photo © Ευγενία Χατζηχρήστου
Το φύλλο του φθινοπώρου είχε μια παράταιρη ορμή προς τα πάνω. Ο αγέρας, σιωπηλός συνένοχος σε τούτη την αδικαιολόγητη φορά. Κίνηση αναπάντεχα κι αναίτια, εσωστρεφούς ωστόσο σημασίας, αφορούσα, μόνον και ξανά μόνον, το εσωτερικό βλέμμα της μνήμης με τους μυριοπολλαπλούς νευρώνες του εγκεφάλου που επιμένουν σθεναρά να υπόκεινται σε επαναληπτική διαδικασία ανάπλασης συμβάντων.
“Η μνήμη μας είναι συχνά περίεργη:
σε πολλές θύμησες, ξεχνώντας σχεδόν
τα γεγονότα, αδιαφορώντας για τα συμβάντα
τα κύρια, τη λεπτομέρεια ν’αναπλάθει
αγαπά, μια στιγμή ασήμαντη, ένα
επουσιώδες μέρος.”
Το δέντρο, προσκολλημένο σε κινέζικη παροιμία, επιλέγει την ακινησία του κορμού προβάλλοντας ισχυρά επιχειρήματα γραμμένα σε χαρτιά που αναγιγνώσκονται αιωνίως από ανθρώπους και τέρατα ψυχικών και σωματικών τοπίων. Η πολλαπλότητα των στιγμών εξάλλου δεν ανήκει σε όσους ριζώνουν τον κορμό στο αφράτο της γης, μήτε στο σκληρό της πέτρας.
“Οι αισθήσεις μας σχίζουν τον κόσμο
σε κομμάτια. Συνδυάζοντάς τα, άλλους
πολλούς μ’αυτά συνθέτουμε κόσμους
επάλληλους.”
Ο κορμός βέβαια, μυστικώς και ανεκφράστως, ονειρεύεται να γίνει πέτρα, άλλη μια ματαίωση των πραγμάτων που φυσικά το φύλλο δεν έχει, ούτε ανεπαισθήτως, αφουγκραστεί. Αλλιώς δεν θα κατευθυνόταν προς τα πάνω. Επιλογή καθόλα αποδεκτή σε πλάνο εγωκεντρικό ή καθαρά μεταφυσικό χωρίς διαμεσολαβήσεις νοητικές, σύμβολα πολιτισμικά, υποψίες ψυχεδελικές και προθέσεις δευτερόγλωσσες. Ο κορμός παραμένει αμετακίνητος των ορέξεών του. Τελεία. Θέλει να γίνει πέτρα. Παύλα.
“Θα συνεχίσω βήματα σταματημένα
κάπου, ανανεώνοντας τις θέσεις
ανάμεσα στον κόσμο και σε μένα,
τα σύμβολα, υποψίες και προθέσεις”
Ο αγέρας αφανής συνένοχος ενός προαιώνιου μυστικού, δέσμιος μιας λανθάνουσας επιθυμίας να εξουσιάζει το ευμετάβλητο των επιθυμιών πυρακτώνει την σπίθα του επιθυμητού με σταγόνες αβέβαιου οράματος και συμπαγούς ταξιδιού προς το Άλλοτε και το Αλλού. Η χωροκίνηση της επιθυμίας δεν έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος. Ούτε και σταματημό η πολυδιάστατη εκδοχή του Άλλου που δεν έχουμε.
“Αλλά και τ’όραμα ενός κόσμου άλλου, νέου,
κλεισμένου στο Άλλοτε και του Άλλου τη συμπαγή
μάζα. Η αναζήτηση εκεί. Εκεί και η φυγή”
Σε όλα υπάρχει μια στιγμή που η λεπτομέρεια διεκδικεί την προσοχή. Δώσαμε περισσότερη προσοχή στο παγερό κατάντημα της σχέσης μας, σε μια σιωπή αργόσυρτα βασανιστική, σε ένα βλέμμα πνιγμένης επιθυμίας να υπάρξει το παρελθόν σε παρόντα χρόνο, τη στιγμή που το παρόν φώναζε μέσα από το φύλλο του αντικριστού δέντρου με τον αμετακίνητο κορμό και την κινέζικη παροιμία.
“Αν θέλετε λοιπόν,
μια οποιαδήποτε ιστορία
φανταστείτε.
Μ’ένα παράξενο,
πολύ παράξενο
κι ωραίο τέλος”
Ας πούμε μια ωραία συμπαγής πέτρα με ένα σπάγκο μαύρο δεμένη στη μέση. Ούτε δεξιά να περισσεύει η γραμμή ούτε αριστερά. Ακριβώς στη μέση. Στη Άλλοτε μέση του Άλλου.
**
Σημείωση
Οι στίχοι ανήκουν στον Άθω Δημουλά.
