Για τη Μαρίνα των Βράχων

Μια φορά και έναν καιρό φάνηκε στο παράθυρο η Μαρίνα των Βράχων. Μας τραγούδησε τα παραμύθια, μας είπε για τις παλιές, καλές μέρες. Και ύστερα η Μαρίνα των Βράχων έγινε όλα όσα ολοκληρώνονται ξαφνικά. Όσα υποβάλονται κάποτε στο τέλος της φθοράς με την ακέραια μνήμη της ελπίδας. Έτσι που αυτή η τελευταία διαμορφώνει εκείνο που ονομάστηκε ανέφικτο και γονιμοποίησε τους γάμους της Μαρίνας και των κοριτσιών της.Απ΄ εκείνο το παραμύθι απέμεινε μονάχα μια συνήθεια. Και κάτι σαν μελαγχολία στην ατμόσφαιρα, ένα πολύ επικίνδυνο συναίσθημα που υπενθυμίζεται. Δοκίμασε να ζωγραφίσει την Μαρίνα. Συλλογίστηκε πως οι βράχοι, το τέλος δεν απαιτούν μια εξειδίκευση ζωγραφική. Αρκούν τα γραμμικά, ο σπαραγμός, μερικά βράχια στην άκρη του κόσμου. Όμως η Μαρίνα θα΄πρεπε να ΄χει στους καμβάδες της όλες τις όψεις. Όταν ντύνεται νεαρότατη στο βάθος του καλοκαιρινού σπιτιού και όταν ποδηλατεί ταξιδεύοντας την Αθήνα. Αυτά που σπέρνονται πίσω της θα γίνουν κάποτε οι βράχοι που απλούς τους σκέφτηκες. Η Μαρίνα είναι κάτι ή ένα πρόσωπο που σε γέλασε. Μια γνωστή από νωρίς προδοσία. Μια ας πούμε συμφωνία με το τέλος των ανθρώπων, των πόλεων και των εποχών. Έτσι ερμηνεύεται η φυσική απέχθεια των ποιητών στις προτομές, στις μονιμότητες. Υπήρξε πάντα η Μαρίνα των Βράχων ή ένα κορίτσι σαν εκείνη, μ΄ένα όνομα μηλιά στ΄ανοιχτά της Ρόδου. Παλιές, ναυτικές συνήθειες.

Η Μαρίνα προφυλάχτηκε απ΄τα μάτια μας και έτσι διασώθηκε η φήμη της. Εκείνο το ποίημα συνέβαλε στην εικονοποίηση δικαιώνοντας κινήματα βυζαντινά. Γιρλάντα, φωλιά της Περσεφόνης και χάραμα. Η Μαρίνα των Βράχων είναι από αφρό, όπως το τραγουδά ο ποιητής. Και οι ερωτήσεις, έτσι επίμονα που πρέπει ν΄απαντήσει για τις νύχτες της. Οι νύμφες και τα πιάνα και το παιδί στην πλάτη του αγάλματος όταν συμβαίνουν οι σπασμοί. Μονάχα η λάμψη των ακροκεράμων, μόνο η όψη της στην κορυφή της δόξας τότε. Εις τους αιώνας θα μετρούμε τους καιρούς σ΄ τ΄όνομα της Μαρίνας των Βράχων. Εις την θρυλική της υπόσταση εν μέσω της ποίησης και της φαντασίας των εξαντλημένων ημών, τελούντων το απαιτητικό άθυρμα του βίου. Η ελκυστική αιδημοσύνη της Μαρίνας θα μπορεί πάντοτε να αντιστέκεται στα ήσυχα μεσημέρια. Έτσι όπως διασώζεται ένα όνομα, μια πόλη, μια αυτοκρατορία, η κινηματογραφική Στέλλα, οι λαμπρές ανωνυμίες της οδού Ιουλιανού. Η Μαρίνα των Βράχων είναι τ΄απομεινάρια μιας ζωγραφιάς που μας συντάρραξε την εποχή των νεανικών ασμάτων. Επαναλαμβάνεται με τη συχνότητα των πρωινών. Τίποτε πάνω της όταν ερωτεύεται δεν προμηνύει το τέλος.