Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 7

Έντιθ Πιαφ, La vie en Rose

του Πέτρου Γαρδικλή

«Des nuits d’amour à plus finir,
Un grand bonheur qui prend sa place,
Les ennuis, les chagrins s’effacent,
Heureux, heureux à en mourir.»

1915, Παρίσι. Στη πόλη του φωτός, και κάτω από το φως μιας λάμπας γκαζιού γεννιέται κάτω από τα δακρυσμένα από δέος μάτια της μούσας Ευτέρπης, μια σπουδαία προσωπικότητα στο χώρο του βαριετέ. Το όνομα αυτής Édith Giovanna Gassion, ή κατά κόσμον Édith Piaf.

Η «Môme Piaf» (μικρό σπουργίτι), όπως στη συνέχεια χαρακτηρίστηκε, πέρασε από το μουσικό στερέωμα σημαδεύοντας μια εποχή η οποία προκαλεί νοσταλγία.

Κάτω από το φώς ενός κεριού, και ακούγοντας τον πάγο να υποχωρεί στην θέρμη ενός δυνατού, χρυσαφί χρώματος δηλητηρίου, αφήνω την Edith να χορέψει τη ψυχή μου σε εποχές ανέγγιχτες από τα δεινά ψυχρού σύγχρονου πολιτισμού. Εποχές στις οποίες για ένα γραμμόφωνο και ένα φεγγάρι, θα επικαλούμουν το ρόλο του Φάουστ προκειμένου να λιώσω  ένα ζευγάρι παπούτσια σε αυτές.

Η τρεμάμενη φωνή της αγγελικής τραγουδίστριας ανεβάζει άλλη μια παράσταση στους τοίχους του σκοτεινού δωματίου, αγκαλιάζοντας τις σκιές που η φλόγα παλεύει να ζωγραφίσει. Άλλωστε, το μικρό σπουργίτι μέχρι και το πολύ σύντομο τέλος του, συνέχιζε τις μεγαλειώδεις παραστάσεις του, ακόμα και στο στάδιο που αυτό έπρεπε να γίνει τρικλίζοντας από την ανίατη ασθένεια που τις διέγνωσαν στα τέλη της δεκαετίας του ’50, όταν και κατέρρευσε επάνω στη σκηνή.

Μέσα από ένα σωρό τροχαίων δυστυχημάτων, υπό την επήρεια της κατάθλιψης από τον χαμό του συζύγου της, και στην προσπάθεια αποτοξίνωσης από το αλκοόλ και την μορφίνη, η Piaf συγκινεί με τη δύναμη που κρύβει μέσα της συνεχίζοντας μια αριστουργηματική πορεία μπροστά στο μαγεμένο της κοινό μέχρι και τη τελευταία στιγμή. Όλα αυτά για μια καλλιτέχνιδα η οποία πέραν της τεράστιας συμβολής της στη μουσική, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, βοήθησε πολλούς Γάλλους φαντάρους να δραπετεύσουν από την Γερμανική κατοχή, τραγούδησε για πολλούς αιχμαλώτους πολέμου, και εισήγαγε πλαστές άδειες εργασίας στα κέντρα κράτησης αιχμαλώτων.

Δύο χρόνια πριν το θάνατο της γνωρίζει τον κατά 22 χρόνια νεότερο της Θεοφάνη Λαμπουκά τον οποίο και ονόμασε Théo Sarapo (Τεό Σαγαπό). Ένα χρόνο μετά το ζευγάρι παντρεύεται. Δώδεκα μήνες αργότερα ο πορθμέας του Άδη έρχεται να διακόψει αυτό τον έρωτα. Την ίδια μέρα με τον καλό της φίλο Jean Cocteau, η Piaf σβήνει στο Plascassier από κίρρωση, κληροδοτώντας στον Théo μια τεράστια ιστορία (πάνω από 200 δισκογραφημένα τραγούδια) και πολλά χρέη.

Στο Παρίσι στην πλατεία που φέρει το όνομα της Piaf μπορεί κανείς να επισκεφθεί το γλυπτό που στήθηκε για να την τιμήσει.

Για την ζωή της «Môme Piaf» μπορεί κανείς να διαβάσει στα βιβλία:

•    Marc Bonel: Edith Piaf. Le temps d'une vie, Fallois, Παρίσι 1993.
•    Matthias Henke: Edith Piaf. "Εθισμένη για επιθυμία!", Μόναχο 1998.
•    Monique Lang: Edith Piaf.Η ζωή της Piaf σε στίχους και εικόνες, Φρανκφούρτη 2004.
•    André Larue: Edith Piaf. L'amour toujours, Lafon, Παρίσι 1993.

Το 2006 γυρίστηκε ταινία για την ζωή της Piaf από τον Olivier Dahan. Ο τίτλος  της ταινίας «La Môme»(στην Ελλάδα «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο»). Η Marion Cotillard που πρωταγωνίστησε, κέρδισε για αυτή την ερμηνεία το 2008 το Oscar Α' Γυναικείου Ρόλου.

Ο δίσκος έκανε την τελευταία του στροφή και η νύχτα απομακρύνεται σε ασπρόμαυρο φόντο. Το μόνο που έμεινε είναι ένα αίσθημα γλυκείας μελαγχολίας και ευγνωμοσύνης…

la fin