φωτό: Αλ. Κατσής
Για τη Γ.Λ.
Πιο δυνατή από την άνωση
που τη ζωή κρατά στην επιφάνεια
με οδηγείς στις ρίζες του βυθού
καθώς σμήνη παλμών μας συντροφεύουν
Τα κύματα πίσω μας
φέρονται μ’ ελαφρότητα και σβήνουν -
ψευδοπροφήτες όλο έπαρση
μισθοφόροι που τάχα ενθουσιάζονται
- μια χούφτα ροκανίδια στον αέρα.
Πιο δυνατή από την άνωση
που τη ζωή κρατά στην επιφάνεια
εκβάλεις όλες τις νύχτες
στην πιο βαθιά σου νύχτα
κλείνεις τα πάντα σ’ έναν μεγάλο ενεστώτα
Τις εκπνοές σου ακολουθούν πειθήνια τ’ αστέρια
- έτσι αλλάζει ο ουράνιος χάρτης κάθε βράδυ -
και με το φως τους στραγγαλίζουμε τις λέξεις
κρατώντας μόνο τα ουσιαστικά
ούτε τα επίθετα ούτε τις αντωνυμίες
Μόνο τα ουσιαστικά.
Σημείωμα στη Μήδεια
Πως μας κυκλώνει ο χειμώνας ιερουργώντας;! Οι νύχτες στρέφουν το βλέμμα μας αλλού την ώρα που όλα συμβαίνουν έξω από τα χέρια μας. Κι ας πιστέψαμε τη φλυαρία του πυρετού. Κι ας ακούσαμε το τρίξιμο των σπάγκων που κρατούσαν τον ύπνο μετέωρο. Η ευγνωμοσύνη μας οδήγησε σε λασπωμένα ποτάμια. Γιατί φοβάσαι τόσο; Αναρίθμητα σώματα καταποντίστηκαν στη μεγαλοψυχία σου. Οι απελπισμένες υπηρέτριες κουβαλάνε κάθε βράδυ τα κουφάρια των γυναικών πάνω σε κιλλίβαντες από δωμάτιο σε δωμάτιο. Οι μισθοφόροι έπλεκαν δίχτυα μήπως και στρέψουν αλλού το θάνατο, όμως τα κατάρτια έδειχναν σωστά. Η γυναίκα που ήσουν κάποτε σαπίζει τώρα πάνω σε ένα χρυσαφένιο τομάρι ζώου. Ο θάνατος οξύνει τις αισθήσεις, κι όμως οι νεκροί δεν μπορούν να μας διδάξουν τίποτα. Η μυρωδιά σου βαραίνει μέρα με τη μέρα κι ο αέρας μεταφέρει ακόμα και τα πιο βαριά λόγια μακριά. Αφιλόξενη η γλώσσα των προσδοκιών. Οι μάντεις πασχίζουν να κλείσουν τα στόματα με αίμα κι όμως η Γλαύκη έρχεται, την βλέπουν όλοι. Πάνω στο τραπέζι έχω αφήσει μιαν Αλήθεια κι ένα μαχαίρι.
Διάλεξε.
Ο Βασίλης Παπαδόπουλος έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Ισημερία (2007) και Κατηγορία εσχάτης προσδοκίας (2013), όλες από τις εκδόσεις Εκάτη. Ζει κι εργάζεται στην Αθήνα.
Διαβάστε Επίσης
