Top menu

Συνέντευξη # Στον ποιητικό κόσμο του Μάριο Ντομίνγκεζ Πάρρα

Συνέντευξη
στην Άτη Σολέρτη
(Σοφία Αργυροπούλου)

Apolonía: Είναι ο τίτλος της ποιητικής σου συλλογής. Γιατί επέλεξες αυτόν τον τίτλο;

Απολλωνία, ή Τα Πολλώνια, είναι ένα μικρό χωριό κοντά στη θάλασσα, στο νησί της Μήλου, το οποίο επισκέφτηκα πολλές φορές όταν έζησα στην Αθήνα (1999-2001). Έχει ένα πανέρμορφο αρχαίο θέατρο (σε μία κοιλάδα, μπροστά στη θάλασσα), κατακόμβες και μια πολύ σημαντική εταιρεία που έχει μεγάλη σχέση με τη μεταλλευτική βιομηχανία.

Παρατηρεί κανείς διαβάζοντας το βιβλίο σου, πως σε εμπνέει η αρχαία ελληνική μυθολογία και γενικότερα το ιστορικό παρελθόν της Ελλάδας. Πόσο δεμένος νιώθεις με την Ελλάδα;

Τώρα, κυρίως, νιώθω δεμένος με τη χώρα με τη μεγάλη βοήθεια της ελληνικής γλώσσας. Το διαδίκτυο μου επιτρέπει να ακούω τη γλώσσα μέσω του ραδιοφώνου. Λατρεύω την Αρχαία Ελλάδα, με όλα τα στοιχεία της, μα επίσης λατρεύω τη σύγχρονη Ελλάδα επειδή μιλάω τη γλώσσα που Έλληνες και Ελληνίδες μιλάνε τώρα.

Διαβάζοντας τα ποιήματά σου - όπως πολύ εύστοχα μας κατατοπίζει στο προλογικό σημείωμα του βιβλίου σου η κα Άννα Μαρία Καμακάρη - είχα την αίσθηση της εξερεύνησης, την αίσθηση του αρχαιολόγου θα έλεγα, μπροστά στη θέα των ευρημάτων που έρχονται στο φως του. Αυτό είναι η ποίηση για σένα; Πώς την ορίζεις;

Είναι σώμα και γη μαζί. Εκείνη την περίοδο είχα πολύ ενδιαφέρον για τη Γεωλογία και την Αρχαιολογία ως καταλύτες της ποίησής μου.

Τι μπορεί να σε εμπνεύσει;

Κυρίως η γλώσσα, τα ποιήματά μου πολλές φορές έχουν σαν θέμα την ίδια τη γλώσσα στην οποία γράφω ένα κείμενο. Και το σώμα.

Ποιους, αρχαίους και μη, πολιτισμούς θαυμάζεις;

Έχω μεγάλο ενδιαφέρον για την Αρχαία Ινδία, και θα ήθελα να διαβάσω όλα τα μεγάλα κείμενά της: τα Vedas, τα Upanishads, το Mahabharata, το Ramayana, το Bhagavad Gita, κτλ. Τη στιγμή που άρχισα να διαβάζω από μόνος μου (στα 20 μου, όταν κατάλαβα πως δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω βιολόγος, όπως ήθελα), το πρώτο βιβλίο που διάλεξα να διαβάσω ήταν η “Ιλιάδα”. Πάντα θυμάμαι την εντύπωση που είχα από μικρός όταν είδα φωτογραφίες του παλατιού της Κνωσού και της Ακρόπολης. Αυτοί οι δυο αρχαίοι πολιτισμοί είναι ίσως αυτοί που με ενδιαφέρουν περισσότερο. Υπάρχουν και άλλοι βεβαίως. Σύγχρονοι πολιτισμοί που με ενδιαφέρουν: η Ελλάδα και οι Η.Π.Α. επειδή μιλάω την γλώσσα τους, μα και άλλοι βεβαίως. Λατρεύω επίσης την πολιτιστική περίοδο, αρχές του ΧΧ αιώνα, στην Αυστρία και στην Γερμανία (ο Otto Weininger, ο Karl Kraus, ο Arnold Schoenberg, ο Anton Webern, ο Alban Berg, ο Ludwig Wittgenstein, ο Robert Musil, η οικογένια Mann, ο Walter Benjamin, η Else Laske-Schuler, η Lou Andreas-Salome, η Alma και ο Gustav Mahler, ο Rainer Maria Rilke, ο Georg Trakl,...). Ο υπερρεαλισμός στη Γαλλία. Το ισπανικό Siglo de Oro.

Τι σε εμπνέει; Ειδικότερα υπάρχει κάποιο ιστορικό γεγονός ή μύθος που έχεις ξεχωρίσει και ενδεχομένως μπορεί να αποτελεί έμπνευση για σένα; Όχι απαραίτητα από τον ελληνικό πολιτισμό…

Το σώμα. Όσα έχω γράψει (το πρώτο μου βιβλίο και το δεύτερο που γράφω τώρα) έχει σχέση με το ανθρώπινο σώμα και με εμένα. Δεν μπορώ να γράψω τίποτα που δεν έχει σχέση με αυτό. Δεν μπορώ να πάρω ένα συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός και να το μεταμορφώσω σε ποίημα. Δεν μπορώ να γράψω ένα ποίημα με τη φωνή άλλου ανθρώπου. Ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος. Οι μεγάλες αλλαγές στη σύγχρονη Ισπανία, βεβαίως, είναι σημαντικό ιστορικό γεγονός, που δυστυχώς δεν έχει κλείσει την περίοδο της δικτατορίας όπως στην Ελλάδα, όπου οι δικτάτορες Παπαδόπουλος και Ιωαννίδης πέθαναν στην φυλακή. Χωρίς μνήμη δεν είμαστε τίποτα, και τα εγκλήματα του Francisco Franco και των ακόλουθων συνεργών του (καθολική εκκλησία, αστυνομία, στρατός, “πολιτικοί” που ακόμα έχουν πολιτικές ευθύνες όπως ο Manuel Fraga Iribarne, που ήταν υπουργός κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Franco, από το 1939 έως το 1975) πρέπει ακόμα να τα δικάσουν. Ποιοι θα το κάνουν; Και επίσης η Shoah, η ιστορία της Γερμανίας και της Ελλάδας του ΧΧ αιώνα.

Από ποια λογοτεχνικά ή καλλιτεχνικά ρεύματα γενικότερα έχεις επηρρεαστεί;

Κυρίως, από τους αμερικανούς Modernists (ο T.S. Eliot, ο Ezra Pound, η H.D., η Mina Loy, ο William Carlos Williams, η Marianne Moore, ο Louis Zukofsky, ο Basil Bunting) και τους Objectivists (οι ίδιοι Zukofsky και Williams, η Lorine Niedecker, ο Carl Rakosi, ο George Oppen, ο Charles Reznikoff). Έγραψα ένα δοκίμιο για το μεταπτυχιακό μου πάνω στο ποίημα του Zukofsky “A”-9. Και το έργο του James Joyce ειναι πάρα πολύ σημαντικό για εμένα.

Ποιοι είναι οι ποιητές ή λογοτέχνες γενικότερα που θαυμάζεις;

Πολλοί και πολλές μου προκαλούν το θαυμασμό: Στην ισπανική γλώσσα: ο Juan Ramón Jiménez, ο José Lezama Lima, ο Juan de la Cruz, ο José Ángel Valente, ο Eugenio Padorno, ο Manuel Padorno, η Beatriz Preciado, ο Miguel de Cervantes, η Clara Janés, ο Juan Goytisolo, ο Juan García Ponce, ο Jorge Luis Borges, ο Ernesto Sábato, ο José Kozer... Στην ελληνική γλώσσα: o Ελύτης, o Σεφέρης, o Ρίτσος και o Καβάφης, αλλά και πολλοί άλλοι που τώρα γράφουν και δημοσιεύουν: o Νάσος Βαγενάς, o Δημοσθένης Αγραφιώτης, o Βασίλης Ζαμπάρας (στα αγγλικά και στα ελληνικά), ο Γιώργος Μίχος, η Ιωάννα Τσάτσου, και νεότεροι ποιητές και ποιήτριες που τώρα μεταφράζω. Στα αγγλικά: εκτός από τους Modernists, ο Harold Brodkey, ο William Burroughs, ο Clayton Eshleman, η Diane Wakosky, η Diane Di Prima, η Maureen Alsop, ο William Empson, ο Pierre Joris, ο Robinson Jeffers, ο Larry Eigner, ο Samuel Beckett, ο James Merrill... Και σε άλλες γλώσσες που δυστυχώς δεν μιλάω: η Marina Tsvietaieva, ο Ossip Mandelstam, η Anna Ajmatova, ο Antonin Artaud, ο Paul Celan, ο Vladimir Holan, ο Pierre Klossowski, ο Marcel Proust...

Μέσα από το έργο σου, θα εντοπίσει κανείς στοιχεία βιωματικού χαρακτήρα; Κάνω αυτή την ερώτηση, γιατί έχω την αίσθηση πως ενώ οι εικόνες παραπέμπουν αλλού, αφήνουν μια γενική αίσθηση ορισμού της ύπαρξης, μέσω του μνημειώδους παρελθόντος της.

Τα ποιήματα του πρώτου βιβλίου μου (που μου φαίνονται, από αυτά που έχω γράψει, τα μοναδικά που αξίζουν τον κόπο) πάντα έχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία μέσα τους. Αυτή η αίσθηση που αναφέρεις μπορεί να είναι μέσα επίσης, άλλα σε δεύτερο επίπεδο, όπως άλλα θέματα (γεωλογία, αρχαιολογία).

Παρελθόν – Παρόν – Μέλλον : Τι σε εμπνέει περισσότερο;

Παρελθόν και Παρόν. Γράφω για αυτά που έγιναν και για αυτά που γίνονται τώρα, που στη στιγμή που τα ονομάζω είναι ήδη Παρελθόν. Για να μιλήσω λίγο πάνω στο δεύτερο βιβλίο μου, είναι μια ποιητική εξερεύνηση του σώματός μου, από την άποψη του Παρελθόντος και του Παρόντος.

Κι ας εστιάσουμε τώρα στη μετάφραση. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι το έργο ενός μεταφραστή; Πού εντοπίζονται δηλαδή οι δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει;

Το μεγαλύτερο πρόβλημα για εμένα ως μεταφραστής είναι όχι μόνο να καταλάβω το πρωτότυπο κείμενο, άλλα επίσης να τα μεταδίδω σε μια σωστή ισπανική γλώσσα, που σέβεται το νόημα της γλώσσας που μεταφράζω και ακούγεται σωστά στη γλώσσα που θα διαβάζουν αυτοί και αυτές που δεν μπορούν να διαβάζουν τα πρωτότυπα κείμενα. Αυτά, που ακούγονται τόσο διάφανα, είναι τόσο δύσκολο να τα καταφέρεις!

Ποιο θα έλεγες πως είναι το μυστικό για μια καλή μετάφραση;

Ακόμα το ψάχνω. Το κάθε κείμενο έχει τις συγκεκριμένες δυσκολίες του.

Υπάρχουν μεταφραστές των οποίων το έργο έχεις ξεχωρίσει;

Ναι, αρκετοί και αρκετές. Στην Ισπανία και Λατινική Αμερική, η Isabel García Gálvez, η Natividad Gálvez, ο José Ángel Valente, ο Octavio Paz, ο Jordi Doce, ο Rafael-José Díaz, η Clara Janés, ο Ramón Irigoyen, o Miguel Castillo Didier... Στις Η.Π.Α.: ο Ezra Pound, ο T.S. Eliot, ο Clayton Eshleman, ο Jerome Rothenberg, η H.D., η Marianne Moore, ο Zukofsky, ο Bunting, ο Joris, ο Joseph Mulligan, ο Merrill,...

Μεταφράζεις αγγλική και ελληνική ποίηση κυρίως, αν δεν κάνω λάθος. Ποια γλώσσα σε δυσκολεύει περισσότερο;

Εξαρτάται από τον ποιητή ή την ποιήτρια. Τώρα τελευταία άρχισα να μεταφράζω από τα πορτογαλικά, μια γλώσσα που έχει μεγάλη σχέση με τα ισπανικά, σχέση που μπορεί να είναι επικίνδυνη παγίδα αν δεν προσέξεις τις διαφορές ανάμεσα στις δυο γλώσσες. Κυρίως, θα έλεγα, τα ελληνικά με δυσκολεύουν περισσότερο, επειδή δεν έχω σχεδόν επαφή με την γλώσσα, εκτός από τα μέιλ που γράφω στους ποιητές και στις ποιήτριες από την Ελλάδα. Μιλάω τη γλώσσα τις περισσότερες φορές με τον εαυτό μου. Όταν μιλάω μόνος μου, μιλάω στα ελληνικά, ή διαβάζω φωναχτά ποίηση και πεζά.

Θα ήθελες να αναφέρεις ποιητές των οποίων έχεις μεταφράσει ποιήματα; Και ελλήνων φυσικά…

Από τα αγγλικά, έργα του Clayton Eshleman, του T.S. Eliot, του Ezra Pound, του David Jones, της Elizabeth Bishop, της Maureen Alsop, της Kathy Acker, του Joris, του Joseph Mulligan, του Christopher Marlowe, της H.D., του Merrill… Από τα ελληνικά, ποιήματα και πεζά του Οδυσσέα Ελύτη, της Ιωάννα Τσάτσου, του Γιάννη Ρίτσου, της Μελισσάνθης, του Γιώργου Σεφέρη, της Ζωής Καρέλλη, του Κώστα Τσιρόπουλου, του Νάσου Βαγενά, του Κώστα Κουτσουρέλη, του Ν.Γ. Λυκομήτρου (ολόκληρο βιβλίο), του Θοδωρή Βοριά, του Νίκου Σφαμένου, της Εύης Πλατίτσα, της Άννας Νιαράκη, του Γιάννη Υφαντή, του Γιάννη Λειβαδά, της Ευτυχίας Παναγιώτου, της Άτης Σολέρτη, του Μιχάλη Παπαντωνόπουλου. Και έχω σαν σκοπό να μεταφράσω έργα άλλων. Από τα πορτογαλικά, ποιήματα του Érico Nogueira. Από τα ισπανικά στα αγγλικά: ένα ποίημα του Roberto García de Mesa (Poetry Salzburg Review 19). Από τα ισπανικά στα ελληνικά: μαζί με την ποιήτρια και μεταφράστρια Άννα Νιαράκη, ένα δικό μου ποίημα, που μπορεί κανείς να το διαβάσει στο περιοδικό που εκδίδει η ίδια η Νιαράκη στο διαδίκτυο, “Το Παράθυρο”.

Αλήθεια, πώς προέκυψε το ενδιαφέρον σου για να μεταφράσεις σύγχρονη ελληνική ποίηση;

Άρχισα να ασχολούμαι με τη μετάφραση το 1998. Τα πρώτα ποιήματα που μετέφρασα ήταν “Η Έρημη Χώρα”, του T.S. Eliot, και ένα ποίημα της Elizabeth Bishop (αδημοσίευτες μεταφράσεις). Το 1999 έφυγα για την Αθήνα, για να δουλέψω ως καθηγητής ισπανικών. Έμαθα τη γλώσσα, άρχισα να διαβάζω έλληνες/ελληνίδες ποιητές/ποιήτριες. Και με πολύ φυσικό τρόπο, άρχισα να μεταφράζω ποιήματα από τα ελληνικά. Ο πρώτος ποιητής που μετέφρασα ήταν ο Λυκομήτρος. Έχω επαφή με ποιητές και ποιήτριες που μου δίνουν πληροφορίες για την κατάσταση της ελληνικής ποίησης τώρα. Ο Ν.Γ. Λυκομήτρος (σε μια συνέντευξη που έδωσε στο Chimeres Web Radio) και ο Θοδωρής Βοριάς (με το περιοδικό του, “Λογοτεχνικά Επίκαιρα”) με έχουνε βοηθήσει πολύ με αυτό το θέμα και μου έχουνε δώσει αρκετά ονόματα. Και καταπληκτικό είναι το γεγονός ότι ο κάθε ποιητής και η κάθε ποιήτρια έχουν ένα blog, στις περισσότερες περιπτώσεις. ΄Ετσι η επαφή γίνεται πιο γρήγορα. Αλλά επίσης πολύ μου αρέσει να γράφω τα παραδοσιακά γράμματα.
Με τι κριτήριο επιλέγεις ποιήματα για να τα μεταφράσεις;


Προσπαθώ, όσο μπορώ, να διαβάζω ολόκληρα τα βιβλία του κάθε ποιητή/της κάθε ποιήτριας, για να ψάχνω τα ποιήματα που μου αρέσουν για το παράρτημα "El perseguidor" της εφημερίδας "Diario de Avisos", από την Τενερίφη (οι εκδότες είναι ο Eduardo García Rojas και ο Coriolano González Montañez), στο οποίο δημοσιεύουν τις μεταφράσεις. Με ενδιαφέρει η διαφορά, δεν ψάχνω ένα συγκεκριμένο αισθητικό ποιητικό ρεύμα που μοιάζει με την ποίησή μου, παραδείγματος χάριν. Και ανάμεσα σε αυτή την διαφορά, έχω βρει μεγάλους/μεγάλες ποιητές/ποιήτριες, και δεν μιλάω μόνο για τους κλασικούς της ελληνικής λογοτεχνίας του τελευταίου αιώνα.

Υπάρχουν σύγχρονοι έλληνες ποιητές που όχι μόνο έχεις μεταφράσει, αλλά και των οποίων το έργο έχεις ξεχωρίσει;

Ναι, αυτοί που αναφέρω παραπάνω, των οποίων το έργο έχω μεταφράσει. Και άλλοι, όπως ο Δημήτρης Παπαδίτσας, ο Μανώλης Αναγνωστάκης, ο Νικηφόρος Βρεττάκος, η Ελένη Βακαλό, η Κική Διμουλά, η Κατερίνα Αγγελάκη-Rourke, κτλ. Το μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη “Ο Τελευταίος Πειρασμός” είναι ένα αριστούργημα για εμένα. Μετέφρασα δυο αποσπάσματα από αυτό το πανέμορφο κείμενο και μια μέρα θα ήθελα να το μεταφράσω ολόκληρο. Έχει μεταφραστεί στα ισπανικά, η πρώτη έκδοση στην Αργεντινή το 1960 (από τον εκδοτικό οίκο Sur, μετάφραση του Roberto Bixio)• η λογοκρισία του Franco δεν θα είχε επιτρέψει ποτέ να εκδοθεί μετάφραση του μυθιστορήματος τούτου στην Ισπανία, και πιστεύω πως είναι μεσα στο Index, τον Κατάλογο Απαγορευμένων Βιβλίων του Vaticano. Η δεύτερη έκδοση είναι από το 1988 και η τρίτη από το 1995 (στον εκδοτικό οίκο Debate, του ίδιου μεταφραστή) και οι τρεις από την γαλλική μετάφραση, νομίζω. Άλλα ακόμα είναι δύσκολο να το βρει κανείς σε βιβλιοπωλεία.   
Καθαρά σε ρόλο παρατηρητή, απ’ όσα είδες και ακούς, πώς κρίνεις το λογοτεχνικό τοπίο στην Ελλάδα σε σχέση με αυτό του εξωτερικού;

Μπορώ να μιλήσω μόνο για την ποίηση, ιδίως, και για το δοκίμιο. Αυτά που έχω κρίνει ως αναγνώστης και μεταφραστής ελληνικής ποίησης είναι η πλούσια διαφορά και η μεγάλη σημαντικότητά της μέσα στην ποιήση που γράφτηκε στον κόσμο τον τελευταίο αιώνα.  

Στην Ισπανία, τι ανταπόκριση έχουν οι έλληνες ποιητές;

Κοίταξε να δεις, η τετράδα Καβάφης, Σεφέρης, Ρίτσος, Ελύτης είναι αρκετά γνωστή σε αναγνώστες και αναγνώστριες της ελληνικής ποίησης στην Ισπανία και τη Λατινική Αμερική. Εδώ στα Κανάρια Νησιά, υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για αυτούς τους τέσσερις ποιητές. Αλλά νομίζω πως πρέπει κι άλλοι ποιητές και ποιήτριες να γίνουν γνωστοί και γνωστές.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου; Αναμένεται να εκδώσεις δική σου ποίηση, κάποια επόμενη μετάφραση…;

Εδώ και εφτά χρόνια γράφω το δεύτερο βιβλίο μου. Είμαι πολύ αργός στο γράψιμό μου. Το πρώτο μου βιβλίο, λεπτό όπως είναι, το τελείωσα μετά από οχτώ χρόνια. Ασχολούμαι με τη μετάφραση και έχω σαν πρόθεση να μεταφράσω το έργο πολλών ποιητών και ποιητριών από την Ελλάδα. Θα δούμε πώς θα γίνει. Δυστυχώς δεν εξαρτάται από εμένα μόνο.

Τέλος, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω από καρδιάς για την πολύτιμη υποστήριξή σου στους σύγχρονους έλληνες ποιητές, να σου ευχηθώ καλή επιτυχία στο δύσκολο έργο που έχεις αναλάβει και να σου ζητήσω να κάνεις μια ευχή!

Και εγώ σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την ευκαιρία που μου έδωσες να γράψω κάτι στα ελληνικά! Μια ευχή; Να τελειώσω τις πολλές μεταφράσεις από τα ελληνικά που ακόμα περιμένουν τη σειρά τους στον υπολογιστή μου. Μια άλλη ευχή: να ξεπεράσει η Ελλάδα τις μεγάλες μαλακίες που έκαναν και ακόμα κάνουν οι “πολιτικοί” της.

Ποιήματα
(μτφρ. Άτη Σολέρτη)

III
    
Pasajero violento retratando
el roce de los dedos con persianas.
Aquilatado argumento
el de un aspersor continuo y distante.
¡Liturgia abigarrada y somnolienta!
Paregórico de abismo situado
en el fondo de tus ojos
la esquelética cacofonía
de jardines colgantes
que dosifican su muerte
en postas de ausencia.
Percheros esquilmados
fuera de EMEIΣ.
Curare de almas.
El láudano
de tus fauces
marco de mestizaje.
29-3-98

III
Περαστικέ βίαιε που απεικονίζεις
την τριβή των δαχτύλων κατά των τυφλών.
Διυλισμένο επιχείρημα
αυτό του ενός ψεκαστήρα συνεχούς και απόμακρου.
Λειτουργία ποικιλόχρωμη και νυσταγμένη!
Πραϋντικό της αβύσσου που βρίσκεται
στο φόντο των ματιών σου
η σκελετική κακοφωνία
των κρεμαστών κήπων
που δοσολογούν το θάνατό της
σε θέσεις απουσίας.
Ράφια απογυμνωμένα
έξω απ’ το ΕΜΕΙΣ.
Θεραπεία των ψυχών.
Το λάβδανο
των γνάθων σας
πλαίσιο της επιμειξίας.
29-3-98


VII

Funámbula
convaleciente
sin enfermedad
de rostro infame
Roque en erosión
por la risa
de veleta giratoria
en vilo por imprecaciones
tan delicadas
que ondulan el hierro verde
Canastera precipitada
en trombas de filamento líquido
la obsidiana de tu dedo
planeando en múltiples caras.
15-5-98
0:59 A.M.

VII

Ακροβάτισσα
που αναρρώνεις
χωρίς τη νόσο
του κακόφημου προσώπου
Βράχος σε διάβρωση
από το γέλιο
ανεμοδείκτη περιστρεφόμενου
στον αέρα απ’ τις κατάρες
τόσο λεπτές
που κυματίζουν το πράσινο σίδερο
Καλαθοπλέκτρα βιαστική
σε ρεύματα υγρού νήματος
ο οψιανός του δαχτύλου σου
ίπταται σε πολλαπλές όψεις.

15-5-98
0:59 A.M.

XIV

Bicéfala tu frente
en la exégesis  
de los ojos
perpetrando
el chequeo
expresión
acometida
con máscara insoluble
Lo único  
que sacraliza
el prado de infierno
condolido por
tus marismas
repletas
de túneles húmedos
Calcinados
mis párpados
en la caliza
que te respira

14-7-98
11:54 A.M.

XIV

Δικέφαλη η όψη σου
μες στην εξήγηση
των ματιών
που διαπράττουν
τον έλεγχο
έκφραση
προτιθέμενη
με μάσκα αδιάλυτη
Το μόνο
που αγιοποιεί
το κολασμένο λιβάδι
πένθιμο από
τα τέλματά σου
γεμάτα
σήραγγες υγρές
Πυρωμένα
τα βλέφαρά μου
στον ασβεστόλιθο
που σε αναπνέει

14-7-98
11:54 A.M.

XV

Tu cáliz ensortijado
en verbena incendiaria
Acudimos al silencio
azul
al velo
de paredes truculentas

23-7-98
12:05 A.M.

XV

Το δισκοπότηρό σου βοστρυχώδες
σε ιεροβοτάνη φλογισμένη
Υπάγομεν στη σιωπή
γαλάζια
στο πέπλο
των φρικτών τοίχων

23-7-98
12:05 A.M.


Από το βιβλίο του “Apolonia” (Απολλωνία), εκδόσεις Idea, 2006.

Ο Mario Domínguez Parra (Alicante, 1972) είναι ένας Ισπανός ποιητής, μεταφραστής και δοκιμιογράφος. Το 2006, δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο ποιημάτων, “Apolonía” από τον εκδοτικό οίκο Ediciones Idea (Islas Canarias). Ο ίδιος εκδοτικός οίκος δημοσίευσε το 2011 την δική του μετάφραση στο βιβλίου του Ν.Γ. Λυκομήτρου “Ιχνηλάτες του τέλους” (Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2010), με τον τίτλο “Rastreadores del fin”. Μπορεί κανείς να διαβάσει δύο ποιήματά του μεταφρασμένα στα ελληνικά στο ηλεκτρονικό περιοδικό Το Παράθυρο (Τεύχος 4ο, Σεπτέμβριος 2011), που εκδίδει η ποιήτρια και μεταφράστρια Άννα Νιαράκη. Κάποιες δικές του μεταφράσεις από τα ελληνικά στα ισπανικά σε ηλεκτρονικά περιοδικά: Ένα ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη, Δύο ποιήματα του Οδυσσέα Ελύτη, Τρία ποιήματα του Βασίλη Ζαμπάρα.