του Ernesto Carnetti
Τ' αγγούρια
Γαμώ τη μάνα σου την καργιόλα! Μα δεν είναι δυνατόν! Έφαγε το κωλόπαιδο ένα σκασμό αγγούρια! Ωρυόταν ο γέρος του σαν να του ‘χανε ρίξει νέφτι στον κώλο. Εγώ ήμουνα ξεραμένος στο πάτωμα και κοιτούσα με δυο μάτια γουρλωμένα σα φάλαινα τα πλαγκτόν που παρελαύνανε στο ταβάνι και ξερνούσα από το στόμα μου κάτι πράσινους αφρούς σαν φυσητήρας. Κι από πάνω μου ο γέρος μου ωρυόταν σαν να του ‘χανε ρίξει νέφτι στο κώλο. Τρέξαν οι γείτονοι ωχ παναγιά μου τι ‘ναι τούτο το κακό που μας βρήκε και τα τοιαύτα κι ο γέρος να κατεβάζει τις χριστοπαναγίες σαν το φωτιστικό μετά την ουζίνα τα βράδια! Τελικά γύρισ’ η μάνα μου της φωνάζανε απ’ τη γωνία στη γειτονιά να τρέξει κλάταρ’ ο Στρατής τα ντουμάνια της πέσαν τα κολοκύθια στο δρόμο πάει κι ο άρτος ο επιούσιος και μπήκε αλαφιασμένη σα σίφουνας μέσα στην κάμαρη κι άρχισε ο γέρος μου να τις πετά τα μπινελίκια σαν κουραμπιέδες και τρέχανε τα μελουμακάρον’ από το στόμα του ανεπρόκοπη μα τι μάνα είσαι συ και δεν το προσέχεις το μούλικο πλάνταξε στ’ αγγούρια το ζώον και την έπιασε τη γριά το ταράκουλο και να κλαίει και να ωρύεται γιε μου σπλάχνο των σπλάχνων μου καρδούλα της καρδιάς μου μέρα μαγιού μου μίσεψες μέρα μαγιού σε χάνω γιε μου εσύ π’ αγνάντευες στο λιακωτό απάνω και γω τους κοιτούσα σα βόδι με απορία δίχως τίποτα να καταλαβαίνω σαν να ‘μουν σε μια διάσταση άλλην μέσα από τον πράσιν’ ωκεανό μου με τα μεγάλα στο ταβάνι σαν μπρίκια πλαγκτόν μου και να που στο τέλος σκάσαν κι οι νοσοκόμοι με τις άσπρες ποδιές τους και μ’ απιθώσαν σα κούτσουρο πάνω στη τάβλα και με κουτρουβαλήσαν τις σκάλες οι αχαΐρευτοι το Χριστό σας μουνόπανα τους φώναζ’ ο γέρος από την κάμαρη και κρεμασμένη η γριά μου από το τσόκαρο του γιατρούκου σαν τσίχλα δηλαδή τι γιατρούκος νοσοκόμος ήταν ο άνθρωπος η τελευταία τρύπα του ζουρνά δηλαδής αλλά έλα που οι λαϊκιοί έχουν την τάση να κάνουν στρατηγό το φαντάρο τους έμειν’ από τους οθωμάνους με πετάξανε στ’ ασθενοφόρο κλασμένο που λες και με πήγανε στα επείγοντα να μου κάνουν το κλύσμα και πλύση στομάχου έπαθε το μαλακισμένο δηλητηρίαση απ’ αγγούρια και μου ‘κάναν και κλύσμα και μου ‘κάναν και πλύση έλα όμως που δεν φεύγανε τα πλαγκτόν απ’ τα μάτια μου μέσα κι οι πράσινοι αφροί να με γυροφέρνουν σαν το σύννεφο την κεραία και δως του εξετάσεις μα τι έπαθε το παιδί και που να ξέρανε οι κόπανοι που όλο το πρωί εγώ φούμαιρνα σα φουγάρο τις καναβουριές του γέρου μου που ‘χε φυτέψει στο μπαλκόνι κάτ’ απ’ το καναρίνι για το ξεκάρφωμα και μ’ έπιασε μετά μια λιγούρα τρελή κι όπως δεν είχε τίποτα στο σπίτι να φάω έβαλα χέρι στ’ αγγούρια και τα ξεπάστρεψα που φύλαγε η μάνα μου για τη γιορτή του γέρου στα προσεχώς και πατσάς καθ’ εκάστην! Άντε να βρεις άκρη!
του Johnny Handsome
Βρέχει. Οι ψιχάλες σκάνε πολλές και βίαια στο πρόσωπό μου. Παγωμένο το νερό κυλά πίσω στον αυχένα. Το χρονόμετρο στον καρπό μου γράφει "ΠΕΝΤΕ" και μετράει αντίστροφα... Το ταξίδι με το τρένο πάντα με ηρεμούσε. Αυτή η συνεχής εναλλαγή εικόνων. Τα τοπία διαδέχονται το ένα το άλλο με ταχύτητα τέτοια όπου ο εγκέφαλος δεν προλαβαίνει να τα επεξεργαστεί. Κάποιο είδος ύπνωσης. Σα να βλεπεις όνειρα με τα μάτια ανοιχτά. Συναίσθημα γαλήνης και ευφορίας. Ορίστε! Το ίδιο ισχύει και για τους υπόλοιπους επιβάτες. Ο ψαρομάλλης κύριος με το μεταλλικό πόδι στη θέση 23 κοιμάται του καλού καιρού. Η ξανθιά στην 20, με την χαρακιά κατά μήκους του προσώπου της να συμβάλλει στην ολοκλήρωση της ανυπόταγης ομορφιάς της, χαζεύει έξω από το μεγάλο γυάλινο παράθυρο αποβάλλοντας κάθε βλαβερή τοξίνη από τη σκέψη της... Ο καθένας εδώ μέσα αεροβατεί στο δικό του κόσμο. Το πνεύμα αποχωρίζεται την σάρκα και ταξιδεύει παράλληλα με τον συρμό. Βουαλά! Ένα βαγόνι σε κίνηση τους προσφέρει αυτό που τόσοι και τόσοι έχουν σταθεί ανίκανοι να τους προσφέρουν αιώνες τώρα. Το δρομολόγιο αυτό το κάνω κάθε μέρα τα τελευταία 15 χρόνια...
Γεννήθηκα στο Block 71/ΛΞ του Ε.Κ. Μεγάλωσα με βάση τα προτυπα του περιφραγμένου κοινωνικού συνόλου. Βιβλία δεν υπάρχουν. Καταφέρνουμε όμως να μαθουμε κάποια κατάλοιπα ιστορίας που έχουν διασωθεί μέσω του προφορικού λόγου από οικογένεια σε οικογένεια και από γενιά σε γενιά. Ιστορίες και μύθοι ως κατά το πλείστον μα με βάση κοινή. Όλα ξεκίνησαν τα χρόνια της "κρίσης". Παγκόσμια οικονομική τρομοκρατία με σκοπό τον πλήρη έλεγχο της μάζας. Ο οικονομικός φόβος, σκέφτηκαν, θα έκανε τους ανθρώπους μικρά υπάκουα στρατιωτάκια. Απέτυχαν παταγωδώς. Χάος, πείνα, δυστυχία, παράνοια, σκοτωμοί... Κάποια στιγμή εμφανίστηκε στο προσκή νιο η Χριστιανική εκκλησία. Ορθόδοξοι και Καθολικοί άνοιξαν τα ταμεία τους και μοίρασαν στον κόσμο κάτι ψίχουλα από την αμύθητη περουσία τους. Ευημερία, γλεντοκόπια, επίγειος παράδεισος... Πέρασε καιρός, ώσπου μια μέρα στον ουρανό όλου του κόσμου εμφανίστηκε ο Μεγάλος Πατέρας. Φωτεινός, μεγαλοπρεπής, επιβλητικός και παντογνώστης. Ακριβώς όπως χρειάζεται να είναι μια θεότητα προκειμένου να θαμπώσει τα μάτια των πιστών. Ο νέος αυτός θεός δεν μοίραζε αγάπη μα χρήμα, αυτοματισμό, τεχνογνωσία! Οι Χριστιανοί πρώτοι γονάτισαν μπροστά του. Μαζί με άλλες μεγάλες θρησκείες σχημάτισαν μια οργάνωση που ονομάστηκε Εκκλησία. Κάποιοι μίλησαν για απάτη και αρνήθηκαν να υπακούσουν στους νέους νόμους. Η ιστορία λέει πως τότε μια αρρώστια έπεσε πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων. Έργο του Μεγάλου Πατέρα. Έτσι θα ξεχώριζαν οι πιστοίαπό τους άπιστους, οι ενάρετοι από τους αμαρτωλούς! Ακολούθησαν χρόνια ασπρόμαυρα με μόνο χρώμα σε έντονο κόντραστ το κόκκινο του αίματος. Άνθρωποι έτρωγαν ο ένας τον άλλον.. Πόλεις ερήμωσαν και χώρες χάθηκαν από τον χάρτη. Όσοι απέμειναν αποτέλεσαν την άρεια φυλή έτοιμη να κατοικείσει στη νέα Εδέμ... Κράτος, πολιτεία, παιδεία, στρατός, αστυνομία όλα πήγαν στη δικαιοδοσία της Εκκλησίας, ώς εκπρόσωπος του καινούργιου θεού. Η Γή χωρίστηκε σε μεγάλες πόλεις-κράτη, υπό την διοίκηση κάποιου χοντρού Πατέρα, τα γνωστά Blocks και η επικράτειά της πήρε το όνομα Ενωμένος Κόσμος. Μόνο ο τομέας της τεχνολογίας γνώρισε γιγαντιαία ανάπτυξη. Οι τέχνες, τα γράμματα και ο πολιτισμός απόγιναν κατακάθια στον πυθμένα σάπιων και καταβρώμικων λιμνών.
Κάθε παιδί που γεννιέται αποκτά το Βάπτισμα. Το Βάπτισμα είναι η εισαγωγή ενός σειριακού αριθμού, με τη μορφή μικροτσίπ, στο πίσω μέρος του σώματος στο ύψος του αυχένα. Ο σειριακός αριθμός αποθηκεύεται στη βάση δεδομένων του συστήματος του Block και κατ' επέκταση στα κεντρικά. Μ’ αυτόν τον τρόπο γίνονται και οι δοσοληψίες, οι έλεγχοι ταυτοποίησης, έτσι ξεκινά η εξειδίκευση όσον αφορά το τί είδους γρανάζι θα αποτελέσει ο καθένας σε όλη αυτή την τεράστια αδηφάγα μηχανή, χρησιμεύει επίσης για την πρόληψη των ασθενειών, την διόρθωση τυχόν γεννετικών ανωμαλιών καθώς και για τον εντοπισμό κάθε ατόμου σε περίπτωση κινδύνου ή έκτακτης ανάγκης...
Η υπεργεννητικότητα έχει χτυπήσει limit up όμως και η ανθρώπινη ύπαρξη έχει χάσει έδαφος στο χρηματιστήριο της ζωής. Νεκροταφεία δεν υπάρχουν, οι νεκροί στοιβάζονται κατά σωρούς σε χωματερές τεραστίων διαστάσεων όπου και αποτεφρώνονται ομαδικά. Τα ταξίδια εκτός των Blocks απαγορεύονται... Τα νέα και οι ειδήσεις έχουν να κάνουν μόνο με ότι αφορά το κάθε Block ξεχωριστά. Think local! Κάπως έτσι λειτουργεί καλύτερα μια υγειής ,τέλεια και θεοφοβούμενη κοινωνία. Ο Μεγάλος Πατέρας δεν φανηκέ ποτέ ξανά στον ουρανό... Με τα χρόνια έγινε μια σκουριασμένη ανάμνηση, ένας θεός φάντασμα. Το χρήμα που υποσχέθηκε να ρέει άφθονο μια ουτοπία. Η Εκκλησία όμως, σε συνεργασία με τις Εταιρίες, κατάφερε να ισσοροπήσει την κατάσταση με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο. Οι Εταιρίες προσφέρουν θέσεις εργασίας με αντάλλαγμα μισθούς τέτοιους ώστε κάποιος να ζεί άνετα μέσα στα πλαίσια και πρότυπα της κοινωνίας και να ικανοποιεί τις ανάγκες που εκείνη του έχει προβάλλει-επιβάλλει.Τα γνωστά σε όλους συμβόλαια θανάτου είναι κάτι σαν συμφωνία με το διάβολο, με μόνη διαφορά ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν πουλά κάποιος την ψυχή μα τη ζωή του. Υπογράφοντας ξεκινά η εγκυρότητα του συμβολαίου. Η διάρκεια αυτού 20 χρόνια. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να απολυθεί ούτε να παραιτηθεί, παρά μόνο να απενεργοποιηθεί.
Οι όροι δύο, μοναδικοί και απαράβατοι:
1)Προσέλευση στον τόπο εργασίας την προκαθορισμένη ώρα με δικαίωμα αργοπορίας πέντε λεπτά. (έναρξη)
2)Τήρηση του δεκαώρου από την στιγμή της έναρξης.
Το "σπάσιμο" του συμβολαίου έχει ως αποτέλεσμα την διαγραφή του σειριακού αριθμού του από την κεντρική βάση δεδομένων με φυσικό επακόλουθο την απενεργοποίηση του. Ή αλλιώς τον τερματισμό των σωματικών λειτουργιών του. Το ρολόι στον καρπό μου έγραψε "ΠΕΝΤΕ"... Η αμαξοστοιχία που μας μετέφερε στις εγκαταστάσεις έχει εκτροχιαστεί... Σάπιο κουφάρι. Δεν κατάλαβα πότε βρέθηκα ξαπλωμένος ανάσκελα να κοιτώ τον ουρανό! Μουντός. Η βροχή σταμάτησε. Τα πόδια μου δεν υπακούν στις προσταγές του μυαλού. Δεν έχει σημασία. Είμαστε η βάρδια των 09.00. Κάποιοι έτρεξαν σαν λυσσασμένοι μέσα στην απόγνωσή τους στο δάσος μήπως προφτάσουν κι έτσι σωθούν. Άδικα! Δεν προφταίνουν. Άλλοι έμειναν πίσω να βοηθήσουν. Κλάματα, φωνές και εκείνο το αναθεματισμένο βουητό των μεταλλικών τεράτων... Τίποτα δεν έχει σημασία. Σε λίγα δευτερόλεπτα τα ρολόγια όλων μας θα μηδενίσουν. Βοήθεια δεν ήρθε ποτέ. Μόνο οι τεράστιες μπουλντόζες που θα μεταφέρουν τις σωρούς μας στη χωματερή έχουν αρχίσει να καταφθάνουν. Τις ακούω... Οι χοντρές σκουριασμένες ερπίστριες σκίζουν τη γή.
Γεννήθηκα και έζησα στο Block71/ΛΞ. Ένας απλός, καθημερινός νόμο-υποτακτικός πολίτης. Υπακούοντας στις προσταγές και στα πρότυπα της κοινωνίας. Χαχαχα... Τί ειρωνεία! Μια στγμή καθάρειας σκέψης... λίγο πριν τον θάνατο... Εικόνες εναλλάσονται και τρεμοπαίζουν. Αναμνήσεις, τα καρέ της ζωής μου πίνακες κρεμασμένοι σ’ ένα διάδρομο μακρύ με τοίχους μπλέ. Στο βάθος η Μαγκαλίς με περιμένει στο σταθμό. Το μαλλί λυτό πέφτει και καλύπτει το ένα της μάτι. Η κοντή μαύρη πουά φούστα ανεμίζει. Με τα χέρια βαθιά χωμένα στο δερμάτινο μπουφάν κοντοστέκει. Μια ριπή ανέμου παρασέρνει μακριά τον καπνό από το τσιγάρο στο στόμα της. Πίσω το φεγγάρι πεθαμένο αφήνεται στην αγκαλιά της νύχτας. 3...2...1...0
