Ο Γιώργος Σταθόπουλος (αριστερά) πρόσφατα στη Νεμέα, με τους φίλους του Τζίμη Πανούση και Σταύρο Ξαρχάκο (φωτογραφία Σωτήρης Κακίσης)
«Μ’ ένα τραγούδι ανοίγει ο δρόμος για τους ουρανούς».
Και για τους ουρανούς των χρωμάτων, των σκιών, των βλεμμάτων; Ποιος Παράδεισος δεν είναι έγχρωμος, ποια φύση χωρίς μπλε, ποια σύννεφα χωρίς σχήμα; Και ποιος Θεός δεν είναι κόκκινος, φοίνιος κι αυτός σαν το αίμα, πάντα ζωντανός, πάντα τα πάντα ορών; Ποιος Θεός χωρίς θέα θα μπορούσε ποτέ να κρατήσει τον ορίζοντα, τη Γη μαύρη στα χέρια του, τη Σελήνη κίτρινη, τον Ήλιο ήλιο;
Του Σταθόπουλου τα περιγράμματα σαν της αρχαίας λυρικής ποίησης. Οι μορφές του Ιππώναξ, Αλκμάν, Αρχίλοχος. Τα χρώματά του ασπίδα πολέμου πεσμένη στα χόρτα, χαρά μεγάλη της λάμψης μόλις ο εχθρός θα τη βρει, κι ο Σταθόπουλος σωσμένος όμως, έτοιμος μιαν άλλη, ίδια καλή και καλύτερη να φτιάξει.
Τα σχέδιά του δηλαδή οι φωνές των πουλιών όλων, αηδόνια μ’ αφρικάνικα φτερά, παράξενα, λαών της Αθώας Αμερικής επίσημη ταπεινότητα, των Ίνκας, των Μάγια, των Αζτέκων ανάταση. Κι ενός κλέφτη μετά στο δικό μας Ερμή προσευχές, μελωδικό σφύριγμα. Χωρίς ενοχή ξαφνικά οι εικόνες του, στο Θεό–χωρίς–Θεό η ζωή, το έργο του αφιερωμένα.
Ο Γιώργος Σταθόπουλος με τον Σωτήρη Κακίση (φωτογραφία Τζίμης Πανούσης)
Γιατί, στη συγκίνηση του φωτός μια ποίηση λουσμένη τι άλλο να ’ναι παρά Ταξίδι στ’ Αστέρια με μαγικό χαλί αήττητο και ρεμπέτικο, Καββαδίας κυμάτων κι αισθήσεων κατάδικός μας, σήματα μορς το καθένα γεμάτο Ουράνια Τόξα ολόκληρα, επιπλέον θάλασσες στις πόλεις μέσα, σαν διπλοτυπίες τέλεια αγκαλιασμένες μεταξύ τους, σαν στοπ-καρέ στο έργο λυτρωτικό, της πιο κρυφής έκφρασης υπερφωτισμός, αποκάλυψη. Όπως στην οθόνη του πιο καλοκαιρινού σινεμά μες στο χειμώνα εκείνο το σταμάτημα, η μικρή πυρκαγιά πριν το ρολάρισμα, πριν το πολύ σκοτάδι, πριν το άπλετο, εκτυφλωτικό μετά φως.
Έτσι ο Σταθόπουλος. Πονηρός. Πως δεν θέλει, δεν μπορεί, δεν ενδιαφέρεται. Κι ύστερα, από παντού επιβλητικές σημασίες, σε κάθε γωνία της μυθολογίας του κι άλλο Δωδεκάθεο, πίσω από κάθε γκρεμισμένη Ελλάδα του άλλη, πιο πλήρης, πιο δίκαιη, καθησυχαστικά μεταφυσική. Ελλάδες δεύτερες του Εδώ Κόσμου, κωπηλάτες ενός ανέμελου θανάτου του εμείς.
Γιατί ζωγραφική χωρίς γαλάζιο του χώματος, χωρίς πράσινο των νεφών, χωρίς καφέ στων ποταμών την ανάποδη κίνηση, δεν γίνεται. Πώς να γίνει;
Σωτήρης Κακίσης
Ο Γιώργος Σταθόπουλος ζωγραφίζοντας στο ατελιέ του στη Γούβα (φωτογραφία Σωτήρης Κακίσης)
