Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 6

Ιστορίες της πόλης - λεξιλαγνεία vs λαγνεία

της Σοφίας Κολοτούρου

"…Ο Κόλλιας ξενύχτησε με τη Γαλλίδα κι εγώ, περίεργος να μάθω, τον ρωτάω το πρωί: “Τι έγινε, Κόλλια; Την πήδηξες; ” “Τι να σου πω κάπτα-Γιώργη, μιλήσαμε όλη νύχτα τόσο πολύ για ποίηση, για λογοτεχνία, για την τέχνη και για την ύπαρξή μας στον κόσμο, που στο τέλος δεν μου πήγαινε να τη γαμήσω. Ίσως να τα χάλαγα όλα".

[Από το βιβλίο: Νίκος Καββαδίας, ο δαίμονας χόρευε μέσα του,
του Μήτσου Κασόλα. Αφηγείται ο καπετάν Γιώργης Γερίμογλου]

Ποιητές και λογοτέχνες από αιώνες
αρέσκονται να παίζουν με τις λέξεις.
Γυναίκα αν είσαι, πρόσεξε μην μπλέξεις:
θεσπίστηκαν τ’ αρσενικού οι κανόνες. 

Είν’ εύκολη η σειρά όπως πηγαίνει:
σου γράφουν κάτι και σ’ αποπλανούνε,
σου παίρνουν το μυαλό και στο γαμούνε.
Στήνουν καρτέρι, να ΄ρθεις, αναμμένη

για να τους πεις: “Ποιητή, το κείμενό σας…
Το διάβαζα και μ’ έχει συνεπάρει…
- προσέξατε τη νύχτα; Το φεγγάρι;
Θαρρώ πως μ’ έλκει κιόλας το μυαλό σας…” 

Χαμογελούν εκείνοι ( εάν γουστάρουν –
κώλο, βυζιά, κοιτάνε, ηλικία )
“…Ω! τι ευγενική κι ωραία κυρία…”
- ενώ το γύρω χώρο τον σκανάρουν…  

Αχ, είν’ απλό το κόλπο: στο κρεβάτι,
μπορεί να πέσουν πριν τελειώσει η νύχτα
( σε παίρνει, εδώ, μεγάλε, τώρα ρίχτα,
χρειάζεται η κυρία έν’ αναβάτη…)  

Κι ο ποιητής, περνάει στη λαγνεία –
χορτάτος φεύγει πριν να ξημερώσει
( αφού το θηλυκό έχει πια ημερώσει )
κι αφήνεται, στης μέρας την ανία…

“ Θα σου τηλεφωνήσω, αγαπούλα ”  –
ψελλίζει (με το ζόρι), “ απόψε ίσως.…”
Και φεύγει, μ’ αηδία και με μίσος…
( τι μπάζο…φάε τώρα μια σκατούλα…)  

Απλό το κόλπο, για όποιον έχει μάθει
λιγάκι τη ζωή και τους ανθρώπους.
Ίδιο, σ’ όλα τα μήκη και τους τόπους –
κοινές οι προσδοκίες και τα λάθη.                

Μ’ αν είναι ο ποιητής όμως γυναίκα;
Α! θα εξυμνεί τη δίνη των ερώτων…
Παθητικά…των στεναγμών των πρώτων…
Γονατιστή, στραμμένη προς τη Μέκκα.  

“ Το σώμα μου” θα λέει, “σου παραδίδω ,
Κύριέ μου, Ποιητή μου, στον Αιώνα…”
Τι Πάνσεπτη, τι Άμωμος εικόνα…
( Το φύλο μου – τι λέτε; Το προδίδω; )