Τον γνώρισα από τον Δημήτρη, την Αθηνά και τον Τζιμάκο. Στο Ideal, αν θυμάμαι καλά, ένα Σάββατο μεσημέρι από ’κείνα τα ως πρόπερσι ωραία μας. Νομίζω πως συμπαθήσαμε ο ένας τον άλλον αμέσως.Μετά, σε μιαν άλλη, βραδινή μας των φίλων συνεστίαση, ο Γιάννης ευγενικά πολύ μου είπε «πως δεν κάνει σε τόσο ωραία ποιήματα να μην είναι τα βιβλία τους αντίστοιχα αισθητικά». Πολύ ώρα μιλούσαμε εκείνη τη φορά. Εγώ υποστηρίζοντας πως το περιεχόμενο επιβάλλει πάντα και του βιβλίου τη μορφή, και πως η υπερβολική καλαισθησία ποτέ δεν ήταν στις προτεραιότητές μου, κι εκείνος πως ποτέ δεν έβλαψε το ένα το άλλο, αντιθέτως.Τέλοσπαντων, τα βρήκαμε. Κάποια εξώφυλλα πια βιβλίων μου έχουν την «αισθητική διευθέτηση» του Γιάννη όπως ο ίδιος δηλώνει, πάλι ταπεινοφρόνως, πάλι ευγενικά. Αλλά ο Γιάννης Κουρούδης, ο designer ο εξαίρετος, ο art director ο εξαιρετικός, έχει όντως πολύ πιο εκτεταμένα αισθητικά ζητήματα με τρόπο άριστο μέχρι σήμερα αναλάβει να διευθετήσει. Κι έχει καταφέρει ιδανικά αυτό που κι η εποχή πια επιβάλλει, ακόμα κι ανώτερο συχνά ενός προϊόντος να είναι το απέξω του, το «κουτί». Να μπορεί σε όσο περισσότερους γίνεται να απευθύνεται, να τραβάει με τον πιο ιδιαίτερο και χαρακτηριστικό τρόπο το μάτι του καθενός, των πολλών.
Κι ο Κουρούδης, ζωγράφος τελικά στα πιο απίθανα και εξωτικά των πραγμάτων σημεία, τέχνη εξίσου πια σημαντική με οποιαδήποτε άλλη εξασκεί, εξαίρετα διαχειρίζεται. Γιατί, πολλή κι η άγρια κι αντιαισθητική τελείως τις μέρες μας η ολόγυρά μας θρασύτητα και φλυαρία, πολλή η των πολλών ασταμάτητη επιμονή προς την κακογουστιά και το τίποτα. Οπότε…
Οπότε, οάσεις οι προτάσεις οι δικές του και κάποιων άλλων ομότεχνών του της προκοπής, οάσεις στους κακοφορμισμένους από τα πιο σκουπίδια γκραφίτι τοίχους μας, οάσεις στο Μετρό, στα καταστήματα, στις τηλεοράσεις, στα έντυπα. Οάσεις σωτήριες, αντίσταση, αντιστάσεις όσο γίνεται πιο μαχητικές, όσο γίνεται πιο σωτήριες κι απολαυστικές.
Και στα βιβλία εννοείται, στα εξώφυλλά τους. Και στα ποιήματα, Γιάννη, δεν διαφωνούμε και τελείως πια. Και στα ποιήματα συχνά.
