Σκέφτομαι τον έρωτα που αναφύεται μέσα απ’ τους χτύπους της καρδίας, γίνεται ένα μ’ αυτούς, τους ξεπερνά και φτάνει ως το μυαλό. Αυτός που αν μπορούσες να δεις, θα είχε τη μορφή υδρόχρωμης σπίθας που σε αποπλανεί καθώς χορεύει, στους ρυθμούς μιας ξελογιάστρας τσιγγάνας˙ χορεύει ασταμάτητα, σαγηνευτικά, για τα μάτια σου μόνο, απροκάλυπτα, υπάρχει και χορεύει. Νικώντας επιδεικτικά εγωισμό, χορεύει ξέφρενα ωσότου ανήμπορος παραδοθείς στην γλυκιά της εξουσία, χαμογελώντας το χαμόγελο της ευτυχίας.
Σκέφτομαι τις αλλεπάλληλες εκρήξεις ορμονών που διαπερνούν τις φλέβες σου και το μυαλό σου, επισφραγίζοντας θριαμβευτικά τη νέα κυριαρχία. Αυτό τον έρωτα. Τον θυμάσαι;
Τον σκέφτομαι και ας έγιναν τα περιρρέοντα τόσο πυκνά που πια τα λες και πνιγηρά. Ή μάλλον επειδή έγιναν. Πνιγηρά και ιδιαιτέρως απαγορευτικά για έρωτες και όλα που κάνουν αυτή τη σπίθα να αναδύεται και να χορεύει. Ή την ψυχή ή τον εσωτερικό σου εαυτό ή το και-εγώ-δεν-ξέρω-πως-λέγεται. Ούτε με νοιάζει˙ Ας λέγεται και Νουρέγιεφ. Αρκεί να χορεύει.
Ο ρομαντισμός μου συναντά το ρεαλισμό μου και ερωτεύονται: Ο έρωτας, δεν είναι ίσως πρώτος στην λίστα με τις προτεραιότητες ή τις αναγκαιότητες. Είναι όμως στη λίστα των απαραίτητων συστατικών τους. Είναι που για να γίνουμε οι άνθρωποι που χρειαζόμαστε, πρέπει να ξαναγίνουμε πρώτα άνθρωποι. Να αισθανθούμε και να συναισθανθούμε. Είναι που είναι κι η ζωή, μικρή και όμορφη.
Υ.γ Τολμώ να γράφω: Μαγική, αποπλανεί, σαγηνευτικά, ανέμελα, ξέγνοιαστα, ξετρελαίνει, χορεύει. Κυρίως έρωτας, πολλές φορές.
