Top menu

Κριτική για τις "Περσινές βροχές" του Χρήστου Καρασαββίδη

περσινες βροχες

Γράφει η Κατερίνα Καντσού

Ο Χρήστος Καρασαββίδης γράφει το έργο Περσινές βροχές, ένα μονόλογο σε τρία κεφάλαια που ανεβαίνει στο θέατρο 104.

Μια εμπνευσμένη απεικόνιση που σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητη. Η Δώρα Παρδάλη παίρνει το ρίσκο να κουβαλήσει μόνη στους ώμους της ένα απαιτητικό εγχείρημα και το κερδίζει. Μας παρασέρνει περίτεχνα στην ατμόσφαιρα μιας αλλοτινής εποχής με παράλληλες μεταβάσεις στο σήμερα, υπενθυμίζοντάς μας σε τακτά χρονικά διαστήματα πως πρόκειται για μια παράσταση, και φροντίζοντας να το κάνει ακριβώς τις στιγμές που το ξεχνούσαμε.

Αν και στο πρώτο μισό, φαινόταν πως ως παράσταση έψαχνε και προσπαθούσε να βρει τον στόχο της, στο δεύτερο μισό της όχι μόνο τον βρήκε, αλλά έγινε αυτό που πρέπει να γίνεται σε κάθε παράσταση που σέβεται τον εαυτό της- ο στόχος της μας ακολουθούσε και τις επόμενες μέρες, καθώς πιάναμε τον εαυτό μας να σκέφτεται και να συλλογίζεται τις διαφορετικές και ποικίλες πτυχές της, καθώς και το αποτέλεσμα των συναισθημάτων που μας είχε προκαλέσει.

Θα μπορούσαμε να πούμε πως τα περιείχε όλα- κίνηση, χορό, τραγούδι, γέλιο, δάκρυ, ιστορικές και πολιτικές αναφορές και μεγάλες δόσεις αλήθειας και ειλικρίνειας δοσμένες ισόποσα και ισορροπημένα.

Σκηνικά λιτά κι απέριττα, λόγος προσφιλής, κατηγορηματικός και πολυσύνθετος μες στην απλότητά του. Πολύ δυνατές στιγμές συγγραφικού μεγαλείου με την εικόνα μιας γυναίκας που πασχίζει να μιλήσει, ν' ακουστεί, να καταλάβει, ν' αναγνωρίσει, να θρηνήσει, να συνειδητοποιήσει. Η γεμάτη πόνο, αγάπη και αλήθεια ιστορία αυτής της γυναίκας μπορεί να συγκριθεί με την ιστορία της ίδιας της ανθρωπότητας, μιας ανθρωπότητας που παρακαλεί, που αντιστέκεται, που μάχεται, που αγωνιά, που νοσεί, που αιμορραγεί, που ζητά συγχώρεση, που αγαπά, που περιμένει, που αντέχει κόντρα στο χρόνο και τον θάνατο. Εξάλλου, η εξιστόρηση αυτής της ανθρωπότητας προβάλλει σχεδόν μπροστά απ' τα μάτια μας και μας αφήνει ν' αναμετριόμαστε ο καθείς με τα κομμάτια του.

Μια παράσταση που αξίζει να παρακολουθηθεί με ορθάνοιχτα μάτια και καρδιά, μιας και στοχεύει αλλά και πραγματώνεται μέσα απ' αυτά.