της Ανίσσας Χασίμ
Με πέταξαν σε κελιά που είχαν το όνομα μου. Απαίτησαν να ξεχάσω από πού έρχομαι και να γίνω ίδιος με αυτούς, μόνο έτσι μου είπαν δεν θα με φοβούνται. Με έπλυναν με καθαγιασμένο καυτό νερό και μου έδωσαν να φοράω έναν φωσφορίζοντα κωδικό. Έστησαν απέναντι μου έναν καθρέφτη δυο μέτρα ψηλό και με ρώτησαν αν μου αρέσει αυτό που με έκαναν. Χαμογέλασα μια φορά στον ξένο που με παρατηρούσε μέσα από το κρύσταλλο, χαμογέλασα και δεύτερη και τρίτη αλλά και πάλι δεν ανταποκρίθηκε… αποφάσισα να τον αφήσω ήσυχο, μπορεί κι εκείνος να ευχόταν να είχε απέναντι του κάποιον άλλον. Κάποιος παρατήρησε ότι όλη αυτή την ώρα κρατούσα στο χέρι μου τη βαλίτσα με τα τρία όνειρα και το μισό κομμάτι θάλασσα… μου είπαν ότι πια δεν μου ανήκει και μου την πήραν κι αυτή. Ένιωσα το βλέμμα τους να με δικάζει προκαταβολικά για τα εγκλήματα που θα κάνω στο μέλλον.
Στην Ελλάδα τα πρώτα μεγάλα κύματα εισροής μεταναστών καταγράφηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ’90, και προέρχονταν κυρίως από χώρες της κεντρικής Ευρώπης. Τα πρώτα οχτώ χρόνια η αύξηση - σοκ που καταγράφηκε άγγιξε το πενταπλάσιο του συνολικού αρχικού αριθμού. Παρ’ όλα αυτά η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων αυτών που εγκατέλειψαν τις πατρίδες τους αναζητώντας ένα ελπιδοφόρο αύριο παρέμεινε σε καθεστώς παρανομίας. Η απογραφή του 2001 έδειξε ότι το ποσοστό των αλλοδαπών που διαμένουν στη χώρα ξεπερνά το 9% επί του συνολικού πληθυσμού. Οι μετανάστες προσελκύονται σε οικονομικά ανεπτυγμένες περιοχές όπου είναι πιο εύκολο να αναζητήσουν εργασία γι’ αυτό οι μεγαλύτερες συγκεντρώσεις αλλοδαπών παρατηρούνται στην Αττική και στα νησιά. Οι θέσεις εργασίας στις οποίες απασχολούνται αφορούν κυρίως τον οικιακό τομέα για τις γυναίκες και τα οικοδομικά έργα για τους άντρες (σημαντική ήταν η συμβολή των μεταναστών, το 2004, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας των ολυμπιακών έργων) , ακολουθεί ο τουριστικός τομέας στον οποίο προσμετρούνται τα ξενοδοχεία και τα εστιατόρια. Τα παιδιά των μεταναστών που ζουν στην χώρα και διδάσκονται την ελληνική παιδεία ανέρχονται σήμερα στις 200.000. Ωστόσο παρά το γεγονός ότι το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των παιδιών έχει γεννηθεί στην Ελλάδα, μόλις συμπληρώσουν το 18ο έτος της ηλικίας τους υποχρεούνται να ακολουθήσουν τις απαραίτητες, κοινές για όλους, διαδικασίες προκειμένου να τους χορηγηθεί η νόμιμη άδεια παραμονής. Η Ελλάδα παραμένει μια από τις ελάχιστες χώρες κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης που η υπηκοότητα δεν παρέχεται με βάση τον τόπο γέννησης αλλά τους δεσμούς αίματος. Οι μελετητές υποστηρίζουν ότι η αύξηση των εγκληματικών ενεργειών που διαπράττονται από αλλοδαπούς οφείλεται στην έλλειψη συγκροτημένης μεταναστευτικής πολιτικής που έχει σαν αποτέλεσμα την ανάπτυξη αισθημάτων φόβου και καχυποψίας ανάμεσα στους πολίτες.
Αυτή τη φορά θα τα κάνω όλα σωστά. Αυτή τη φορά θα είμαι εγώ ο θύτης. Θα σταθώ πίσω από επιβλητικά σύμβολα, θα αφεθώ στη σκιά τους να καλύψουν κάθε πτυχή του κορμιού μου, κάθε γωνιά της συνείδησης μου, κάθε εκατοστό της υπόστασης μου. Αφημένος εκεί σ’αυτή τη δουλική, φασματική μακαριότητα, θα ζήσω ολόκληρος, μισός σκιά και μισός άνθρωπος.
