Γνώμη : O Αντισημίτης ("AX")

Toυ Γιάννη Υφαντή

Μίκης Θεοδωράκης, ο αντισημίτης. Πάω στον Ξενοφάνη, έξη αιώνες προ Χριστού. Και μαθαίνω ότι σιμής είναι ο μαυριδερός.

Φαντάζεστε λοιπόν τον Μίκη να μισεί όλους τους μαυριδερούς; Όλους τους Αφρικανούς, όλους τους Άραβες, τους Μεσανατολίτες, κι ένα μεγάλο μέρος της Ασίας; Αντισημίτης ο Μίκης; Δηλαδή ρατσιστής; Οικτρή, κακόβουλη συκοφαντία. Αχρείων αχρείες επιδιώξεις. Άνθρωποι σαν τον Μίκη δεν μετριούνται. Αντίθετα,  αποτελούν μέτρο. Όποιος τους μετρά, μετριέται· όποιος τους, κρίνεται.

Αλλά θα μπορούσε ο Μίκης να μείνει απαθής, διαβάζοντας τις δηλώσεις του Κίσιτζερ για το πώς και πού θα πρέπει να χτυπηθούν οι Έλληνες ώστε από υπερήφανοι κι ανυπόταχτοι να γίνουν υποταχτικοί, βολικοί δηλαδή στα τερατώδη συμφέροντα των ΗΠΑ και των Ηποκόμων τους; Θα μπορούσε να τις διαβάσει και να μείνει αδιάφορος όντας αυτός η ψυχή της Ελλάδας;

Και θα μπορούσε ο Μίκης να το παίζει αδιάφορος και βλάξ διαβάζοντας αυτά εδώ τα παρακάτω; Ποια; Ιδού, αυτά εδώ:

Σ’ όλη την προεκλογική εκστρατεία που έγινε αυτό τον καιρό στο Ισραήλ, για τις εκλογές της περασμένης Τετάρτης, οι υποψήφιοι πολιτικοί και κόμματα δεν έπαυαν να επαναλαμβάνουν στους ψηφοφόρους:
«Μην ξεχνιόμαστε. Ο εχθρός μας δεν είναι οι Παλαιστίνιοι. Αυτούς τους έχουμε από κάτω. Βασικός μας εχθρός είναι ο Ελληνισμός!».

Και θα μπορούσε ο Μίκης να βλέπει την παρακάτω φωτογραφία, με μακελεμένα παιδιά της Παλαιστίνης 2, 5, 6, 7 χρονώ, σκοτωμένα κι αραδιασμένα στην άκρη του δρόμου και να μείνει απαθής και βουβός; Να μείνει απαθής και βουβός αυτός ο θεός του πάθους, της έκφρασης, της ευαισθησίας, της δικαιοσύνης, για να μην αφήσει «κακές εντυπώσεις» σε κάποιες κότες του αυστριακού ναζιστο-σιωνισμού; Δε γίνεται. Ο Μίκης είναι μέγας μουσικός. Και η μουσική είναι η ανώτερη, αντιληπτή από τον άνθρωπο, μορφή της συμπάντειας δικαιοσύνης.

Μα θα πρέπει να έχεις ψυχραιμία φιδιού για να μείνεις απαθής μπροστά σ’ αυτή τη φρίκη που τη σκεπάζω εδώ με το σεντόνι της παπαρούνας. Θα πρέπει να είσαι Δυτικοευρωπαίος, έμπορος όπλων είτε αδίσταχτος πολιτικάντης των Η.Π.Α. Θα πρέπει να είσαι πρώην σφαγέας αποικιοκράτης, πρώην σφαγέας αντικομουνιστής και νυν σφαγέας «αντιτρομοκράτης». Να κατασκευάζεις Ταλιμπάν, αγραμματωσύνη, εξαθλίωση των γυναικών και μπούργκες, όταν είναι να τους στρέψεις εναντίον των Σοβιετικών. Και να παρουσιάζεις ως φρίκη τους Ταλιμπάν, την αγραμματωσύνη, την εξαθλίωση των γυναικών και τις μπούργκες, όταν είναι να ληστέψεις τον πλούτο τους.

Μίκη, μάς θέλουν θύματα. Αλλά θύματα ευγενικά, με σαβουάρ βιβρ, μ’ ευγνωμοσύνη για τους εκλεκτούς σφαγείς μας. Να μας κατηγορούν μια φορά κι εμείς να κατηγορούμε τον εαυτό μας δέκα. Να τους ευχαριστούμε θερμά που θέλουν την εξόντωσή μας. Αν δεν το κάνουμε αυτό, αν μιλάμε, αν αντιδρούμε, αν πιτσιλίζουμε το κουστούμι τους με το αίμα μας καθώς μας σφάζουν, μας βάζουν στην λίστα των κακών θυμάτων, κινδυνεύουμε να δώσουμε κακή εντύπωση. Και χρεώνουν βεβαίως στα παιδιά μας αυτό που εμείς ως θύματα τελειωμένα δεν μπορούμε να τους δώσουμε. Ω ναι, δείχνουμε ότι δεν γίναμε υπάκουα παιδιά, δείχνουμε ότι δεν κατανοούμε το πρόβλημά τους με τον Ελληνισμό. Δείχνουμε ότι αγανακτούμε όταν βλέπουμε σκοτωμένα παιδάκια, αραδιασαμένα πάνω στο χωματόδρομο, πότε από τους Ναζί, πότε από τους Ισραηλινούς.

Μίκη τις κυρίες που κουνούν το δάχτυλο αυστηρά, πρέπει να τις προσέχουμε. Να τις σεβόμαστε. Και προπάντων να μην παραλείπουμε να τους υπενθυμίζουμε, το ποίημα που έγραψε Αγγλίδα ποιήτρια για την Θάτσερ: «Κυρία Θάτσερ / πώς νοιώθετε κάθε πρωί / όταν μπρος στον καθρέφτη σας απεγνωσμένα / προσπαθείτε να διπλώσετε την ουρά σας / και να τη βολέψετε να μην φαίνεται;».

ΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Ω, ναι, «πρέπει να μιλούν οι διανοούμενοι». Και «πού είναι οι πνευματικοί μας άνθρωποι;». Κι άλλα τέτοια υποκριτικά. Να μιλούν. Σε ποιο βήμα, σε ποιαν εφημερίδα, σε ποιο κανάλι; Η τελευταία φορά που έδωσα μια μεγάλη συνέντευξη στην τηλεόραση, (για να μην είμαι άδικος, μικρές συνεντεύξεις έδωσα στον Μπλιάτκα το 2001 και στην Μάρνη το 2004) ήταν στην ΕΤ3, 1996, στον Βασίλη Καββαθά και στη Ναυσικά Γκράτζιου. Ε, λοιπόν, μετά από αυτήν την ωριαία «ζωντανή» συνέντευξη, τα «αφεντικά», κούνησαν το δάχτυλο στον Βασίλη αυστηρά. Κι ευτυχώς δεν τον έδιωξαν γιατί ο Βασίλης είχε ήδη ετοιμαστεί να φύγει, δηλώνοντας εκεί στο στούντιο ενώπιόν μου και δημοσίως: «Ξεκινήσαμε αυτή την εκπομπή εγώ και η Ναυσικά, μ’ έναν μουσικό, τον Μίκη Θεοδωράκη. Θέλουμε να την τελειώσουμε, μ’ έναν ποιητή, τον Γιάννη Υφαντή».   

Την άλλη μέρα στους δρόμους της Θεσσαλονίκης με σταματούσαν άνθρωποι και μου λέγανε: «Κύριε Υφαντή γιατί δεν βγαίνετε πιο συχνά στην τηλεόραση; Λέτε εξαιρετικά πράγματα… Γιατί αφήνετε αυτούς τους αχρείους να….και δεν …;».

Οι άνθρωποι νόμιζαν ότι κλείνομαι στον «γυάλινο πύργο μου», ότι δεν θέλω να βγαίνω να μιλώ κι ας διψά ο κόσμος για την αλήθεια και την ομορφιά. Δεν ήξεραν -και πώς να τους το εξηγήσεις;- ότι οι ντόπιοι «πατριώτες» και οι ξένοι εχθροί που «ήρθαν ντυμένοι φίλοι», έχουν κάνει ολόκληρη επιστήμη το πώς θα κλείσουν το στόμα ανθρώπων σαν κι εμένα.

Και βέβαια η τελευταία φορά που συνεργάστηκα μ’ εφημερίδα της πρωτεύουσας, ήταν στην Ελευθεροτυπία, στο ένθετο περιοδικό της «Κοντέινερ». Δεν ήμουν εγώ που ζήτησα συνεργασία, δυο χρόνια πριν, αυτοί ήσαν. Και δεν ήμουν εγώ που παραιτήθηκα, αυτοί με παραίτησαν. Κι εγώ τότε σημείωσα στο πρόχειρο:

Μα τι γυρεύει ο ποιητής μες στον εσμό
μες των ατάλαντων εκεί την κομπανία
που προσπαθούν να φτάσουν σ’ οργασμό
βρίζοντας Έλληνες κι Ελλάδα με μανία;

Όμως εκείνο που λυπεί μα και πονά
(πόνος των άτακτων, καϋμός, παλιός και κλέφτικος)
είναι που φίλος υποσχόμενος πολλά
δεν ήταν ψεύτης, αλλ’ αλίμονο ήταν ψεύτικος.

Και δεν πειράζει. Ο καθρέφτης μια λεκιά
είχε και τρύπαγε αυτή την παρουσία
που έχεις πάντα όταν βγάζεις τα λευκά
κι έτσι ολόγυμνος βαδίζεις στη θυσία.

Τώρα καθάρισε ο κόσμος εντελώς
δείχνοντας μόνο την αθάνατη ουσία·
σπίτι σου πια ο αστερόεις ουρανός
κ’ η Αθηνά να σου προσφέρει αμβροσία.

ΤΟ ΣΙΔΗΡΟΥΝ ΓΕΝΟΣ

Ω ναι. Να πεις την αλήθεια. Εν μέσω απατεώνων και διαρκώς εξαπατώμενων; Να σκίσεις την οθόνη μιας διαρκούς και πολύτροπης προπαγάνδας και να βγεις (ως τρομοκράτης) να πεις τι και σε ποιόν;  Μα εδώ συμβαίνει αυτό που έλεγε ο Ησίοδος όταν μιλούσε για την κατάντια της ανθρωπότητας σαν έφτασε να την κυβερνά το Σιδηρούν Γένος:

Tον λόγο του όποιος κρατά εκτίμηση δεν θα ’χει
μήτε ο δίκαιος κι ο καλός. Aλλ’ όμως τον κακούργο
τον χείριστο θα τον τιμούν. Kαι θαν’ το μόνο δίκιο
η δύναμη. O αδιάντροπος, τιμές μεγάλες θα ’χει.
Kαι θα συντρίβει ο δειλός τον άντρα το γενναίο
λόγια με δόλο πλέκοντας, κι όρκο γι’ αυτά θα παίρνει.
Kι ο φθόνος ο πανάθλιος παντού θα περιτρέχει
με διγλωσσία, πονηριά και δόλο και απάτη.
Και τότε απ’ την πλατιά τη Γη φεύγοντας θ’ ανεβούνε
στον Όλυμπο η Nέμεσις και η Aιδώς και θα ’χουν
την όμορφη την όψη τους καλύψει μ’ άσπρα πέπλα.
Για πάντα θα το αφήσουνε το γένος των ανθρώπων
το άθλιο και θα ζουν εκεί με των θεών το γένος.
Kι όσο για τους θνητούς αυτοί παρέα τους θα έχουν
τη θλίψη και τα βάσανα. Που γιατρειά δεν θα ’χουν.

Αλλά θέλω να ρωτήσω: Αν κυνηγιούνται οι δίκαιοι και οι σοφοί, τότε, στις δύσκολες στιγμές (γιατί έρχονται κι αυτές, σε κάθε λαό), πού θα καταφύγουν οι Αυστριακοί, οι Εβραίοι, οι Έλληνες, οι Βούλγαροι, οι Τούρκοι; Πού; Στους παρανοϊκούς ναζί ή στους γκαστρωμένους από ηλιθιότητα φασίστες; Στους υποκριτές «φίλους» τους;

ΜΟΥ ’ΠΕ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ

Έχεις φρουρά σου σταυροφόρες παπαρούνες.
Τα χαλασμένα σου παπούτσια διαρκώς με αλυχτούν.
Οι δρακοντιές σου κρύβουνε φαλλούς ωσάν ρομφαίες.
Και το χαρέμι σου αυτό των τριαντάφυλλων
που η θηλυκή μοσχοβολιά του με τρελαίνει.

Και βέβαια, και βέβαια, και βέβαια,
το κέρατό σου διαρκώς βερνικωμένο
από αιδοία μουσκεμένων γυναικών
ενώ ξερό είναι το δικό μου γαμοτσάρουχο.

Θα σου το πω ξανά κι ας ξευτελίζομαι:
Με βασανίζει λέω η ευωδιά των τριαντάφυλλων.
Ναι, το χαρέμι σου από ρόδα με τρελαίνει.

Α πόσο σε μισώ που μ’ αγνοείς.
Κάθεσ’ εκεί και γύρω σου ο κόσμος
υπάρχει από μόνος του χωρίς να τον γυρέψεις
ενώ εγώ φυτέ- φυτεύω κάμπιες διαρκώς
αλλά ποτέ μια πεταλούδα δεν φυτρώνει.

Έξω από τον φράχτη σου γυρνώ ο φθονερός
μα ο άχρηστος ο νους μου δεν σκαρφίζεται
τίποτε που να έχει αποτέλεσμα.

Κι αν σε σκοτώσω εδώ σ’ αυτό το σώμα σου
έχεις τη Γη για σώμα σου κι εκεί θα καταφύγεις.
Κι αν σε σκοτώσω και ως Γη, έχεις τον Ήλιο
σώμα σου που ’ναι δύσκολο πολύ να καταστρέψω.
Κι ο Ήλιος-σώμα σου βεβαίως το γνωρίζεις
κάποτε θα πεθάνει, μα εσένα
καρφάκι δεν σου καίγεται αφού κι ο Γαλαξίας
σώμα σου είναι και προπάντων
κρυφό χαρτί κρατάς μες στο μανίκι σου
τον Κόσμο-σώμα σου, το άπειρο, που όντας
αγέννητο, αιώνιο κι ακατάστρεπτο
είναι αθάνατο κι αυτό ’ναι που με κάνει
να σας μισώ παράφορα τους Έλληνες,
τους Ίωνες* σοφούς και όλους όσους
βρήκατε τρόπο να ξεφύγετε απ’ το θάνατο
και αγνοείτε παντελώς την ύπαρξή μου.

PAX OTOMANICA

Μωάμεθ ο Πορθητής. Ο καλός σουλτάνος κατά τους Οθωμανιστές. Και ιδού η πρώτη του καλοσύνη λίγες μέρες αφότου εισήλθε στην Πόλη. (Δεν μιλώ για το δώρο που έκανε στους στρατιώτες του να βιάζουν, να σφάζουν, να κρεμούν και να λεηλατούν επί τρεις ημέρες. Μιλώ για μια προσωπική του «καλή» πράξη). Η πρώτη λοιπόν «καλή πράξη» που έκανε ο Πορθητής μπαίνοντας στην Κωνσταντινούπολη, ήταν η παρακάτω: Είδε τον γιο Βυζαντινού άρχοντα και του άρεσε. Έστειλε αμέσως στρατιώτες να τον πάρουν για το χαρέμι του. Ο πατέρας αρνήθηκε να δώσει τον γιo του να τον γαμεί ο «καλός» Μωάμεθ. Τότε ο Μωάμεθ, έσφαξε ολόκληρη τη οικογένεια, και μάλιστα, δημοσίως και τελετουργικά. Πώς να μην επικρατήσει μετά η PAX OTOMANICA,  Βερέμη μου; Όσοι έδιναν τη γυναίκα τους, την κόρη τους, τον γιo τους, τον εαυτό τους, για να γαμεί ο Τούρκος όταν γουστάρει, ζούσαν ειρηνικά και με προνόμια. Όσοι δεν τα δεχόντουσαν αυτά, έφυγαν στα βουνά και στις χαράδρες τους, όπως το έκαναν οι πρόγονοί μου. Τσιφλικάδες και τζάκια νεοελληνικά, μ’ ελάχιστες εξαιρέσεις, έχουν την προέλευσή τους σε αυτή την «PAX OTOMANICA» του κώλου.

Δίνεις κώλο και μουνί;
Έχεις ήσυχη ζωή
μέσα στην υποταγή,
ήσυχη και μες στα πλούτη.
Θα στα κάνω εγώ μπαρούτι.
(Κλέφτικο).

ΞENOΦANHΣ* ο Κολοφώνιος (580-477)

ΠΩΣ ΟΙ ΘΝΗΤΟΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ

1
Αλλ’ οι θνητοί νομίζουνε πως οι θεοί γεννιούνται,
κι έχουνε σώμα και φωνή και φορεσιάν ανθρώπων.

Kι αν είχαν χέρια τ’ άλογα, τα βόδια, τα λιοντάρια,
για να μπορούν σαν τους θνητούς κι αυτά να ζωγραφίζουν
θα φκιάχνανε ανάλογα και τους θεούς σα βόδια,
σαν άλογα, σα λέοντες, στο σώμα και στην όψη.

Για τους Αιθίοπες οι θεοί είναι σιμοί και μαύροι
κ’ οι Θράκες τους φαντάζονται πως είναι σαν τους ίδιους
πυρρόξανθοι και μ’ οφθαλμούς γαλάζιους. (Κι όμως
λέγω):

ΑΛΛ’ ΟΙ ΒΡΟΤΟΙ ΔΟΚΕΟΥΣΙ ΓΕΝΝΕΣΘΑΙ ΘΕΟΥΣ
ΤΗΝ ΣΦΕΤΕΡΗΝ Δ’ ΕΣΘΗΤΑ ΕΧΕΙΝ ΦΩΝΗΝ ΤΕ ΔΕΜΑΣ ΤΕ
ΑΛΛ’ ΕΙ ΧΕΙΡΑΣ ΕΧΟΝ ΒΟΕΣ <ΙΠΠΟΙ Τ’> ΗΕ ΛΕΟΝΤΕΣ
Ή ΓΡΑΨΑΙ ΧΕΙΡΕΣΙ ΚΑΙ ΕΡΓΑ ΤΕΛΕΙ Ή ΑΠΕΡ ΑΝΔΡΕΣ
ΙΠΠΟΙ ΜΕΝΘ’ ΙΠΠΟΙΣΙ ΒΟΕΣ ΔΕ ΤΕ ΒΟΥΣΙΝ ΟΜΟΙ ΔΕ
ΚΟΙ <ΚΕ> ΘΕΩΝ ΙΔΕΑΣ ΕΓΡΑΦΟΝ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤ’ ΕΠΟΙΟΥΝ
ΤΟΙΑΥΘ’ ΟΙΟΝ ΠΕΡ Κ’ΑΥΤΟΙ ΔΕΜΑΣ ΕΙΧΟΝ <ΕΚΑΣΤΟΙ>
ΑΙΘΙΟΠΕΣ ΤΕ <ΘΕΟΥΣ ΣΦΕΤΕΡΟΥΣ> ΣΙΜΟΥΣ ΜΕΛΑΝΑΣ ΤΕ
ΘΡΗΚΕΣ ΤΕ ΓΛΑΥΚΟΥΣ ΚΑΙ ΠΥΡΟΥΣ <ΦΑΣΙΟΙ ΕΛΕΣΘΟΝ>

2

Ένας θεός ο μέγιστος ανάμεσα σ’ ανθρώπους
και σε θεούς• δε μοιάζει
ούτε στο σώμα στους θνητούς μα ούτε και στη σκέψη.
Όλος ορά, όλος νοεί κι όλος ακούει. Μένει
στον ίδιο τόπο ακίνητος, πάντοτε. Και δεν πάει
προς κάπου αλλού κι ούτ’ έρχεται. Μα δίχως να κοπιάζει
μονάχα με τη δύναμη του νου δονεί τα πάντα.

ΕΙΣ ΘΕΟΣ, ΕΝ ΤΕ ΘΕΟΙΣΙ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣΙΝ ΜΕΓΙΣΤΟΣ
ΟΥΤΙ ΔΕΜΑΣ ΘΝΗΤΟΙΣΙΝ ΟΜΟΙΟΣ ΟΥΔΕ ΝΟΗΜΑ
ΟΥΛΟΣ ΟΡΑ, ΟΥΛΟΣ ΔΕ ΝΟΕΙ, ΟΥΛΟΣ ΔΕ Τ’ ΑΚΟΥΕΙ
ΑΙΕΙ Δ’ ΤΑΥΤΩ ΜΙΜΝΕΙ ΚΙΝΟΥΜΕΝΟΝ ΟΥΔΕΝ
ΟΥΔΕ ΜΕΤΕΡΧΕΣΘΑΙ ΜΙΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΑΛΛΟΤΕ ΑΛΛΗ
ΑΛΛ’ ΑΠΑΝΕΥΘΕ ΠΟΝΟΙΟ ΝΟΟΥ ΦΡΕΝΙ ΠΑΝΤΑ ΚΡΑΔΑΙΝΕΙ

3
Όλα γεννιούνται από τη γη κι όλα στη γη τελειώνουν.
ΕΚ ΓΑΙΗΣ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΕΙΣ ΓΗΝ ΠΑΝΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑ

4
O ήλιος είναι πυρωμένα νέφη.
ΕΚ ΝΕΦΩΝ ΠΕΠΥΡΩΜΕΝΩΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΝ ΗΛΙΟΝ

5
Εν το παν.
ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ

Μια και μόνο ανάγνωση των αποσπασμάτων του Ξενοφάνη αρκεί για να σε κάνει αμέσως ν’ αντιληφθείς, τις συκοφαντίες και τα ψεύδη με τα οποία σκεπάστηκαν οι αρχαίοι Έλληνες, τις συκοφαντίες και τα ψεύδη μέσα στα οποία βρεθήκαμε οι σύγχρονα Έλληνες πηγαίνοντας στα ελληνοχριστιανικά σχολεία μας. Διαβάζεις τον Ξενοφάνη και αντιλαμβάνεσαι έκπληκτος, ότι οι αρχαίοι Έλληνες, όντας ελεύθερα σκεπτόμενοι άνθρωποι και βασιζόμενοι στην επιστημονική σκέψη, ήσαν πλήρως μονοθεϊστές και συνάμα πλήρως πολυθεϊστές, κάτι που οι βάρβαροι δεν μπορούσαν ν’ αντιληφθούν.

Οι αρχαίοι Έλληνες, άλλοτε  με την σοφία των μύθων τους, κι άλλοτε με την ελεύθερη επιστημονική σκέψη, είχαν καταλήξει να δώσουν σαφείς απαντήσεις για τα πάντα, για όσα ο άνθρωπος μπορεί να γνωρίζει και για όσα δεν μπορεί να γνωρίζει. Αλλά, αυτό τους το κατόρθωμα (που μόνο στους Ταοϊστές της Κίνας και  στους Ζεν ποιητές της Ιαπωνίας το ξαναβρίσκουμε), το πλήρωσαν ακριβά: Το λέει ο Αλεξανδρινός ποιητής Παλλάδας, τον 5ο αιώνα μ.Χ.:

ΑΧ ΤΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΜΦΟΡΑ ΠΟΥ ’ΝΑΙ Ο ΦΘΟΝΟΣ

Αχ τι μεγάλη συμφορά πού ’ναι ο φθόνος.
Σ’ αυτόν που την αγάπη τους δείχνουνε οι θεοί
σ’ αυτόν είναι που ρίχνεται το μίσος των ανθρώπων.

Το φθόνο ξεσηκώσαμε οι Έλληνες.
Γι’ αυτό και καταντήσαμε χειρότεροι απ’ τη σκόνη
δίχως ελπίδα όπως οι νεκροί.

Πώς όλα ανατράπηκαν στις μέρες μας!

ΕΚΤΑΚΤΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΘΩ ΟΠΩΣ Ο ΣΤΡΟΣ ΚΑΝ
Στους φίλους Σπύρο Σιάμο, Κατερίνα,
Σεμέλη, Διονυσία. (Κορώνη, 21 Μαΐου, 2011).

Στην κάμαρά μου ήρθες και κοιμήθηκες
τ’ αυτί μου μόνο έπιασε πως γδύθηκες
δε γύρισα ο έρημος να σε κοιτάξω καν
για να μην πάθω όπως έπαθε ο Στρος Καν

Δε ρώτησα αν ήσουν προφεσόρα ή καμαριέρα
δεν κοίταξα ο φουκαράς εάν φορούσες βέρα
δεν ρώτησα είσαι Γραικιά ή απ’ το Γιουκατάν
για να μην πάθω όπως έπαθε ο Στρος Καν.

Συχώρα με αν έριξα γερό ροχαλητό
εργένης είμαι και δεν έχουν τελειωμό
τα βάσανά μου και αν άγρια ροχαλίζω
θέλω μ’ αυτό τους δράκους να φοβίζω·
όμως εψές επίτηδες ροχάλιζα ως Παν
για να μην πάθω όπως έπαθε ο Στρος Καν.

Κοπάδι γίδες στ’ όνειρό μου είδα εγώ
που αλάτι γλείφαν με μανία στο γιαλό
κι αγγρίστηκαν και γύρευαν μ’ αρσενικό να παν
μα ο τράγος δεν ετόλμαγε να τις αγγίξει καν
για να μην πάθει όπως έπαθε ο Στρος Καν.

ΥΓ.1: Για όσους θέλουν να μάθουν τι μου θυμίζουν (και με ποια ιστορική πράξη μοιάζουν) όσα έκαμαν οι «ελληνικές» κυβερνήσεις μετά το 1997, και κυρίως τελευταία με τον Γ. Α. Π, ας διαβάσουν τα σχετικά με τον Ζώπυρο, στις ιστορίες του Ηροδότου (Θάλεια 151-160). Κι ακόμη ας προστρέξουν στο κείμενό μου ΟΙ ΦΟΡΑΔΕΣ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ,  («Κοντέινερ» ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ, Οκτώβρης του 2009 ή σε κάποιο από τα παλαιότερα τεύχη του «ΑΧ»).

ΥΓ. 2: Τα 12 κυρίως βιβλία μου που έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα σε εκδοτικούς οίκους και δεν κυκλοφορούν πια, (κάποια κυκλοφορούν αλλά με δυσκολίες), εδώ και λίγες μέρες βρίσκονται αναρτημένα σε μορφή pdf, στην ιστοσελίδα μου www.yfantis.gr, στον τίτλο EΡΓΑ.

Σημειώσεις: Εικόνες: 1. Μεγάλη Παρασκευή του 1944, οι Γερμανοί στο προαύλιο της Αγίας Τριάδος Αγρινίου έχουν μόλις εκτελέσει εκατόν είκοσι Αγρινιώτες και απαγχόνισαν στην Κεντρική Πλατεία άλλους τέσσερις.  2. Παπαρούνα (Αρχέτυπα, 2001).  3. Η Αθηνά υποδέχεται τον Ηρακλή στον Όλυμπο. 4. Ο αρχαίος βασιλιάς-παπαρούνα, ταξιδεύοντας πάνω στο καράβι του που είναι κριός και συνάμα δράκοντας (Αρχέτυπα, 2001).  5. Ο αρχαίος βασιλιάς-παπαρούνα επισκέπτεται το Μαντείο για να πάρει χρησμό.