Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 31

Η ζωή είναι μία της Λούλας Γεωργιλά

γεωργιλά

Η ζωή είναι μία, μυθιστόρημα, Λούλα Γεωργιλά, εκδόσεις Ownbook 2015

Πριν από λίγο καιρό είχαμε την ευκαιρία να διαβάσουμε το νέο μυθιστόρημα της Λούλας Γεωργιλά «Η ζωή είναι μία», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ownbook.

Η υπόθεση έχει ως εξής: Ο μικρός Νικόλας ζει μόνο με τη μητέρα του. Ο πατέρας του αγνοεί την ύπαρξή του. Ο Νικόλας περιμένει πως και πως τη μέρα, που θα δει τον παππού του, που σύμφωνα με τις περιγραφές της μητέρας του είναι καπετάνιος και ταξιδεύει. Όμως, η εμφάνιση του παππού δεν ανταποκρίνεται στην εικόνα, που έχει σχηματίσει ο Νικόλας. Μετά από χρόνια αγωνιώδους αναμονής, ο παππούς θα διηγηθεί στον Νικόλα την ιστορία του. «Μια ιστορία ανθρώπινη, βαθιά ερωτική».

Το πρώτο, που έχουμε να παρατηρήσουμε σε αυτό το μυθιστόρημα είναι ότι ενώ η συγγραφέας είναι η γυναίκα, το άτομο, που μιλάει σε πρώτο πρόσωπο σε όλο το έργο είναι άντρας. Η Λούλα Γεωργιλά καταφέρνει να μπει στην ψυχολογία του άντρα για να περιγράψει τόσο τον νεαρό Νικόλα, όσο και τον παππού του. Και είναι τόσο μεγάλη η επιτυχία του εγχειρήματος, που αν κάποιος διάβαζε το μυθιστόρημα χωρίς να γνωρίζει τη συγγραφέα του, θα νόμιζε ότι το έγραψε άντρας.

Στο μυθιστόρημα της Λούλας Γεωργιλά θα βρούμε τόσο πολιτιστικές όσο και κοινωνικές αναφορές. Η συγγραφέας αποτίει φόρο τιμής στον Μάρκο Βαμβακάρη και στην περίφημη «Τετράδα του Πειραιώς», αλλά και σε τραγουδίστριες όπως η Ρόζα Εσκενάζυ και η Ρίτα Αμπατζή. Σε άλλο σημείο του βιβλίου αναφέρεται η απεργία των καπνεργατών το Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη και η συγκλονιστική εικόνα της μάνας, που κλαίει το σκοτωμένο παιδί της.

Το μυθιστόρημα σε κάποιο σημείο φτάνει και στον εμφύλιο πόλεμο. Ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου, δηλαδή, ο παππούς του Νικόλα, δεν αναφέρει σε πιο στρατόπεδο ήταν. Μιλάει με απέχθεια γι’ αυτόν τον πόλεμο και δείχνει μια συμφιλιωτική τάση, μια τάση να ξεχαστούν τα πάντα. Μια τάση, που ξεκινώντας από εκείνη την εποχή και φτάνοντας στο σήμερα προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν υπάρχουν μεγάλες κοινωνικές διάφορες, ότι δεν υπάρχουν ανισότητες (sic) και ότι όλα πάνε καλά και το σύστημα είναι τέλειο και η κοινωνία ιδανική. Δυστυχώς, η συγγραφέας ακολουθεί αυτή την τάση κι έτσι λίγο πριν το τέλος του βιβλίου φτάνουμε σε ένα κοινότοπο κήρυγμα ανθρωπισμού. Ένα κήρυγμα, που καταλήγει στο να τους αγαπάμε όλους ακόμα κι εκείνους, που μας εκμεταλλεύονται. Δεν είναι τυχαίο ότι η σχέση του κεντρικού ήρωα με το αφεντικό του είναι πολύ καλή και υποτίθεται πως δεν υπάρχει καθόλου εκμετάλλευση.

Το καλύτερο μέρος του βιβλίου είναι κατά τη γνώμη μας η δεύτερη ερωτική ιστορία του παππού του Νικόλα με τη Ραλλού. Εδώ η αφήγηση απογειώνεται, γίνεται περισσότερο γλαφυρή και η πλοκή είναι πιο ενδιαφέρουσα. Ταυτόχρονα η αγωνία του αναγνώστη εντείνεται, υπάρχει ένα αποκορύφωμα δράσης και η τελική κάθαρση.

Κλείνοντας αυτό το μικρό μας ταξίδι στο μυθιστόρημα της Λούλας Γεωργιλά, «Η ζωή είναι μία» συμπεραίνουμε ότι πρόκειται για ένα αρκετά ενδιαφέρον πόνημα και σαν τέτοιο πρέπει να το αντιμετωπίσουμε.

Θεοχάρης Παπαδόπουλος