Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 21

Αγγελική Δημουλή: Απήμων τόπος

 
Απήμων Τόπος, ποίηση, Αγγελική Δημουλή, Εκδόσεις Ποιήματα των Φίλων, 2013

Μνήμη ΙΙ

Κι εμείς εδώ- ικανοί μονάχα
να θυμόμαστε• τα θέατρα τα άδεια να πονούμε
τις άψυχες καρέκλες να φθονούμε
για όσα μεγαλεία αντικρύσαν τάχα.

Κι εμείς εδώ, πίσω από αυλαίες
που στραβώσανε σα χέρια χτυπημένα,
να ψάχνουμε εκείνο το κοινό που λυσσασμένα
επευφημούσε τα ψόφια είδωλά μας σε κεραίες.

Κι εμείς εδώ• ροδαλοί εκεί
όπου χτυπάει με μαστίγιο το παρόν μας
τις πράξεις που διαπράξαμε μικροί.

Σ’ανάμνηση λοιπόν άλλων καιρών
ντυθήκαμε ψοφίμια στολισμένα
σε νεκροκρέβατα με οίνο και θειάφι ραντισμένα.

Η επανάσταση του γιασεμιού

Κοιμήθηκα- με φίλησε η μάνα μου•
είχαμε οργανώσει γλέντι
στην αυλή (τη μέσα) για το βράδυ•
στάζανε έρωτες τα ρόδια μας.

Ξύπνησα- με έσπρωχνε μια ξένη που βογγούσε•
είδα τα μέλη (στη γιορτή) ακρωτηριασμένα•
τα ρόδια στάζανε τον πόνο•
τα μάτια μας μπερδέψανε το άλικο.

Πέθανα- με κόψανε τυφλοί με ιδεολογία•
με βάλαν να στηθώ πλάι στα χέρια δίχως ταίρι,
χόρεψε ‘λέγαν και γελούσαν•
δεν πρόλαβα να δω τα ρόδια.

(πετάχτηκαν λευκόσαρκα στον τοίχο)

Έμμετρη Αθήνα

Κι όλο στενεύεις τα μάτια
τάχα για να συγκρατήσεις
τι;
κι όλο αυτό το οξύ
μπλέκει με τα τυχαία νεράτζια
και φτιάχνει ιστορίες
...
κι όλο πασχίζω να ξεχνάω
τη φωνή σου
κι ύπουλα έρχεται
στα γέλια μου και με
διαφεντεύει..
Αθήνα
πάψε ν'ανασαίνεις
τόσο δίπλα μου,
πάψε τα βράδια να
μετράς τις λύπες μου
και ζήσε λίγο
με το φως της μέρας.

Στον Ν.Λ

Και οι τοίχοι ήταν πέτρινοι
Κι ήταν άσπρο το ταβάνι
Και τα γέλια σου ακουγότανε
Χάδια, όνειρα, σεργιάνι.

Και τα λόγια σου ήταν κόκκινα
Τα χαμόγελα σκορπούσες
Μέσα στ’άδεια τα δωμάτια
Στις χαρές που δε μετρούσες.

Κι έτσι ένα πρωί σε πέτυχα
Να κρατιέσαι απ’το σκοτάδι
Κι έτσι μ’ένα βλέμμα μου έφυγες
Κι έμεινα εγώ στο βράδυ.