Ανοίκειος νόστος, Ποίηση, Ιωάννα Μουσελιμίδου, Εκδόσεις Ιωλκός, 2011
Πώς να ζωγραφίσεις
τη σιωπή
σαν τέλεια απελπισία;
Κρύβεσαι
διπλώνοντας την αγρύπνια
στα δάση των ματιών.
Φωλιάζεις
σε έρημους ίσκιους.
Ζεσταίνεις τα μέλη
με σπίθες πανικού.
Μα το τέλος
να γυρεύει πάντα
από συνήθεια
την αρχή του.
Σημείωμα (του Τάσου Ρήτου)
Ανοίγεις τα παράθυρα της ψυχής σου, και απλώνεις όλο αυτό το άσπρο σύννεφο στον ουρανό. Σαν αερικό, μεταμορφώνεσαι, αναμιγνύεσαι! Βρίσκεσαι μεταξύ ονείρου και μη ονείρου, αλλά δεν βρίσκεσαι εδώ. Αυτό είναι καλό διότι παρασέρνεις και τους άλλους μαζί σου. Λέξεις ανέγγιχτες πετούν μαζί με τις σκέψεις σου, λέξεις που δεν τις έχει ανακαλύψει κανείς. Στοιβάζεις τη σιωπή μέσα σε ένα δωμάτιο με πολύ αέρα και μετά ανοίγεις τα παράθυρα και την πόρτα και αυτή εκτοξεύεται μέχρι το διάστημα.
