μετρώ του σύμπαντου τις υποσημειώσεις
β'
τι εννοείς πόσων ετών είμαι
περίπου κάποιων ποιημάτων
γ'
αντί εμού απόψε
δάκρυσε το ποτήρι
δ'
στην έναρξη του στήθους
έχω την καλύτερη εκκίνηση
ε'
ανατέλλει η έκτη πρωινή
η Αφροδίτη σε ακροβασία μπεμόλ
ζ'
κοιμάμαι πρωί όταν δεν έχω
κάτι χειρότερο να κάνω
πετροπόλεμος
την πέτρα που θα βάλεις
κάποιος άλλος θα την ρίξει
κι από λιθάρι σε λιθαράκι,
κάπως έτσι,
μια μακραίνει
μιά μικραίνει
πάντως ολόιδια στο τέλος απομένει
άραχλο ξακρίδι
η ψευτοϊστορία
ρωπογραφία
τώρα τα γεγονότα, ρωγμές αληθοσταγείς, περιοδεύουνε δίχως μια πάχνη ρίκνου στην διαδρομή. το μέτωπο δολοφονικά διαυγές, ούτε μια στάλα ιδρώτα στ’ αποδυτήρια. άλλοτε, λένε, ύψωνε δίνη στα ζόρικα φλάμπουρα, στις ένθερμες παντιέρες. ύφασμα δω, ύφασμα κει, χορδίζανε πανταχοί τις υμνωδίες. μιλάμε βέβαια για τότε που οι μέρες γέρνανε στο βάρος ελιάς. κι απ’ το απόσταγμα θάλλουν ήρωες οι φωτογραφίες. στα χέρια μάνας απορημένης, στα δάκρυα περήφανου πατρός, στις υπό μάλης κρύφιες εφημερίδες. όπως ο ήρωας του κόσμου όλου, σε κάδρο δέκα επί πέντε στη μέση τσιγαροκαμμένου εργαστηρίου γέρου οδοντοτεχνίτη. ο γέρος που είναι θείος μου, είναι παππούς σου. όταν έρθει ο καιρός του το κάδρο θα το ξεκρεμάσουμε μαζί. γρήγορα πρόλαβε να δεις, το κατάλευκο στο περιθώριο καταποντίζεται (ζητιάνευε γαλήνη ακόμη κι από μας). μόνο που, καθώς ψάχνουμε για τον ξοδεμένο θαυμασμό, η πτώση στα χέρια σου περισσεύει μια επιστήθια κονκάρδα. εσύ την πέρασες για επανάσταση. τίποτε περισσότερο δεν αντικαθρέφτιζε, με σάβανο τον ήλιο, παρά καρφί το βλέμμα του νεκρού. εσύ την πέρασες γι’ ασπίδα (σφαίρα καμιά δεν αστειεύεται) και πόλεμο και νίκη. ταυτόχρονα στο διδακτικό της ιστορίας εγχειρίδιο δεν περισσεύουνε λευκές σελίδες. για ύμνους θα μιλάμε τώρα; τα γεγονότα βιάζονται στυγνά κι εμείς ωχρά συνθήματά υποθάλπουμε στις άφωνες ρωπογραφίες.
Ο Αντώνης Ψάλτης ζει στη Λάρισα. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή Ο ήρωας μέσα μου (Εκδ. Γαβριηλίδης, 2005).
