O Δημήτρης Γκιούλος εμφανίζεται στα γράμματα δυο χρόνια πριν, το 2011, με το βιβλίο Δι' Άρλεκιν Πάροντι και άλλες καταστάσεις (Eκδόσεις Χαραμάδα), βιβλίο φαρσικό όπου παρωδούνται τα βιβλία Άρλεκιν, ιδέα αρκετά ενδιαφέρουσα, στην οποία ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ακόμα και η λάθος, επιτηδευμένη χρήση του συντακτικού και της ορθογραφίας ώστε να θυμίζει τα μεγάλα επιτεύγματα της παραλογοτεχνίας.
Για το παρόν βιβλίο επιλέγεται ο τίτλος 12 Καρέ, έτσι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι επιδιώκεται η προβολή μιας κινηματογραφικής αισθητικής, επιδίωξη επιτυγχάνεται σε ένα αρκετά σημαντικό βαθμό. Ο Δημήτρης Γκιούλος αφηγείται, ή άλλοτε εισβάλλει σε, δώδεκα ιστορίες, και μας παρουσιάζει ένα σπονδυλωτό αφήγημα, όπως αυτοπροσδιορίζεται το βιβλίο. Βασικά του θέματα, τα αδιέξοδα της σημερινής γενιάς των συν πλην τριαντάρηδων, η, δυνητική, επανάσταση -μην τρομάζετε, όχι όπως βαρετά εννοείται και αναπαράγεται συνήθως σε κακέκτυπα της παλαιότερης στρατευμένης τέχνης- και, περισσότερο υπόρρητα αλλά ξεκάθαρα κατά τη γνώμη μου, η φυγή. Έχω την εντύπωση πως η κρίση σιγά σιγά τείνει να συγκροτήσει ένα σχετικό «είδος» λογοτεχνίας του επίκαιρου, λογοτεχνίας, και μάλιστα περισσότερο πεζογραφίας, βιωματικής και ανήσυχης, δίχως ακόμα βέβαια να μπορούμε να αποφανθούμε σχετικά με την ποιότητα της.
Στο σπονδυλωτό αφήγημα λοιπόν, ο συγγραφέας χρησιμοποιεί το τέχνασμα της εισχώρησης, του μπλεξίματος των συγγραφικών σκέψεων/προθέσεων, πράγμα που επιτείνει το ενδιαφέρον και παράγει ορισμένες αφηγηματικές ανατροπές. Παραμένει το ερώτημα κατά πόσον αποτελεί συνειδητή επιλογή ορισμένοι χαρακτήρες από διαφορετικά καρέ να μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους, ενδεχομένως ώστε να δικαιολογείται το σπονδυλωτό της αφήγησης. Η τελευταία ιστορία λειτουργεί και ως ένα είδος σύνοψης των προηγούμενων. Ορισμένες εκφραστικές κοινοτοπίες δε θα έλεγα πως απομειώνουν σημαντικά την ευχάριστη ανάγνωση και το ρυθμό του βιβλίου. Τα δώδεκα καρέ περνούν μπροστά από τον αναγνώστη απρόσκοπτα και με άποψη.
Δίχως να έχω την εντύπωση πως ανακαλύπτω την Αμερική, έχω την αίσθηση πως όλο και περισσότερα διηγήματα τυπώνονται και -σίγουρα- φτάνουν στα χέρια και στα μάτια μου, κόντρα στην θεωρούμενη αντί-εμπορικότητα τους ως είδος. Στα θετικά, τέλος, των δώδεκα καρέ, προσμετρώ και την καλαίσθητη έκδοση.
