την αξιοπρέπειά της ή όση της έχει απομείνει, να ριχτεί στο σκοτάδι για να μπορέσει μετά να προβάλλει στο φως φρέσκια και καινούρια.
Η Πέπυ Μοσχοβάκου ξεδιπλώνει με περίσσεια ικανότητα και απόλυτη ειλικρίνεια τον ψυχικά κλονισμένο κόσμο μιας γυναίκας που χάνει τα πάντα μέσα σε μια στιγμή. Με τη συνοδεία ατμοσφαιρικής μουσικής υπό τους ήχους του βιολοντσέλο ζωντανά πάνω στη σκηνή από τον μουσικό Γ. Γιούνη, η κ. Μοσχοβάκου κρατάει στους ώμους της όλη την παράσταση και φέρει εις πέρας έναν δύσκολο κι απαιτητικό ρόλο που ακροβατεί ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, το γέλιο και το κλάμα, αλλά και τη συγκίνηση, τον σαρκασμό, τη χαρά, την αγωνία, αποδεικνύοντας έτσι μια δεινή ερμηνευτική ικανότητα, με τη σκηνή της μπανιέρας να κρατά τα ηνία. Δεν είναι απλώς η διήγηση μιας ιστορίας βλέποντάς την από απόσταση, γίνεται η ίδια η Κακομοίρα, κάνοντάς μας να βλέπουμε ζωντανά μπροστά μας τα γεγονότα που συνέβησαν και να τα βιώνουμε εκείνη τη στιγμή μαζί της.
Και αφού αυτή η γυναίκα πάλεψε μέσα από τον πόνο με τη μοναξιά και τους εσωτερικούς της δαίμονες, ακολούθησε η αναγέννηση και το ξεκίνημα μιας καινούριας αρχής, έχοντας τώρα πλήρη γνώση του εαυτού της και περισσότερη εμπιστοσύνη και πίστη προς αυτόν. Και μαζί και η φράση που τα περικλείει όλα: "Η ζωή είναι ελαφριά, δεν πρέπει ν’ αφήνουμε κανέναν να τη βαραίνει".
Η παράσταση παίζεται κάθε Παρασκευή στις 24:00 τα μεσάνυχτα και κάθε Δευτέρα στις 18:00 το απόγευμα στο φουαγέ του θεάτρου Επί Κολωνώ.
