της Ανίσσας Χασίμ
Σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού
Εκείνη ντυνόταν στην κρεβατοκάμαρα κι εκείνος ξυριζότανε στο μπάνιο. Έτρεχα πότε στο ένα δωμάτιο και πότε στο άλλο, σταματούσα στο άνοιγμα της πόρτας και τους χάζευα. Θα βγαίναμε με το Ν και τη Μ. Ο Ν και η Μ ήταν οι καλύτεροι τους φίλοι, είχαν δύο γιους, ο δεύτερος ο Σ ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος από μένα και απόψε θα τον έφερναν μαζί τους για να παίξουμε. Πηγαίναμε σε ένα μαγαζί με ένα μεγάλο κήπο που είχε ένα τεράστιο - πέρυσι κατάλαβα το πραγματικό του μέγεθος - σιντριβάνι στη μέση.
Πιάσαμε τις τρεις από τις έξι κενές θέσεις ενός τραπεζιού που βρισκόταν περίπου στο κέντρο του μαγαζιού. Σκαρφάλωσα στη διπλανή καρέκλα και σχεδόν αμέσως άρχισα να παίζω με το βραχιόλι «της». Λίγα λεπτά μετά είδα το βαμμένο κεφάλι της Μ να κατευθύνεται προς το μέρος μας. Στο δεξί της χέρι κρατούσε τη τσάντα της και στο αριστερό τον Σ, λίγα βήματα πιο πίσω την ακολουθούσε ο Ν. «Όχι, είστε στην ώρα σας, κι εμείς τώρα ήρθαμε… ναι, ας καθίσουμε!»
Πλησίασε το τραπέζι από τη μεριά του πατέρα μου, έσπρωξε πάνω στη λεία επιφάνεια ένα πακέτο χαρτομάντιλα, μπροστά στο στήθος της κρεμόταν ένα βρώμικο ορθογώνιο χαρτόνι που έγραφε κάτι. Αν και λίγο ψιλότερη εύκολα καταλάβαινες ότι ήταν πάνω - κάτω στην ηλικία μου. Έσφιξα περισσότερο το χέρι με το βραχιόλι. Έκανα μισή στροφή πάνω στη καρέκλα και την παρατήρησα να περνάει από τα τραπέζια επαναλαμβάνοντας την ίδια κίνηση που φαινόταν να της προκαλεί αμηχανία.
Ένα υποσιτισμένο μωρό που χαμογελά στο φακό, ένας τετραψήφιος καταγγελιών, alert για ένα δεκάχρονο που εξαφανίστηκε κάτω από άγνωστες συνθήκες… Σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου απασχόλησης και κοινωνικής προστασίας αλλά και δημοσκοπήσεις για λογαριασμό μη κυβερνητικών οργανώσεων που ασχολούνται με την προστασία ανηλίκων, τα παιδιά που επαιτούν ή υποχρεούνται σε εργασία ξεπερνούν τις 40.000. Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του αριθμού αναγκάζεται να διακόψει ή δεν εντάσσεται ποτέ στις απαραίτητες εκπαιδευτικές διαδικασίες στις οποίες υπό κανονικές συνθήκες λαμβάνουν μέρος οι συνομήλικοι τους. Μια αφύσικη, πρόωρη έκθεση σε χιλιάδες κινδύνους έναντι των οποίων αναγκάζονται να επιβιώνουν καθημερινά. Αντίξοες καιρικές συνθήκες, ελλιπής σίτιση - η οποία στη πλειοψηφία των περιπτώσεων εναπόκειται στη φιλευσπλαχνία κάποιου περαστικού, θύματα συνδυασμού σωματικής και ψυχικής κακοποίησης που τις περισσότερες φορές προέρχεται μέσα από το ίδιο το οικογενειακό περιβάλλον…
Παρ’όλα αυτά το νομικό πλαίσιο που αντιστοιχεί σε τέτοιου είδους περιπτώσεις εξακολουθεί να παρουσιάζει σημαντικά κενά, με σημαντικότερο αυτό των ποινών που αφορά τους φερόμενους ως κηδεμόνες των παιδιών, οι οποίοι μετά από ένα μικρό διάστημα φυλάκισης ή την καταβολή χρηματικού ποσού αφήνονται και πάλι ελεύθεροι.
Η δε διαδικασία εξακρίβωσης των στοιχείων της πραγματικής ταυτότητας των ατόμων που συλλαμβάνονται, συνεπώς και της πραγματικής σχέσης με τον ανήλικο παραμένει ιδιαίτερα χρονοβόρα με αποτέλεσμα κατά τη διάρκεια κράτησης του ενήλικα το παιδί να στερείται ακόμα και το υποτυπώδες κατάλυμα που μπορεί να του προσέφερε ο υποτιθέμενος προστάτης του.
«Θα μου πάρεις κάτι να φάω?» Ένα ανάλαφρο «ευχαριστώ» ενισχυμένο με μια μακρόσυρτη κατάληξη... εξαφανίζεται μέσα σε δευτερόλεπτα διαγράφοντας άτσαλα ζιγκ - ζαγκ ανάμεσα σε περαστικούς. Στην επόμενη γωνία συναντάει τρεις ακόμη συντρόφους του… το νεανικό τρεχαλητό στη πλάτη της γέρικης πολιτείας του ποιητή…
Η Ανίσσα Χασίμ είναι κειμενογράφος. Ζει στην Αθήνα.
