Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 7

"Εβένινη δίνη" - Άτη Σολέρτη

ΕΒέΝΙΝΗ ΔίΝΗ, Ποίηση, Άτη Σολέρτη, Εκδόσεις Περί Τεχνών, 2007

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ

Μια καταιγίδα τάραξε τον ύπνο μου...
κι ένωσε το σώμα με το πνεύμα μου,
που ως τότε ζούσαν χωριστά...
στη Χώρα των απαγορευμένων Ονείρων.
Οργή κυρίευσε τη σαλεμένη μου ψυχή...
και με ψυχή γύρεψα εκδίκηση.
Τη σφραγισμένη του Μορφέα άνοιξα πύλη
και ντύθηκα καλά με το μανδύα του Ανέμου.
Έπρεπε να προστατευτώ απ’ την καταιγίδα!
Εκείνος κόλλησε πάνω μου σαν αιμοβόρα βδέλλα...
και μ’ έκανε Ηρακλή
να δηλητηριάζομαι από έναν εραστή-φονιά.
Σπάραζα και χτυπιόμουνα σα βακχική μαινάδα.
Δεν είχα προδοθεί ξανά.
Μετάνοια φώναζα, ζητούσα...
ικέτευα την καταιγίδα να με πνίξει με το καυτό της αίμα...
δυο φορές για να μ’ εκδικηθεί.
Εκείνη σα μ’ αντίκρυσε
από την κλειδαρότρυπα της μαγεμένης πύλης...
ηρέμησε...
κι έπειτα σίγασε.
Γλυκά ένα χαμόγελο σχημάτισε με κορακίσια σύννεφα...
κι ύστερα κρύφτηκε ύπουλα,
πίσω από το διάφανο παραβάν...
ενός γυμνού ουρανού.
Μια αστραπή συντάραξε τα νέφη
και ντύθηκα τον πέπλο μιας βροντής.
Έπρεπε να προστατευτώ από την καταιγίδα!

Σημείωμα-Συνέντευξη (του Στράτου Π.)

Συνάντησα την Άτη ένα ζεστό μεσημέρι του Ιουλίου. Είναι μια μαυροντυμένη κοπέλα με πολύχρωμη ψυχή και ενδιαφέρουσες απόψεις πανω στη ζωή...

-Άτη Σολέρτη θα πει... -Πολυμήχανη τρέλα!

- Γράφεις ως γυναίκα ή αντράς;
- Γράφω ως άνθρωπος, το φύλλο δεν πρέπει να μας καθορίζει ούτε στη ζωή μας γενικά.Υμνώ την ανθρώπινη ύπαρξη φέρνοντάς την αντιμέτωπη με τον εσωτερικό της καθρέφτη. Δεν αποποιούμαι ούτε το φύλλο μου (Γυναίκα) ούτε το πραγματικό μου όνομα (Σοφία Αργυροπούλου), απλώς θεωρώ πως αυτό που μένει τελικά είναι το έργο και όχι η ταυτότητα του καλλιτέχνη.

- Και γιατί Άτη και όχι Σοφία;
- Γιατί ήθελα να ντύσω τα παιδιά μου με μια έννοια που τα χαρακτηρίζει.

- Ποιός έχει σχεδιάσει το εξώφυλλό σου;
- Είναι ένας από τους πίνακές μου. "Μέλαινα" τον έχω ονομάσει, ήθελα να θυμίζει μελανόμορφο αγγείο. Κάποτε ζωγράφιζα...

- Δεν ζωγραφίζεις τώρα πιά;
- Το έχω χάσει μου φαίνεται...

- Φώς και σκοτάδι...
- Το ίδιο και τα δύο, εμείς τα έχουμε παρεξηγήσει και τα βλέπουμε αντίθετα. Τα φώτα στο σκοτάδι ανάβουν για μια πρόσκληση συχνά.

- Ποίηση γεμάτη σκοτάδι, αίμα, κραυγές, φωτιά...
- ...Τραγωδία! Η μοίρα του ανθρώπου. Ηκάθαρση ακολουθεί. Φέρει τη λύτρωση! Τα “ποιήματά” μου λειτουργούν και ως παραβολές. Αλληγορικά μοτίβα πλέκουν τους χαρακτήρες μου. Άλλωστε εγώ αυλαία ανοίγω και ανεβαίνω στη σκηνή (όπως γράφω και στο blog μου) ενός θιάσου δανεικού και ολοδικού μου.

- «Γοβάκια με τακούνι αιχμηρό. Λογχίζουν. Καρδιές που σβήνουν. Σκισμένα εσώρουχα. Δαντελωτά. Μαύρα. Λευκά. Ανήσυχα.»...
- Καμπαρέ...Πρόκληση...

- «Λυκόσκυλο στη ράτσα.Ζώο πιο ζώο από τ’ άλλα. Όν ανισόρροπο. Υστερικό. Σημαδεμένο.». Γιατί;
- Μπορεί έτσι να χαρακτηριστεί ο μέσος άνθρωπος, ανάλογα με το πώς θα χειριστεί τα κατώτερα ένστικτά του. Αν καταφέρει να τα ελέγξει , τότε χαρακτηρίζεται άνθρωπος. Αν αντίθετα τα αφήσει αχαλίνωτα, τότε αποκτηνώνεται. Δυστυχώς διαπιστώνεται στο διάβα του χρόνου, πως κτήνη επιβιώνουν ντυμένα άνθρωποι και αυτά είναι που εξουσιάζουν εντέλει.

- Σ’ ευχαριστώ ΒΑΚΧΙΚΗ ΜΑΙΝΑΔΑ. Καλώς ήρθες στο Βακχικόν.
- Καλώς σας βρήκα. Ελπίζω να μη σας ξεκουφάνουν οι κραυγές μου... (atisolerti.blogspot.com)