Mονοδιάλογοι, Ποίηση, Ανθολογία, Εκδόσεις Ash In Art [με την υποστήριξη των Εκδόσεων ΚΨΜ], 2008
Στη μνήμη του ποιητή Γιώργου Δρανδάκη
Υπεύθυνος εκδηλώσεων & έκδοσης : Τάσος Μεμενόγλου
Επιμέλεια έκδοσης : Νέστορας Ι. Πουλάκος
Εισαγωγή
γιατί πρέπει να ξέρεις, Φάιδρε, πως εμείς
οι ποιητές δεν μπορούμε
να ακολουθήσουμε το δρόμο
της ομορφιάς χωρίς τον Έρωτα
σύντροφο και οδηγό μας
Τόμας Μαν
Όλοι μεμψιμοιρούν για την παρακμή και την πτώση της ποίησης. Το λιγοστό κοινό της, τους μερικούς μυημένους της, τη μη προβολή και έκδοση της όσο τακτικά θα έπρεπε.. Πόσο θα έπρεπε δηλαδή; Προσπάθειες σαν κι αυτή δείχνουν το ακριβώς αντίθετο : ανθρώπους με όρεξη να προάγουν ένα λογοτεχνικό θεσμό και να τον εμβαθύνουν όλο και πιο πολύ στα έγκατα της κοινωνίας μας, στις ψυχές των αναγνωστών του.
Εδώ, θα αντιπαραβάλλουμε τις λέξεις του σπουδαίου Τόμας Μαν, από το «Θάνατο στη Βενετία», λέξεις που μιλούν για ποιητές και έρωτα, για ζωή και απόλαυση της ζωής. Και αυτά ακριβώς, δείχνουν τα ποιήματα νέων ανθρώπων, έτσι όπως τα παρουσίασαν σε εκδηλώσεις που έλαβαν χώρα στο Ash In Art, από τον Δεκέμβριο του 2006 έως τον Απρίλιο του 2007. Και όταν λέμε «νέοι ποιητές», δεν εννοούμε ηλικιακά, αλλά επικεντρωνόμαστε στη φρεσκάδα της γραφής, στην ποιότητα του στίχου, στο στόχο του ποιήματός τους.
Με αυτούς τους «άκαυτους», στη λογοτεχνική αγορά, καλλιτέχνες, ήρθαμε σε επαφή και το διασκεδάσαμε, θα έλεγα, αφού όλοι, ετερόκλητες προσωπικότητες με διαφορετικές ζωές, ενασχολήσεις και εμπειρίες, περιέκλεισαν στους στίχους τους, όλο τους το «είναι», και το απέδωσαν με τόσο περίτεχνο τρόπο, ώστε περήφανοι όλοι θα διαβάζουμε για καιρό τους «Μονοδιαλόγους», και θα χαιρόμαστε για αυτήν την υπέροχη περίοδο της συγγραφικής μας ενασχόλησης.
Ενδεικτικά, παρουσιάζουμε ποιητές όπως το σουδανό ζωγράφο, εικαστικό και ηθοποιό Didi M. Fadul, τη νεοεκδοθείσα ποιήτρια Μαίρη Αλεξοπούλου, τον σκληρό στίχο του Σταύρου Καμπάδαη, και τον κινηματογραφικό λόγο του Γιάννη Γιαννουλέα. Μέσω Ιταλίας ο Στράτος Προύσαλης και Θεσσαλονίκης ο Τάσος Ρήτος, μας συστήνονται με τα ποιήματά τους, ενώ φρέσκιες γυναικείες παρουσίες όπως της Δέσποινας Μαράκη, της Αθηνάς Πολυκανδριώτη, της Σταυρούλας Σουλοπούλου, της Ιωάννας Κανελλοπούλου και της Τίνας Καλογεροπούλου κάνουν την εμφάνιση τους στο χώρο δυναμικά. Ο φωτογράφος Ανδρέας Κατσικούδης, η ζωγράφος Αθηνά Κιλιμάντζου και οι ποιητές-στοχαστές Στέφανος Ξάδος και Αντώνης Καλλιγαρόπουλος, αυτοπαρουσιάζονται και προκαλούν να τους ακούσουμε. Τέλος κάνουν την εμφάνισή τους οι βραβευμένοι Κασσάνδρα Αλογοσκούφι και Δημήτρης Παλάζης.
«Μεθύστε με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως σας αρέσει, αλλά μεθύστε..».
Σαρλ Μπωντλαίρ
Νέστορας Ι. Πουλάκος
Φεβρουάριος 2008
Επιλογή Ποιημάτων
Μαίρη Αλεξοπούλου
Μια μέρα αποφάσισα να μην κάνω απολύτως τίποτα.
Το αποφάσισα αμέσως
στο πρώτο ελάχιστο άκουσμα
του γνώριμου ξυπνητηριού.
Έκλεισα μαλακά τον φιλικό διακόπτη
σκεπάστηκα με τις κουβέρτες μου
και αποφάσισα να μην κάνω απολύτως τίποτα.
Κοιμήθηκα για ώρες.
Έτσι μου φάνηκε
αλλά όταν άνοιξα τα μάτια μου είδα πως
δυστυχώς
είχε περάσει μονάχα ένα τέταρτο
ή κάτι παραπάνω.
Σηκώθηκα.
Είπα να φτιάξω καφέ.
Έφτιαξα.
Ήπια.
Και δεύτερο φλιτζάνι.
Και τρίτο.
Άναψα και τσιγάρο/α.
Οι ώρες κυλούσαν.
Aυτή τη φορά είχα δίκιο
πως κυλούσαν
αφού ο κώλος μου επιβεβαίωνε την αίσθηση αυτή.
(είχε πιαστεί να κάθεται στον καναπέ).
Μα ο χειμωνιάτικος ήλιος έμπαινε απ` το τζάμι
οπότε δεν είχα καμία απολύτως όρεξη
να σηκωθώ, έστω και για να ξεμουδιάσω.
Κάπνισα και τα δυο μου πακέτα.
Είχε νυχτώσει.
Είχα πετύχει τον στόχο μου.
Σχεδόν.
Σχεδόν, διότι ήρθε ο Μ.
Και γαμηθήκαμε δυο φορές (όχι πολύ καλά).
Κοιμήθηκα.
Αποφάσισα ότι την επόμενη θα ήμουν πιο προσεκτική.
Το πολύ καμιά μαλακία.
Σταύρος Καμπάδαης
ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΠΟΝΤΑΡΙΖΕΣ
ΌΤΙ ΕΧΕΙΣ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ
ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΑΝ ΘΑ ΗΜΟΥΝ ΝΙΚΗΤΗΣ
ΗΜΟΥΝ ΒΕΒΑΙΟΣ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΗΜΟΥΝ Ο ΧΑΜΕΝΟΣ.
*
ΣΩΤΗΡΗΣ. ΠΑΣΤΑΚΑΣ
Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΙΝΙΓΜΑ
Η` ΚΑΛΥΤΕΡΑ
ΕΝΑΣ ΓΡΙΦΟΣ
ΟΠΟΙΟΣ ΤΟ ΛΥΣΕΙ
ΔΕΝ ΣΩΖΕΤΑΙ
ΚΑΙΓΕΤΑΙ
Αθηνά Πολυκανδριώτη
Πίστη
Και οι καρδιές φωτίστηκαν
Με σκοτάδι
Βαφτίστηκαν με αίμα
Και πια απλά αναμένουν
να εισακουστεί η ευχή
ο χρόνος όμως περνά..
Σφάγιασα την πίστη μου
Στο βωμό σου
Και τα μικρά μου παιδιά σκότωσα
Δεν άντεχα να χορεύουν μέσα στη μήτρα μου
Οδύνη αέναη και αλύτρωτη..
Ο χρόνος ταξιδεύει ..
Τώρα πια ονειρεύομαι λιβάδια
Ατελείωτα και πολύχρωμα
Κολυμπάω σε μωβ λίμνες
Και φιλιέμαι με χρυσά γιγάντια ψάρια
Αναζητώ το θεό και αυτός είναι παντού
Και η αίσθηση οδηγεί στη παραίσθηση, και η ψευδαίσθηση τελειωμό δεν έχει
Νέστορας Ι. Πουλάκος
Ξένοι Εσείς
Γιορτάζουμε τις χαμένες μέρες μας
και γι` αυτές που θα κερδίσουμε.
Εκείνα που δεν λησμονούμε
εκείνα που μελαγχολούμε.
Τα εκείνα εκεί που νοσταλγούμε
εκείνα που πεθαίνουμε.
Εκείνα που όλο ξαναζούμε
εκεί, μ` εκείνα μένουμε.
Σιωπή τώρα παρακαλώ.
Ακούστε τα εκείνα.
(ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ)
Υπάρχουν κάτι νύχτες
που κλαίω
με δάκρυα γεμάτα και παχιά
απόγνωσης αποτέλεσμα
και θλίψης ανεξάντλητης
μοιραίας σκέψης
η στιγμή εκείνη
Και απορώ με το αδιέξοδο μου
δειγματίζει η μνήμη
φωτογραφίες του μυαλού
καλοκαιρινές συνήθως
με γέλια κοριτσίστικα
κάτω απ` τον ήλιο
δυνατά
Αδυνατώ αυτές τις νύχτες
να μιλήσω
για τη ζωή μου
μα τι να πω
Για έρωτες χαμένους
μάταιους
στου χρόνου τη λήθη
καρδιές ανθρώπων ενώθηκαν
και τώρα τι;
ξένες μήπως δεν είναι;
ξένες δε θα παραμείνουν;
σαν ξένες δε θα ταφούν
σε ξεχωριστά νεκροταφεία
μακρινά;
Ούτε θα γράψω, ούτε θα μιλήσω
ούτε θα πιω
για όσο καιρό
υπάρχουν στη ζωή μου
άνθρωποι
...
ξένοι
Στράτος Προύσαλης
Κατεβαίνω τα πλατιά μαρμάρινα σκαλοπάτια
διασχίζω το μακρύ σκοτεινό διάδρομο
Μεθυστικό άρωμα υγρασίας μετά από βροχή
μια λάμψη καλοκαιρινού ήλιου με τυφλώνει
Μπροστά μου η μεγάλη γυάλινη τζαμαρία
παιδικά χαμόγελα και φωνές ηχούν στ` αυτιά
Η αυλή με τα τριαντάφυλλα, τις γαρδένιες
οι ανθισμένες λεμονιές και εκείνη η ψηλή ροδιά
Σκιές ξεγλιστρούν τρέχοντας εδώ κ εκεί
ευχάριστο συναίσθημα χαράς, μιας ζεστής αγκαλιάς
Δυο φιγούρες στο τετράγωνο ξύλινο τραπέζι
καθισμένοι αντικριστά κοιτάζονται δίχως τέλος πια
Το φώς του διπλανού σπιτιού σπάει απότομα το σκοτάδι
ο χώρος άδειος κενός σιωπηλός, το τραγούδι έπαψε
Στα γόνατα λυγίζω, ο πόνος κάνει την καρδιά να σταματά
ανίκανος να χύσω ένα δάκρυ κοιτώ Εκεί: Τ` άστρα τρεμοπαίζουν
Eldediery(Didi) M. Fadul
All Around The Motherland
Oh, Olympian Gods
What a plague
An uncureable disease
Where to hide and who
To blame
No escape
Grief and pain
All around
Pitiless
Pitiless
This misery meant
Only for you and me
