Το «Ημερολόγιο μιας μικρής απουσίας» είναι η πρώτη προσπάθεια του Ελπιδοφόρου Ιντζέμπελη στην ποίηση (τον έχουμε συνηθίσει στην πεζογραφία) και είναι μια προσπάθεια απόλυτα επιτυχημένη.
Ο Ιντζέμπελης μας μεταδίδει μέσα από τη συλλογή του τη στοχαστική διάθεση, τη νοσταλγία και τη μελαγχολία ενός Έλληνα φοιτητή που σπουδάζει στην Αγγλία. Τον παρακολουθούμε να περπατά στους βρώμικους δρόμους, να κάθεται στο δωμάτιο της εστίας του, να παλεύει με τον βροχερό καιρό και τη μνήμη, να κοιτάζει έξω από το παράθυρό του σκεπτικός, να αναπολεί, να ονειρεύεται, να φαντάζεται.
Ο ίδιος ο Ιντζέμπελης έχει σπουδάσει στην Αγγλία και είναι πιθανό, όχι όμως βέβαιο, ότι μας μεταδίδει δικές του εμπειρίες στη συλλογή. Την πιθανότητα αυτή ενισχύει το εναρκτήριο ποίημά της, όμως η εμμονή στον ενεστώτα χρόνο σε όλα τα υπόλοιπα ποιήματα την αναιρεί και την υποσκάπτει. Έτσι, δεν μπορούμε με σιγουριά να ταυτίσουμε τον ποιητή με το ποιητικό υποκείμενο–όχι ότι μια τέτοια ταύτιση είναι απαραίτητη ή προαπαιτούμενη, γιατί δεν είναι.
Παρόλα αυτά, η συλλογή μας παραδίδεται σαν εξομολόγηση. Ο φοιτητής βάζει τον κόσμο σε απόσταση και τον παρατηρεί, τον δικό του όμως εσωτερικό κόσμο μάς επιτρέπει να τον πλησιάσουμε και να τον κοιτάξουμε από κοντά, σαν να ήμασταν επιστήθιοι φίλοι. Παράγεται έτσι μια αίσθηση αλήθειας και οικειότητας που κάνει τον αναγνώστη να νιώσει τρυφερότητα.
Τεχνικά, ο στίχος είναι απλός – δεν υπάρχουν μεγαλεπήβολα σχήματα ή δύσβατα νοήματα. Οι μεταβάσεις γίνονται αβίαστα, με φυσικότητα, και γι’ αυτό πείθουν χωρίς δυσκολία για την ειλικρίνειά τους, κερδίζοντας τον αναγνώστη. Η εντύπωση που εκείνος αποκομίζει τελικά, αφού διαβάσει όλα τα ποιήματα, είναι ότι διάβασε ένα ωραίο ποιητικό βιβλίο.
