Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 20

Ανθολογία Αραβικής ποίησης

Μεταφράζει ο Στάθης Κομνηνός
Αμπελαντίφ Λάαμπι (Μαρόκο)Τα όνειρα έρχονται για να πεθάνουν στο πλευρό μας  


Το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο
έρχονται τα όνειρα για να πεθάνουν στο πλευρό μας.
Έχουν συνεννοηθεί
κι από παντού καταφθάνουν
για να πεθάνουν απ’ αυτό το πλευρό
όπως οι ελέφαντες στο νεκροταφείο τους.
Ζω τις τελευταίες τους συσπάσεις
και δεν μπορώ ούτε καν ένα ποτήρι νερό να τους προσφέρω.
Τα παρατηρώ για πρώτη φορά και τελευταία
πριν τα τυλίξω στο νεκροσέντονο των λέξεών μου
και τα τοποθετώ σε μια βαρκούλα
που άλλοτε ήταν η κούνια τους.
Το ρεύμα τα απαγάγει
και μου τα επιστρέφει για λίγο
σαν να μην ήταν εκεί το ανοιχτό
αλλά εδώ στο πλευρό μου.
Ναζίκ Αλ Μαλέϊκα (Ιράκ)

Εγώ

Η νύχτα ρωτά, ποιός είμαι -;
Είμαι το ανήσυχο, βαθύ, μαύρο μυστικό της,
το ανυπότακτό της, η σιγή της,
Με γαλήνη έχω σκεπάσει την ουσία μου
Κι αφήνω την καρδιά μου να ντυθεί ζεστά μ’ αμφιβολία.
Περίμενα με βλέμμα ασάλευτο στο σημείο
Στο θέαμα βυθισμένος, που το βερνίκι των καιρών με ρώτησε
Παραβολή τίνος είμαι;

Ο άνεμος ρωτά, ποιός είμαι;
Το μπερδεμένο του πνεύμα, που οι καιροί εξορίζουν,
Του μοιάζω, πουθενά δεν βρίσκομαι,
Ασταμάτητα προχωράμε
Και ακούραστα τραβάμε παντού από κείθε
Κι όταν στη στροφή φθάνουμε
Κοντά μοιάζει το τέλος τής βαριάς αυτής μοίρας
Πάλι από την αρχή λοιπόν: Κενό!

Η μοίρα ρωτά, ποιός είμαι;
Της μοιάζω - ένας γίγαντας - και πετώ μέσ’ απ’ τους καιρούς
Τους χαρίζω, παλιννοστήσας, καλόκαρδα την ανάσταση,
Δημιουργώντας το παρελθόν κι ας είναι τόσο απόμακρο,
Από γλυκιά ελπίδα τροφής μαγεμένης
Και τότε επιστρέφω να την κηδέψω
Να φτιάξω για μένα ένα νέο χθές
Που το πρωί του θα κουδουνίσει: Παγωνιά!

Ο εαυτός ρωτά, ποιός είμαι;
Του μοιάζω και ακέφαλος κοιτώ το σκοτάδι αυτού του κόσμου
Τίποτα δεν ευτύχησα απ’ όσα η ειρήνη μού προσφέρει
Κι αυτό που επιθυμώ -η απάντηση-
Μετατοπίζεται απ’ την αυταπάτη.
Σταθερά πιστεύω πως πλησιάζει,
Κι όμως όταν θελήσω στο άσυλό της να καταφύγω,
Τήκεται, σβήνει, χάνεται!

Σαΐφ Αλ Ραχμπί (Ομάν)

Η Λάμπα

Η πληγή του παραθύρου, που κάθε μέρα βλέπω,
φωτίζει τη νύχτα
σαν ένας φανός, που φέγγει κάτω στα άπατα
βάθη
της πληγής του ανθρώπου

Ιμάν Μιρσάλ (Αίγυπτος)

Η Λατρεία στον Μαρξ

Όταν στέκομαι μπροστά σ’ ένα καλοφωτισμένο παράθυρο με θέα
που τα εσώρουχα των γυναικών ανθίζουν,
πάντοτε σκέφτομαι τον Μάρξ.
Η λατρεία του Μάρξ είναι το μόνο
που οι άνθρωποι είχαν κοινό,
που τους αγάπησα και
λίγο-πολύ
τους επέτρεψα, κάποια απ’ αυτά τα άγρια άνθη
απ’ το κεφάλι μου να κόψουν.

Μάρξ, Μάρξ
ποτέ δεν θα σε συγχωρήσω!