Αρίστη Τρεντέλ: Tρία ποιήματα

Μεταφράζει η Χριστίνα ΛιναρδάκηH Αρίστη Τριανταφυλλίδου-Τρεντέλ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και παρακολούθησε εκεί μέχρι και το λύκειο. Σπούδασε στη συνέχεια στην Τυνησία και τη Γαλλία. Εργάστηκε ως αεροσυνοδός επί 10 χρόνια. Έζησε στη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, την Ανατολική Ευρώπη και την Αγγλία. Τώρα ζει στη Γαλλία με τον σύζυγο και την κόρη της. Είναι διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Μαρκ Μπλοχ στο Στρασβούργο και καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Μεν. Έχει δημοσιεύσει κριτικά άρθρα και λογοτεχνικά κείμενα στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το τελευταίο της βιβλίο Οne Solar Year.

Περίπλο(κ)ες σκέψεις

Βούρτσιζε τα δόντια της στο μπάνιο μετά το φαγητό
Σήκωσε τα μάτια και στάθηκε ακίνητη
Η οδοντόβουρτσα μετέωρη, ο καθρέφτης λεκιασμένος, μικροσκοπικοί κόκκοι    άμμου σαν αυγά προς εκκόλαψη
"Μαμά, τι σκέφτεσαι;"
Ρίγησε, ταράχτηκε
Η επιτακτική φωνή του κοριτσιού είχε τον τόνο της ανησυχίας
Μπήκε στην κουζίνα
Η γεύση της οδοντόκρεμας τσουχτερή
"Πού το ξέρεις ότι σκέφτομαι, χαρά μου;"
"Τ’ ακούω"
Ήταν πολύ μεγάλη για να φωνάξω τον μπαμπούλα
Πολύ μικρή για να της απαντήσω
Εσύ ακούς τις σκέψεις μου;
Αυτές που η ίδια ορθώνεις σαν ιστίο
Αν μείνεις ακίνητη και σηκώσεις τα μάτια στους κόκκους της άμμου, θ’ ακούσεις
Τυλιγμένο στις μεμβράνες του, ένα νεογέννητο που κλαίει
Το θρήνο και τον ψίθυρο, το σιγοτραγούδισμα και τ’ αναφιλητό
Σώπα τώρα, σώπα,  στη σιωπή εναποθέτω  τις ελπίδες μου
Στις περισυλλογές  και όχι στις αμφίσημες συλλαβές
Αγέλες σκέψεων αλυχτούν στη σελήνη
Η ασημένια τροπή. Σιωπή
Οι σκέψεις λένε πάντα την αλήθεια
Αυτές που ανασύρεις σαν βυθισμένο πλοίο, σαν γυναίκα γονατιστή
Αυτές που πνίγεις με τα ίδια σου τα δακτυλιδοστολισμένα χέρια και την αβρή σου χειραψία
Εγώ ακούω τις σκέψεις σου
Αυτές που δεν θα ξεστομίσεις ποτέ ούτε θ’ αντικρίσεις
Απ’ το κατάρτι ατενίζω την αγέρωχη ακτογραμμή του πεπρωμένου σου
Ο αέρας δυνάμωσε, σήκωσε κύμα, μετά βίας στέκομαι στην επιφάνεια
Κρατιέμαι απ' τη νεκρή καρδιά σου

Απαγγέλλω την Οδύσσεια κι άλλα ποιήματα που έχω αποστηθίσει για να στηρίζω
Τις σκέψεις μου, τις σκέψεις σου, τις σκέψεις που δεν θα φθάσουν ποτέ στην ακτή.

 

1 Οκτωβρίου
γυναικεία φωνή γλυκιά που ρέει γοργά
τραγουδώντας απαλά μια ανάμνηση παλιά
εσωτερικών συμβάντων, καταγραφή των πάντων
ένα παλιό ελληνικό τραγούδι
το ακούω πώς και πώς
«Ημερολόγιο» λέγεται
με βάζει σε σκέψεις διαρκώς

4 Οκτωβρίου
το ημερολόγιό μου γεννιέται χαιρετισμός στη στίλβη του φθινοπώρου
βάζω σε λίγες λέξεις τον χείμαρρο
εξωτερικών συμβάντων, συμβολή των πάντων

5 Οκτωβρίου
η θέληση για ζωή
με ταρακουνά
 σαν δέντρο που φυλλορροεί

6 Οκτωβρίου
γράφω το όνομά της με μαύρο μελάνι σ’ ένα χαρτάκι
η πρώτη μου καλλιγραφία του έρωτα
στο θρόισμα των φύλλων χορωδίας απόηχος

7 Οκτωβρίου
καθώς με παίρνει ο ύπνος
νιώθω το βλέμμα της πάνω μου
χάνομαι μέσα του όπως το ποτάμι στη θάλασσα
το ασκητικό μου ρούχο μουσκεύεται
ζέστη υγρή
τυλίγει το μονό μου κρεβάτι
ονειρεύομαι έναν ανέραστο θάνατο

9 Οκτωβρίου
διακρίνω μια αλκυόνη
στην πουπουλένια πτήση κάθε φύλλου που πέφτει
κάτω από μια στοίβα κούτσουρα θάβω την ανίατη πληγή

16 Οκτωβρίου
η σιωπή της με βασανίζει, σχεδόν με συντρίβει
αιφνίδια κι ύπουλα, δεν είναι καν λύπη
αυτή η πετρωμένη θέληση, η απολιθωμένη ρωγμή, η μαρμαρωμένη ρήση

24 Οκτωβρίου
θαυμαστός αεροστεγής κόσμος
αδιαπέραστος από τον ήχο με δαγκώνει
το χρονικό του έρωτα σαρώνει

30 Οκτωβρίου
επιτέλους λίγη ευσπλαχνία, μα μονάχα στην ποίηση,
από μια γυναικεία καρδιά
Is it too late to touch you, dear?*

31 Οκτωβρίου
το φως ταξιδεύει με μεγάλη ταχύτητα
Άραγε ο ήχος
μιας καρδιάς ηττημένης;