Όταν τους ανακάλυψαν, έπειτα από αιώνες, είχαν σωριασμένα στα πόδια τους όλα τα χρόνια του κόσμου. Κάποιοι έφεραν σημάδια φριχτών ακρωτηριασμών, παράφρονες μετρούσαν τόσους αιώνες, τόση καταστροφή. Οι άνθρωποι εκείνοι είχαν πια τελειώσει για πάντα με τις λέξεις. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διασωθούν κρατήθηκαν απ' τις αγωνίες, τους τοίχους. Έμοιαζαν μ΄εκείνο τ΄αρχαίο κοινό που περιγράφει ο ποιητής όταν πλάθονται οι έρωτες. Ή με τους γηραιούς συγκλητικούς, λίγη ώρα πριν το φόνο.
Αυτοί οι άνθρωποι είχαν πια απωλέσει κάθε τι απ΄την παλιά τους φύση. Κέρινοι, στην ίδια κλίμακα, έστεκαν με την εξωφρενική ακινησία τους, έστεκαν κάτω από φώτα φωσφόρου, στα υπόγεια των μητροπολιτικών μουσείων.
Υπάρχουν εκθέματα που δεν θα φανερωθούν ποτέ. Υπάρχουν οι αρχαίοι φίλοι και οι μνήμες άλλων καιρών στοιβαγμένες σ΄αποθήκες, στο βάθος των σπουδαίων ακαδημιών.Υπάρχουν πάντα τα παιδιά με τα ερυθρά μάτια και το φόντο των ανυπέρβλητων, πολυεθνικών κτιρίων, αρκετά μίλια πάνω από τούτες τις αποθήκες. Υπάρχουν σχεδίες και πρόσφυγες, μίλια πάνω απ΄τους δρόμους.
Όμως εγώ επιμένω να σας μιλώ για τους κέρινους ανθρώπους. Εκείνη η γυναίκα που κρατά κλειστά τα βλέφαρά της είναι πια νεκρή. Οι άλλοι ασχημονούν, παραδίνονται στις αλλόκοτες παραφροσύνες, κρατούν στα πρόσωπά τους τα ίχνη απ΄τα πρωινά, αξέχαστα όνειρα. Γνωρίζουν για τους πολέμους, μπορούν να υπολογίσουν μ΄ακρίβεια εντυπωσιακή την ηλικία των βουνών και της βροχής. Μέσα απ΄τα υψωμένα χέρια τους μπορεί ν΄αναδυθεί η ιστορία και η επανάσταση. Κρατάμε λοιπόν τις αποστάσεις απ΄τους κέρινους ανθρώπους. Αυτές οι παλαιές τάξεις ίσως μπορέσουν κάποτε ν΄ανακάμψουν, να βρουν ένα σχέδιο, να καταργήσουν το σώμα και τη βία του.
Αυτές οι προσωπογραφίες είναι ολόκληρα μυθιστορήματα που αρνούνται πεισματικά να εξέλθουν του μουσείου. Δίχως χέρια, λένε, με τα πληγωμένα τους σώματα δεν θα μπορέσουν ποτέ να σταθούν. Όσοι τους αντικρίζουν θ΄αποστρέφουν τα πρόσωπά τους με φρίκη. Θα λένε, οι κέρινοι άνθρωποι, έπειτα από τόσα χρόνια στο δρόμο των ωκεανών και των πόλεων.Θα λένε, η γυναίκα με την ερμίνα, ένας ιππότης με το χέρι του στο στήθος, θα λένε, η προσωπογραφία μιας γυναίκας. Θα μιλούν με θαυμασμό για το μαρτύριο των επιζώντων της άλλοτε κραταιάς, θηβαϊκής λεγεώνας. Θα τονίζουν πως κάτι τέτοιο, όπως οι κέρινοι άνθρωποι δεν υπήρξε στ΄αλήθεια ποτέ. Μόνον αποσπάσματα, αγροτικά τοπία από νύχτα και ελεύθερα νερά. Τρομερές φαντασιώσεις, χρώματα χαμένα.
Αυτοί οι άνθρωποι είχαν πια απωλέσει κάθε τι απ΄την παλιά τους φύση. Κέρινοι, στην ίδια κλίμακα, έστεκαν με την εξωφρενική ακινησία τους, έστεκαν κάτω από φώτα φωσφόρου, στα υπόγεια των μητροπολιτικών μουσείων.
Υπάρχουν εκθέματα που δεν θα φανερωθούν ποτέ. Υπάρχουν οι αρχαίοι φίλοι και οι μνήμες άλλων καιρών στοιβαγμένες σ΄αποθήκες, στο βάθος των σπουδαίων ακαδημιών.Υπάρχουν πάντα τα παιδιά με τα ερυθρά μάτια και το φόντο των ανυπέρβλητων, πολυεθνικών κτιρίων, αρκετά μίλια πάνω από τούτες τις αποθήκες. Υπάρχουν σχεδίες και πρόσφυγες, μίλια πάνω απ΄τους δρόμους.
Όμως εγώ επιμένω να σας μιλώ για τους κέρινους ανθρώπους. Εκείνη η γυναίκα που κρατά κλειστά τα βλέφαρά της είναι πια νεκρή. Οι άλλοι ασχημονούν, παραδίνονται στις αλλόκοτες παραφροσύνες, κρατούν στα πρόσωπά τους τα ίχνη απ΄τα πρωινά, αξέχαστα όνειρα. Γνωρίζουν για τους πολέμους, μπορούν να υπολογίσουν μ΄ακρίβεια εντυπωσιακή την ηλικία των βουνών και της βροχής. Μέσα απ΄τα υψωμένα χέρια τους μπορεί ν΄αναδυθεί η ιστορία και η επανάσταση. Κρατάμε λοιπόν τις αποστάσεις απ΄τους κέρινους ανθρώπους. Αυτές οι παλαιές τάξεις ίσως μπορέσουν κάποτε ν΄ανακάμψουν, να βρουν ένα σχέδιο, να καταργήσουν το σώμα και τη βία του.
Αυτές οι προσωπογραφίες είναι ολόκληρα μυθιστορήματα που αρνούνται πεισματικά να εξέλθουν του μουσείου. Δίχως χέρια, λένε, με τα πληγωμένα τους σώματα δεν θα μπορέσουν ποτέ να σταθούν. Όσοι τους αντικρίζουν θ΄αποστρέφουν τα πρόσωπά τους με φρίκη. Θα λένε, οι κέρινοι άνθρωποι, έπειτα από τόσα χρόνια στο δρόμο των ωκεανών και των πόλεων.Θα λένε, η γυναίκα με την ερμίνα, ένας ιππότης με το χέρι του στο στήθος, θα λένε, η προσωπογραφία μιας γυναίκας. Θα μιλούν με θαυμασμό για το μαρτύριο των επιζώντων της άλλοτε κραταιάς, θηβαϊκής λεγεώνας. Θα τονίζουν πως κάτι τέτοιο, όπως οι κέρινοι άνθρωποι δεν υπήρξε στ΄αλήθεια ποτέ. Μόνον αποσπάσματα, αγροτικά τοπία από νύχτα και ελεύθερα νερά. Τρομερές φαντασιώσεις, χρώματα χαμένα.
Απόστολος Θηβαίος, συγγραφέας-ποιητής
