Top menu

"Δον Ζουάν" του Μιχαήλ Μαρμαρινού -Κριτική προσέγγιση

Γράφει η Κατερίνα Καντσού

Ο πολυπαιγμένος άνθρωπος-μύθος του Μολιέρου ανέβηκε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού. Μια καταγραφή της ψυχοσύνθεσης ενός ήρωα που αγαπήθηκε περισσότερο από όσο μισήθηκε. Μια πολυσύνθετη και πολυεπίπεδη παράσταση που κοιτάζει το κοινό της στα μάτια και δε φοβάται να το συμπεριλάβει. Τα φώτα κοινού δεν έσβησαν σχεδόν ποτέ, κάνοντάς μας να νιώθουμε το πόσο ίδιοι τελικά μπορεί να είμαστε εμείς με τον ήρωα μπροστά μας, όσο κι αν άθελά μας βιαστήκαμε να τον κρίνουμε αρχικά.

Ο Μαρμαρινός δεν αφήνει ούτε εμάς, ούτε τους ηθοποιούς του σε ησυχία. Σε μια διαρκή σωματική και ψυχική εγρήγορση και συνδυάζοντας το θεατρικό με το κινηματογραφικό στοιχείο, ξεδιπλώνει εμπρός μας προδομένους έρωτες, κωμικούς έρωτες, θέματα φιλίας, πίστης, αφοσίωσης, τύψεων, θρησκείας, σχέσεων πατέρα-γιου κάνοντάς μας αρωγούς σε αυτό το ταξίδι και αφήνοντάς μας άλλοτε μια γεύση γλυκύτητας κι άλλοτε μια γεύση πικρίας στα χείλη. Εξάλλου ο ίδιος ο ήρωας του φέρει μέσα του βασανιστικά τα δύο αυτά στοιχεία που τον καθιστούν απροσδόκητα ξεχωριστό.

Έντονοι συμβολισμοί, αλληγορίες, παροιμίες, σωματικότητα, ρυθμός-στοιχεία που ο Μαρμαρινός τα ενορχηστρώνει και τα διαχειρίζεται με περίσσια έμπνευση και όρεξη προσφέροντας ένα ιδιαίτερο εικαστικό αποτέλεσμα για την ψυχή και τα μάτια. Δομή σφιχτή και στοχευμένη (ίσως η σκηνή του δείπνου να μην είχε τραβήξει τόσο πολύ) και ερμηνείες από ηθοποιούς- μικρούς ήρωες που ψάχνουν να βρουν κι εκείνοι την αλήθεια τους μαζί με μας.

Ο Δον Ζουάν πάντως, μας κοινώνησε τη δική του και πέθανε με αυτήν αφού έζησε σύμφωνα με αυτήν. Κι ο Μαρμαρινός μας μίλησε τη δική του υπηρετώντας για μια ακόμη φορά πιστά το όραμά του.

"Ένας Δον Ζουάν / μοίρα, φύση αναπόδραστη, όσο η βαρύτητα ή οι βόλτες του ήλιου και της σελήνης..."

Η παράσταση παίχθηκε για 10 παραστάσεις στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών.