Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 20

Εξώστης του Νίκου Καχτίτση

Εξώστης, Μυθιστόρημα, Νίκος Καχτίτσης, Εκδόσεις Κίχλη, 2012


Ο Νίκος Καχτίτσης γεννημένος το 1926 στη Γαστούνη Ηλείας, από το 1956 εγκαθίσταται μόνιμα στο Μόντρεαλ του Καναδά. Εκεί θα αποκτήσει οικογένεια και θα εργαστεί σε διάφορες δουλειές. Μία σημαντική περίοδος της ζωής του ήταν αυτή από το 1949 έως και το 1952, που την σκιαγραφούν η Κατοχή, ο Εμφύλιος στην Πάτρα και η θητεία του στο Στρατό. Αυτό το διάστημα θα γίνει έντονη και η τάση φυγής του προς το εξωτερικό και θα τον οδηγήσει εν τέλει στην Αφρική το 1953 έως το 1955, όπου και εργάστηκε σε εμπορική εταιρία. Τέλος, το 1970 θα φύγει από τη ζωή χτυπημένος από οξεία λευχαιμία.

Το μεγάλο πάθος του Καχτίτση ήταν σαφώς η λογοτεχνία μα και η αλληλογραφία με τους φίλους του, ασχολίες που δεν αμελούσε να κάνει στον ελεύθερο χρόνο του. Το πρώτο του έργο είναι το «Ποιοι οι φίλοι», που εκδόθηκε το 1959, ενώ αξιοσημείωτο είναι και το «Ο ήρωας της Γάνδης», που εκδόθηκε το 1967.

Αναφορικά με τον «Εξώστη», η πρώτη του έκδοση έγινε το 1964, για να επανεκδοθεί το 1985 και εν τέλει το 2012.

Στον «Εξώστη» ο Καχτίτσης τοποθετεί στη θέση του ήρωα έναν πρώην αρχαιοπώλη που εγκαταλείπει την Ευρώπη για να σωθεί από τις καταστροφικές πράξεις του και τις συνέπειες αυτών και καταλήγει στην τροπική Αφρική. Παρόλα αυτά οι ενοχές, οι τύψεις και οι θύμησες δεν του επιτρέπουν να βρει τη σωτηρία της ψυχής του αν και φαινομενικά σώζεται από τους εκεί διώκτες του.

Το κεντρικό πρόσωπο του βιβλίου, είναι καθόλα ενοχικό και το λιγότερο καχύποπτο.

Σκέφτεται σε βάθος τις καταστάσεις και συνδέει κάθε γεγονός με το αμαρτωλό παρελθόν του, σε μία συνωμοτική και σχεδόν αρρωστημένα γεμάτη εμμονές βάση.

Κεντρικό σημείο και αφετηρία του εσωτερικού μονολόγου του ήρωα, δύο περιστατικά που τον ταράζουν και τον οδηγούν όπως μας τα περιγράφει και στο ημερολόγιό του, στην αυτοκτονία.

Το πρώτο, περιβεβλημένο από φανταστικό και ψυχεδελικό χαρακτήρα, στον εξώστη του ξενοδοχείου Ατλάντικ, τότε που το «φάντασμα» των ενοχών του, επανέρχεται στη ζωή του.

Το δεύτερο, ο καβγάς με τον τελευταίο εναπομείναντα φίλο του, τον Συνταγματάρχη, που έρχεται να μας θυμίσει, τη σύγκρουση με το παρελθόν του και τον αλλοτινό κακό εαυτό του και να εγκαθιδρύσει εκ νέου τη μοναξιά στη συνείδησή του.

Πλήρης ενοχών και χορτάτος από μοναξιά και χωρίς να λαμβάνει αίσθημα ικανοποίησης, ο πρωταγωνιστής πεθαίνει από ασιτία και ασφυξία, λες και ενώ ζούσε η ψυχή του δεν ασφυκτιούσε από το ενοχικό σύνδρομο που τον κατέτρεχε.

Το υγρό κλίμα της ζούγκλας και η αφόρητη ζέστη σε συνδυασμό με την υγρασία, παραπέμπουν στη νοτισμένη από υγρασία ψυχή του και στο μουχλιασμένο από τύψεις είναι του ήρωα. Σίγουρα,  όμως, μας προϊδεάζουν για το άδοξο τέλος- εξιλέωσή του.

Έλενα Γιαννουτάκη