της Μπέτυ Σύγγελου
"We artists are indestructible, even in a prison cell or a concentration camp I would be almighty in my own world of art.
Even if I had to paint my pictures with my wet tongue on the dusty floor of my cell.". Η εικαστικός Άννα Παπαλεξάνδρου, συμφωνεί με τον μεγάλο ζωγράφο Pablo Picasso και προσθέτει: «Για εμένα η ζωγραφική είναι η ζωή μου και δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τον εαυτό μου να ασκεί άλλη μορφή τέχνης!» 3 χρόνια πριν, το 2006, η Άννα επέστρεψε από την Γαλλία γεμάτη όνειρα και φιλοδοξίες. Σήμερα, την βρίσκουμε στο προσωπικό της εργαστήρι στην Κομοτηνή, να ακολουθεί αυτό που αγάπησε και σπούδασε, την ζωγραφική.
Γνωρίσαμε την Άννα Παπαλεξάνδρου στο 2ο ARTogether Festival, και αμέσως μας μάγεψε με τα πρωτότυπα έργα της. Χρησιμοποιώντας καραμέλες ή γλειφιτζούρια σαν υλικό και τοποθετώντας τα στον άδειο καμβά άλλοτε δημιουργώντας ένα σχέδιο και άλλοτε τυχαία, προ(σ)κάλεσε τους θεατές να ακουμπήσουν τις δημιουργίες της, να μυρίσουν τα έργα, να χρησιμοποιήσουν περισσότερες από μία αισθήσεις…Ωστόσο αυτό το κομμάτι έκφρασης για την Άννα έχει πλέον κλείσει και με την νέα της δουλειά προσπαθεί να προσεγγίσει τον κόσμο των παιδιών! Αυτή τη ανεμελιά της παιδικής ηλικίας και την απλότητα προσπαθεί να απεικονίσει χρησιμοποιώντας ως υλικά το μολύβι πάνω στον καμβά σε συνδυασμό με τους λιτούς χρωματισμούς.
Τα παιδιά αποτελούν για εσένα πηγή έμπνευσης;
Ναι, εδώ και δύο χρόνια περίπου, από τότε που ξεκίνησα να δουλεύω με παιδιά, είναι η κύρια πηγή έμπνευσής μου. Διδάσκω ελεύθερο σχέδιο και ζωγραφική στο Σύλλογο Καλλιτεχνών "Αθηνίων" Κομοτηνής, στο Μορφωτικό Όμιλο Κομοτηνής και στον Πολιτιστικό Σύλλογο Ροδίτη ενώ παράλληλα διατηρώ και το δικό μου εργαστήρι ζωγραφικής.
Πως ανταποκρίνονται τα παιδιά στις τέχνες;
Τα παιδιά αγαπούν πολύ την τέχνη και όλες τις εκφράσεις της. Οι μαθητές μου όταν ζωγραφίζουν δε σηκώνονται ούτε για διάλειμμα, έρχονται να τους πάρουν οι γονείς τους και δε θέλουν να φύγουν!
Ποιους θεωρείς ως μέντορες σου και ποιους καλλιτέχνες θαυμάζεις;
Πρώτους απ’ όλους θεωρώ μέντορες μου τους γονείς μου. Οφείλω πολλά επίσης στην πρώτη μου καθηγήτρια και φίλη, την Έλλη Χρυσίδου. Από άλλους καλλιτέχνες τώρα, λατρεύω τους Φωβιστές για τα χρώματα που χρησιμοποιούσαν και ο Matisse είναι ο αγαπημένος μου.
Πόσο πιστεύεις ότι έχεις εξελιχθεί καλλιτεχνικά από την αρχή της πορείας σου έως τώρα και τι συνέβαλε θετικά ή αρνητικά σε αυτό;
Νιώθω ότι εξελίσσομαι καθημερινά, και το βλέπω και στην δουλειά μου. Αλίμονο αν ήμουν στάσιμη! Βέβαια σε αυτό έχει συμβάλει η σκληρή δουλειά, η επιμονή και υπομονή μου και τέλος η συχνή επαφή με τα παιδιά που όπως είπα είναι η κύρια πηγή έμπνευσής μου!
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να περάσεις στο κοινό με τα έργα σου;
Σχεδόν ποτέ δε θέλω να περνάω μηνύματα μέσα από την δουλειά μου. Ωστόσο, γίνεται, καμιά φορά άθελά μου, κυρίως μέσα από τη διδασκαλία.
Πρόσφατα συμμετείχες σε ένα από τα σημαντικότερα καλλιτεχνικά γεγονότα της Ευρώπης, την Μπιενάλε Νέων Δημιουργών Ευρώπης και Μεσογείου. Τι αποκόμισες από αυτή την εμπειρία;
Ήταν αναμφίβολα μία μοναδική εμπειρία, που θα ξαναπήγαινα σίγουρα αν μου δινόταν η ευκαιρία! Αυτό που αποκόμισα σίγουρα ήταν σημαντικές φιλίες με άλλους νέους και πολύ ταλαντούχους δημιουργούς!
Πως είναι η καθημερινότητα ενός καλλιτέχνη που ζει στην επαρχία;
Πολύ όμορφη! Οι αποστάσεις είναι μικρές, η δουλειά μου είναι δίπλα στο σπίτι μου και έχω χρόνο να βλέπω τους φίλους μου σχεδόν καθημερινά! Είναι ωραία, είναι ανθρώπινα!
Στην πόλη που ζεις, πως αντιλαμβάνονται την έννοια της τέχνης και πόσο ανοιχτοί είναι οι άνθρωποι να την ανακαλύψουν;
Το μεγάλο μου παράπονο είναι ότι στην πόλη που ζω οτιδήποτε έχει να κάνει με τον πολιτισμό έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Σε ολόκληρη την περιοχή δεν υπάρχει ούτε μία αίθουσα για εκθέσεις και άλλες εκδηλώσεις, σε σύγκριση με άλλες περιοχές.
Πόσο δύσκολο είναι να μπει κανείς στο χώρο των εικαστικών τεχνών;
Πιστεύω ότι είναι αρκετά δύσκολο. Ειδικά στην εποχή και στη χώρα που ζούμε. Πρέπει να δουλεύεις πολύ και να κάνεις πολλές θυσίες. Για ένα καλλιτέχνη δεν υπάρχουν Σαββατοκύριακα και αργίες. Το δυσάρεστο είναι πως πολλές φορές αναγκάζεσαι να κάνεις άλλες δουλειές άσχετες με τις τέχνες, μόνο για την επιβίωσή σου.
Τι θα ήθελες να δεις να συμβαίνει στην Ελλάδα που θα σε έκανε πολύ υπερήφανη;
Να λειτουργούσε σωστά ο κρατικός της μηχανισμός! Περισσότερο όμως από όλα θα ήθελα να βλέπω γύρω μου ανθρώπους χαμογελαστούς!
Η Άννα Παπαλεξάνδρου γεννήθηκε στις 17 Μαΐου 1981 στην Κομοτηνή. Στα 18 της ταξίδεψε έως τη Χάβρη της Γαλλίας για να σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών. Σαν εικαστικός έχει συμμετάσχει στην 3η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης της Βοurges το 2006 (Biennale d’art contemporain de Bourges_Panorama de la jeune création), ενώ το 2008 έλαβε μέρος στην 13η Μπιενάλε Νέων Δημιουργών Ευρώπης και Μεσογείου στο Μπάρι της Ιταλίας. Έχει ήδη στο βιογραφικό της μία ατομική έκθεση τον Ιούλιου του 2008 στο ξενοδοχείο Argonauta στην Παροικιά της Πάρου, και πολλές ομαδικές εκθέσεις όπως συμμετοχή στο 8ο Πεδίο Δράσης Κόδρα, RoomsToLet, Θεσσαλονίκη, Σεπτέμβριος 2008, Εικαστικός Περίπατος στην Παλιά Πόλη της Ξάνθης (Φιλοπρόοδη Ένωση Ξάνθης(ΦΕΞ), Απρίλιος 2009, ομαδική έκθεση στο 2ο ARTogether Festival, Ιούλιος του 2009 και συμμετοχή στο art4all τον Νοέμβριο του 2009!
Τσακώσαμε την Άννα στο διαδίκτυο:
