στολίζεται ρούχα καθαρά κι άδειες τσέπες
Κυριακή απομεσήμερο και φτάνει στα νυσταγμένα αυτιά
ο αχός των γονιών, δεκαετίες πριν,
όλοι γελούν στο τραπέζι ένα γύρο
ήλιος η μαμά
κι ένα κομμάτι βαμβάκι από σύννεφο στου μπαμπά το μέτωπο.
Η Κυριακή μικρό νησί σηκώνει λευκό πανί και ταξιδεύει,
στο στήθος ένα τσίμπημα ελαφρύ.
Κάποτε η Κυριακή είχε χαμόγελα μυρωδάτα
και πτήσεις καταπάνω στου ήλιου τους ανέμους
κάποτε η Κυριακή είχε παράθυρα ανοιχτά
κι ερωτήματα μετέωρα στου έρωτα τη ρέμβη
κάποτε μαζί παρέα
σε μπαλκόνια αντίκρυ σ’ όλη τη ζωή μας
λέγαμε την ψυχή μας με μίαν ανάσα
σε πορφυρά αυτοκίνητα μέσα
τρέχαμε μ’ εκατόν εξήντα στην ανηφόρα
και δραπετεύαμε Κυριακή
ως το μεθυσμένο δείλι
μικρές κι άμυαλες εκδρομές στην ευτυχία.
Για την αγάπη του απέραντου
Πλέχει στον κόσμο η ψυχή μου
όρτσα πρίμα η απαντοχή μου
δέκα φουρτούνες και μία κάλμα
πλέχει πανί κουρέλι
πάει ένα κύμα ένα άλμα
κι ούτε κάβους ούτε καβοδέτες θέλει
μόνο ελεύθερη να πλέχει
για την αγάπη του απέραντου
μ’ όψη παιδιού αμάραντου.
Ο Γιώργος Παναγιωτίδης έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Τα δύο όλα (Μανδραγόρας 1995), Ρύνια (Μανδραγόρας 2002), Δι' οδών (Μανδραγόρας 2002) και Ομορφιές αφόρητες (Γαβριηλίδης 2012). Καθώς και το μυθιστόρημα Ερώτων και αοράτων (Γαβριηλίδης 2007). Ζει κι εργάζεται στην Αθήνα.
