της Έλενας Μαρούτσου
Καθόμουν σ’ ένα απ’ τα πίσω καθίσματα του λεωφορείου και διάβαζα ένα βιβλίο. Θα πρέπει να ήμουν πολύ απορροφημένη απ’ την πλοκή γιατί δεν πήρα καθόλου χαμπάρι πότε άρχισε η βροχή να μπαίνει απ’ το ανοιχτό παράθυρο. «Κλείσ’ το κοπέλα μου» άκουσα μια φωνή στο αριστερό μου αυτί την ώρα που κάποιες φράσεις στο βιβλίο άρχισαν να μουλιάζουν. Αφενός ήθελα να υπακούσω στην φωνή, κάτι όμως μ’ έσπρωχνε να κοιτάζω τα σημεία της σελίδας που μούσκευαν οι σταγόνες, λες κι οι υγρές αυτές φράσεις αποτελούσαν το νήμα μιας αλήθειας που θα έχανα, αν άφηνα το βιβλίο μια στιγμή για να κλείσω το αναθεματισμένο παράθυρο. Πηδούσα με αγωνία από σειρά σε σειρά, χαμένοι στον κήπο, διάβαζα, και μετά, λίγο πιο κάτω έπεφτε κι άπλωνε μια σταγόνα, δώσαμε όρκους λαγνείας, «είσαι κουφή;» παρεμβαλλόταν η φωνή, ενώ συγχρόνως ένα χέρι μου τραβούσε το μανίκι κάνοντας το βιβλίο να πηγαινοέρχεται και τις φράσεις να χοροπηδούν στα μάτια μου, μήπως έλεγε όρκους αγνείας, αυτό θα έλεγε, πού πήγε η γραμμή;
Καθώς προσπαθούσα να ξεδιαλύνω τη σημαντική αυτή για το μέλλον μου λεπτομέρεια – αγνεία ή λαγνεία - ένιωσα κάτι μεταλλικό στο μάγουλο, κάποιος με σημαδεύει με την κάνη του όπλου του, σκέφτηκα, ενώ συγχρόνως έβλεπα νοητά τους τίτλους στην αυριανή εφημερίδα: «Ζούγκλα η σημερινή Αθήνα» ή «Επικίνδυνη η ανάγνωση λογοτεχνίας στα μέσα μαζικής μεταφοράς». Όσο σκέφτομαι τον άδικο χαμό μου, η κάνη μου πιέζει το μάγουλο ενώ με τρυπάει και ελαφρά καθώς διαπιστώνω πως δεν είναι κάνη αλλά η αγκράφα μιας τσάντας, καθώς η χοντρή της κάτοχός την σπρώχνει πάνω μου στην προσπάθειά της να κλείσει το τζάμι.
Οι τελευταίες σταγόνες που πέφτουν πάνω στη σελίδα μουλιάζουν την εξής φράση: τομή της ανίας, κάθετη ή οριζόντια αναρωτιέμαι καθώς κλείνω το βιβλίο. Τομή της ανίας, τομή της ανίας σιγοψιθυρίζω μέσα μου το ακατανόητο αυτό ξόρκι, τομή της ανίας, η χοντρή δίπλα μου έχει ξανακάτσει ενώ αυτή τη φορά η γλώσσα της τσάντας της μου τρυπάει τη λεκάνη. Τομή της ανίας επαναλαμβάνω νοητά καθώς σηκώνομαι και παραμερίζω τον κόσμο για να φτάσω την πόρτα του λεωφορείου.
Τομή της ανίας, στάση Σίδερα, τρυπώνω ανάμεσα σε αγκώνες, το κασκόλ κάποιου τυλίγεται στη μέση μου, τομή της ανίας, πατάω ένα κορδόνι, πέφτω προς στιγμήν στα τέσσερα, ένας επιβάτης σκύβοντας τυλίγει το χέρι του γύρω απ’ τη μέση μου, τομή της ανίας, περιμένω η χριστιανή να με σηκώσει όρθια ενώ εκείνος καθόλου δεν έχει τέτοιες διαθέσεις, αντίθετα, με το άλλο χέρι μου κλείνει το στόμα και καρφώνεται μέσα μου σα σκυλί. Ο κόσμος κοιτάει, αίσχος, φωνάζουνε, αυτά παθαίνει όποιος κυκλοφορεί γυμνός, και πράγματι διαπιστώνω εκείνη τη στιγμή πως είμαι γυμνή, τι ντροπή σκέφτομαι, όμως και σ’ αυτή τη φράση σφηνώνεται η τομή της ανίας, όπως έχει σφηνωθεί μέσα μου αυτός ο άθλιος τύπος, δίνω μια και τον ξεκολλάω από πάνω μου, «άλλος για τα Σίδερα;» φωνάζει ο οδηγός, κι εγώ τότε δίνω ένα σάλτο, την ώρα που το λεωφορείο ξεκινάει και πετάγομαι έξω απ’ τ’ όνειρο. Μηηηη, ακούω το πλήθος να ωρύεται, λίγο πριν προσγειωθώ στην πραγματικότητα, α, πώς δεν το’ χα σκεφτεί, σιγομουρμουρίζω καθώς τεντώνομαι και χασμουριέμαι: Το μι της ανίας.
x
Η Έλενα Μαρούτσου είναι συγγραφέας. Έχει εκδώσει τη συλλογή ιστοριών «Του ύψους και του βάθους» (Αλεξάνδρεια, 1998), τη συλλογή διηγημάτων «Οι προδοσίες των ονομάτων» (Αλεξάνδρεια, 2004) και το μυθιστόρημα «Μεταξύ συρμού και αποβάθρας» (Καστανιώτης, 2008).
