Οι ιστορίες εξελίσσονται ανάμεσα στα τοπία και τα συναισθήματα. Αρχικά καταγράφονται οι θέσεις, τα χρώματα, οι λέξεις, τα αισθήματα, οι έρωτες και τα πάθη. Τέλος καταγράφονται τα ονόματα, τα γράμματα, οι θέσεις και οι απόψεις.
Ο Κωνσταντίνος Ταβουλτσίδης στο έργο του «αυτόματος γεφυροπλάστιγξ» καλείται να σκηνοθετήσει τα τοπία στην ζωή του. Καλείται να γράψει για τις ι-στορίες που ζωντανεύουν μέσα του, οι οποίες άλλοτε παίρνουν μυθική διάσταση και άλλοτε αναμιγνύονται με το έρμαιο της καθημερινότητας χωρίς όμως οι ει-κόνες να είναι καθημερινές.
Στην συνέχεια έρχεται ο προσωπικός Ταβουλτσίδης. Ο ερωτικός και ο τρυ-φερός ταξιδιώτης. Ένα οδοιπορικό στις αβύσσους της Ελληνικής ομορφιάς. Βλέ-πω, σκέφτομαι, απολαμβάνω και γράφω ή μάλλον ονειρεύομαι. Κάθε στάση και ένα πεντάστιχο ή κάτι τέτοιο, το οποίο είναι η απαθανάτιση της μαγικής στιγμής. Κάθε στιγμή ένα αίσθημα. Κάθε αίσθημα η ματιά προς το αύριο που προμηνύεται αέναο.
Γι’ αυτό λοιπόν ακόμα ταξιδεύουμε, καθότι το μέλλον απρόσωπο και αβέβαιο. Ποιος ξέρει αύριο τα πράγματα μπορεί να είναι καλύτερα, ίσως και χειρό-τερα, ωστόσο θα είναι κάτι. Αν είναι διαφορετικά καλώς έχει, αν δεν είναι δια-φορετικά υπάρχει και το μεθαύριο, μέχρι να πέσουμε. Αλλά και αν πέσουμε εμείς θα ανέβουν κάποιοι άλλοι και τούμπλαλιν.
