Γράφει ο Στάθης Κομνηνός*
Παραδινόμαστε στην αγάπη ανεξέλεγκτα. Σπρωγμένοι από τον ορμητικό χείμαρρο της σαγήνης, της γοητείας. Μιλούν όλα μέσα μας τότε, κι έτσι βεβαιωνόμαστε πως πρόκειται για το πρωτότυπο της επιθυμίας των σωθικών μας, που φανερώθηκε επιτέλους μπρος μας, πληρώνοντας το χρόνο με το οφειλόμενο νόμισμα που του αξίζει: τον εμετό, το άδειασμα του εαυτού του, της «ουσίας» του, την an sich ακύρωσή του ή, αν θέλετε, την εύστοχη έκβαση της τελεολογίας του, την αναμάρτητη πληρωματικότητα τού απόθετου λόγου του.
Όταν ορίζεις ή αναμένεις συνάντηση, ο χρόνος παντοκρατορεί. Όταν η συνάντηση είναι παρούσα, ο χρόνος απλούστατα αυτοκαταργείται. Δεν μνημονεύεται. Μοιάζει γελοία οποιαδήποτε υπενθύμιση στην ύπαρξη ή την παρουσία του. Δεν υπάρχει λόγος οιασδήποτε αναφοράς στην επιβεβλημένη ακινησία του από τους συναντώμενους.
Γοητεία λοιπόν. Ανεξέλεγκτη και κατακλυσμιαία.
Δεν θέλουμε να πολυεξετάσουμε, αρνούμαστε να ξεφλουδίσουμε εκλογικευτικά τη φωτιά που μάς ορίζει, που μάς θέλγει καθοριστικά πια. Αποδεχόμενοι, συνοδοιπορούμε μόνο και ίσως επί μακρόν. Πορευόμαστε εν αυτή, εν τω πυρί. Κάνουμε Υπακοή (αυτή είναι μια σημαντική, μια σπουδαία λέξη) στην πρόσκληση, στην αγρευτική φανέρωση, στην ηδονική μέθη της συνομιλίας.
Που σημαίνει: ακύρωση κι αποστροφή κάθε… κριτικής απόπειρας να ανιχνεύσουμε τη σπαργώσα περιοχή του θελγήτρου, της ακατανίκητης έλξης.
Που σημαίνει: κατάργηση της εγκατεσπαρμένης στο είναι μας… "θωμικής" (ό όρος με πλήρη υπαινιγμό) αποστασιοποίησης από τον καπνισμένο ουρανό της αδασμολόγητης σαγήνης.
Ωστόσο, κάποτε, γυρίζει ο τροχός. Δίχως, διόλου, να πάψεις να θέλγεσαι και ν’ αγαπάς, ίσως σε μια επέλαση αυτογνωσίας, ωρίμανσης, διάσωσης του προσώπου σου, ρεαλιστικής ενηλικίωσης, διαχωρισμού του πραγματικού από το φαντασιώδες, μπουχτίσματος ακρισίας, πολυχρονισμού της υπακοής, σκοτεινής δειλίας ακόμη, ή απόπειρας συγκρίσεως με το ποθητό και υπαρκτικής πτώσης στο ατομικό σου πρωτείον, επανεύρεσης χαμένων, αλλά οπωσδήποτε απαραίτητων ισορροπιών (και άλλων και άλλων…), κολαφίζεις "θωμικά" - ίσως σε μια υποσυνείδητη κι ανομολόγητη προσπάθεια να διαπιστώσεις πόσο ανθεκτική, δηλαδή πραγματικά αληθινή, είναι η σαγηνευτική δεινότητα του ποθητού και όχι έωλη και ανερμάτιστη αυταπάτη - τα θεμέλια της σαγήνης, εκθέτοντάς την στον άθλο μιας επανίδρυσης του εαυτού της μέσα σου, υπό πληρέστερη μορφή και προοπτική ή, αν φανεί σαθρή κι αδύναμη, στην ανώλεθρη και ουσιαστικά σφριγώσα αποδόμησή της, αφημένη στην περιοχή του αεί νεάζοντος και ακατάπαυστα κινουμένου, προς νέες αποκαλύψεις. Σαν μια ολοζώντανη ακατάστροφη καταστροφή. Σαν κάτι απείραχτο κι ασάλευτο που, ωστόσο, έχει δεχτεί πλήγμα καίριο και παραπαίει. Σαν σταυραναστάσιμη δίκρουνη πηγή που ρέει αρδεύοντας δισυπόστατα και διπολικά υπαρκτικά γεγονότα.
*Ο Στάθης Κομνηνός έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή Τριάς εξαπατήσεων (εκδόσεις Δόμος 2009). Ζει κι εργάζεται στην Αθήνα.
