Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 16

Γνώμη: Ο κόσμος είμαι εγώ

Επιλέγω το εγώ. Συμβιβάζομαι μόνο με το εμείς. Με αντωνυμίες προσωπικές και όχι απρόσωπες, επιμένω όμως στο πρώτο πρόσωπο. Βαρέθηκα να ακούω για τους άλλους, αλλά κυρίως κατάλαβα την ανεπάρκεια τους. Αν το στοίχημα ήταν ένα αύριο πιο φωτεινό και η γραμματική ρουλέτα, θα πόνταρα την ελπίδα μου στις προσωπικές αντωνυμίες, πρώτου προσώπου.
Είναι βολική η μετατόπιση της ευθύνης. Σαν την πέτρα που είναι βαριά και αντί να κουβαλήσεις, κάνεις μια έτσι και την πετάς όσο πιο μακριά μπορείς. Στα πιο βαθιά νερά.
Όσο βολική τόσο ανόητη, αφού, δεμένη πάνω σου, σε παρασύρει και εκείνη μαζί της, όσο πιο μακριά μπορεί. Στα πιο βαθιά νερά.
Αφήνω το δεύτερο, το τρίτο πρόσωπο, για όποιον θέλει να το επιλέξει, ας μου αφήσει και αυτός το πρώτο. Το εγώ ενοχοποιήθηκε γιατί φέρει ευθύνη και με συνοπτικές διαδικασίες, βαφτίστηκε εγωισμός. Ζητώ την απενοχοποίηση της ευθύνης, την απενοχοποίηση του εγώ. Διάβασα κάπου, πως το χέρι που δείχνει, προτάσσει μόλις ένα δάχτυλο απέναντι, ενώ τρία σε μας τους ίδιους. Φαίνεται πως όταν η γλώσσα φιμώνει επιλεκτικά την λογική, αυτή μιλάει με το σώμα.
Βλέπεις, νομίζω πως δύο πράγματα κινούν τον κόσμο και τελικά μοιάζουν ένα.  Η γνώση και η πίστη.
Γνώση είναι όλες οι πληροφορίες που έχουμε για ένα θέμα και έχουν αποδειχτεί ως αληθείς άρα τεκμηριωθεί.
Πίστη, είναι η γνώση που έχουμε για πράγματα που δεν  μπορούμε ακόμη να γνωρίζουμε.
Ονειρεύομαι την μέρα που θα γνωρίζω, όσα σήμερα πιστεύω.
Γνωρίζω, πως με την στάση μου και την ζωή μου, μπορώ να επηρεάσω μια μικρή ομάδα ανθρώπων που βρίσκονται σ’ ένα κύκλο με ακτίνα που ξεκινάει από μένα και τελειώνει εκεί όπου φτάνει το μήκος των χεριών μου, όταν τα τεντώνω όσο πιο πολύ μπορώ.
Πιστεύω πως μια μέρα ο κόσμος θα ενωθεί από κύκλους όμοιους με τον δικό μου ,που θα χαράξουν  άνθρωποι-διαβήτες.
Ονειρεύομαι την μέρα που θα γνωρίζω αυτό που πιστεύω.
Πιστεύω σ’ αυτούς τους ανθρώπους, ας γνωρίζω  λίγους, πιστεύω σε πολύ περισσότερους .Πως και εκείνοι πιστεύουν σε μένα.
Παίρνω δύναμη και συνεχίζω.
Στρέφομαι στο εγώ όχι από εγωπάθεια αλλά από ανάγκη να ολοκληρωθώ και να εξαντλήσω τις δυνατότητές μου.
Όχι για να απομακρυνθώ από σένα, αλλά, για να σε πλησιάσω ουσιαστικά, από επιλογή ,έχοντας πλήρη συνείδηση, άρα ευθύνη.
Στρέφομαι στο εγώ όχι μόνο για να αναδείξω τις επιδεξιότητές μου, αλλά και για να εντοπίσω τις αδυναμίες μου και να τις αναστρέψω. Για να εντοπίσουμε τις αδυναμίες μας και να τις αναστρέψουμε.
Γιατί ξέρω, πως θέλω να αναλάβω την ευθύνη μου στον κόσμο, στο μέτρο που μου αναλογεί. Για να αναλαμβάνει ο καθένας την ευθύνη του στον κόσμο στο μέτρο που του αναλογεί.
Γιατί πιστεύω, πως αυτό αρκεί. 

Άννα Ζιώγα