Είμαι η θάλασσα, όποιος θέλει με παίρνει, Διηγήματα, Νότης Γέροντας, Εκδόσεις Ηριδανός, 2010
Όχι δεν τον αγαπούσα τον κόσμο΄ ήμουν όμως ερωτευμένος μαζί του, ερωτευμένος τρελά κι έπεφτα πάνω στα κάλλη του, τις ντροπές του, τις βελούδινες αμαρτίες του, με τα χείλη μου, με κάθε άκρη, σ' έναν παροξυσμό διονυσιασμού όπου όλες οι σκέψεις γίνονταν μερικές σταγόνες σπέρμα που ύγραιναν το μεταξωτό, μοσχομυριστό, τρελό απο πιθυμία αιδοίο του χάους.
Σημείωμα (του Νίκου Μπίνου)
Αν όχι όλα, σχεδόν τα πάντα είναι χωρισμένα σε δύο μέρη. Κάπως έτσι λογικά θα πρέπει να είναι και οι άνθρωποι. Να υπάρχουν δηλαδή οι ''εμείς'' και οι ''αυτοί''. Σε καμιά όμως κατηγορία δεν πρέπει ν' ανήκει ο Γέροντας. Και πόσω μάλλον σε αυτούς που μας προτρέπουν, πως αν θέλουμε να ονειρευτούμε τότε καλύτερα θα ήταν να πάμε για ύπνο. Μια ανθρώπινη φιγούρα, που λες και είχε κλείσει μες στην ασφάλεια της παλάμης του τον έρωτα σε όλες του τις εκδόχες και το αίσθημα κάθε ανεκπλήρωτης ελευθερίας. Αλληλουχία τέτοιων εικόνων με μορφη -θαρρώ- αυτοβιογραφικών ιστοριών περιγράφει στο βιβλίο διηγημάτων του ''Είμαι η θάλασσα, όποιος θέλει με παίρνει'' (εκδ. Ηριδανός). Διαθέτοντας μια ιδιόμορφη ποικιλία στο γραπτό του λόγο, και παίζοντας με τις λέξεις, σου δίνει την αίσθηση πως τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν (σου δημιουργείται η εντύπωση πως πρόκειται για ένα και μοναδικό άνθρωπο σε διάφορες στιγμές της ζωής του) στα έξι διηγήματα του βιβλίου του, λειτουργούν φορώντας το προσωπείο ενός χαμαιλέοντα άλλοτε με φιλοσοφική διάθεση, άλλοτε ονειροπόλοντας μα πάντα με μια μεθυστική διάθεση να αναμένει καρτερικά την κατάλληλη στιγμή που θα σαλπάρει για το δικό του ταξίδι, ερωτευμένος ποιητικά, πίνοντας μια θάλασσα αλκοόλ, με την Νεράιδα...
Mε ''ήρωες'' βγαλμένους μέσα απο παραμύθια με δράκους, να προσπαθούν με υπομονή να σκαρφαλώσουν στην κορυφή των ονείρων τους αποφεύγοντας με ελιγμούς τις όποιες φωτιές ξέβραζαν οι γιγαντιαίες αυτές σαύρες, επιδιώκοντας να γεννούν συνεχώς εμπόδια δολοφονώντας ονειρικές σκέψεις. Επαναφέρει με μοναδική μαεστρία ένα μείζον πρόβλημα του σύγχρονου ανθρώπου. Τη μοναξία του απο τη μια και το φόβο να επικοινωνήσει από την άλλη, αρκούμενος σε πενιχρές κοινωνικές διεξόδους.
Φιλοσοφεί, φιλοδοξώντας ν' ανακαλύψει την παιδική του ηλικία ώστε να έχει να ταλαιπωρεί τον εαυτό του στο υπόλοιπο της ζωής του, προσπαθώντας να βρει τι είχε ανακαλυψει τότε. Να μεθά θέτοντας ένα στόχο. Να γίνει άνθρωπος. Και μετέπειτα να ζήσει. Να απολαύσει. Να γευτεί. Να μυρίσει. Να εξαντήσει το κάθε τι. Και να μη ξανασχοληθεί μαζί του. Να παραμείνει ένας μέθυσος που θα ερωτεύεται τη θάλασσα και θα σχεδιάζει το θάνατό του.
