Το ποίημα -ως κατεξοχήν έργο τέχνης- είναι ο προνομιακός τόπος του έρωτα. Δίχως την τέχνη, ο έρωτας δεν θα υπήρχε καν. Θα περιοριζόταν στην αναπαραγωγή. Τα έργα τέχνης και ιδίως τα ποιήματα μας μαθαίνουν να ερωτευόμαστε.
[Κασμίρ, ΙΑ' αιώνας]
Ο κλέφτης της αγάπης
1
Ακόμα κι εδώ
η σκέψη μου βυθίζεται στο μέλι
του κοριτσιού μου, στις κορδέλες, στα μπουμπούκια,
που ξημέρωναν χρυσάφι
στη μεθυσμένη νύχτα των μαλλιών της,
στα κουρασμένα από τον μόχθο της αγάπης βήματά της,
στη γαλήνη των βλεφάρων της: κοιμάται ή ρεμβάζει.
Αρπάζεται ο νους μου απ’ την αλήθεια
της απουσίας της κι αρχίζει να δουλεύει
βαθιά μες στην ψυχή μου την αποκάλυψή της.
2
Ακόμα κι εδώ
βλέπω τα στήθη της μεστά
στου κόρφου της την κιτρολεμονιά.
Το πρόσωπό της έναστρος απάνω ο ουρανός.
Πάω κοντά. Πυρπολημένο
το κορμί της, πληγωμένο απ’ της αγάπης
την πύρινη αιχμή. Την άνθισή της σκέφτομαι
και θάβεται η καρδιά μου στο χιόνι ζωντανή.
3
Ακόμα κι εδώ
να ερχόταν το κορίτσι μου
μ’ αυτά τα μάτια σαν τ’ ανθάκια του λωτού
απ’ αγάπης τα μαρτύρια τσακισμένη,
αμέσως θα της άνοιγα τη δίψα των χεριών μου
να πιει αυτή, να πιω κι εγώ
απ’ των χειλιών της το κρασί: εργατικός κουρσάρος
της γλύκας, σαν την μέλισσα, που δεν χρονοτριβεί
να κλέψει από το νούφαρο το μέλι.
